Δήλωσε ο νέος αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Τάσος Κουράκης ότι «το σημείο που παραλαμβάνουν την εκπαίδευση και την παιδεία είναι αναντίστοιχο και με τις ανάγκες του κόσμου και με τις ανάγκες της εποχής μας». Να υποθέσουμε ότι οι εξαγγελίες του, που ανακοίνωσε «με το καλημέρα σας», σαν έτοιμος από καιρό (ως προς το «σα θαρραλέος» του καβαφικού στίχου κρατάμε μιαν επιφύλαξη), υπηρετούν αυτό ακριβώς το πνεύμα; Οταν, για παράδειγμα, υπόσχεται ότι οι αιώνιοι φοιτητές που έχουν διαγραφεί θα μπορούν να επιστρέψουν και να δώσουν μαθήματα για το πτυχίο, κρίνεται ως «ανάγκη του κόσμου και της εποχής»;
Με βάση τα στοιχεία του υπουργείου Παιδείας για την τρέχουσα χρονιά, οι αιώνιοι φοιτητές Πανεπιστημίων και ΤΕΙ ανέρχονται σε 178.458. Από αυτούς οι 23.529 επέδειξαν κάποιο ενδιαφέρον τα τελευταία δύο χρόνια, οπότε ήδη από την προηγούμενη ηγεσία δικαιούνται περίοδο χάριτος. Τι πρέπει να γίνει όμως με τους 152.819 που αδιαφόρησαν πλήρως; Σύμφωνα με τον κ. Κουράκη θα πρέπει να ανανεωθεί το σύμφωνο συμβίωσής τους με την ελληνική ανώτατη εκπαίδευση, εις το διηνεκές, έστω και αν οι ίδιοι με τη στάση τους αποδεικνύουν ότι το θέμα δεν τους απασχολεί. Εστω δηλαδή και αν οι ίδιοι έχουν γυρίσει εδώ και χρόνια την πλάτη τους στην ακαδημαϊκή κοινότητα, έστω κι αν, εξ όσων γνωρίζουμε, η θεσμική επιβράβευση της ασυνέπειας αποτελεί ελληνική πατέντα.
Αν εξαιρέσει κανείς την κ. Μαριέττα Γιαννάκου και την κ. Αννα Διαμαντοπούλου, που ως υπουργοί Παιδείας, το 2007 και το 2011, έθεσαν θέμα διαγραφής των αιώνιων φοιτητών, όλοι, μα όλοι –οι άνδρες– συνάδελφοί τους (συγγνώμη για το σεξιστικό της φράσης) σφύριξαν αδιάφορα. Στον μεταρρυθμιστικό νόμο δε για την ανώτατη παιδεία, που ψηφίστηκε το 2011, προβλεπόταν –αν δεν κάνω λάθος– ότι: εάν ένας φοιτητής δεν εγγραφεί για δύο συνεχόμενα εξάμηνα, θα διαγράφεται. Και για να μην αδικηθούν οι εργαζόμενοι φοιτητές, προτεινόταν n «μερική φοίτηση». Να μπορούν να επιλέξουν, δηλαδή, όσοι εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία, να πάρουν το πτυχίο τους στα οκτώ χρόνια. Θα έπρεπε, όμως, να το δηλώσουν. Ο νόμος αυτός, στο σύνολό του, εφαρμόστηκε (;) α λα καρτ, γιατί οι μετά τη Διαμαντοπούλου υπουργοί υπολόγιζαν κατ’ αρχάς το πολιτικό κόστος και εκ δευτέρου τα θέματα του χαρτοφυλακίου τους. Πώς αντιλαμβάνεται ο κ. Κουράκης «τις ανάγκες του κόσμου και της εποχής»; Και κυρίως ποιας εποχής; Αλλά μάλλον σε αυτή την ερώτηση η απάντηση είναι δεδομένη: της κάθε εποχής που η πολιτική ασκείται με επικοινωνιακά τρικ και ψηφοθηρικά… ιδεώδη. Γιατί 152.819 ψήφοι, ως σταθερή πελατειακή βάση, δεν είναι εύκολο να αγνοηθούν. Και εδώ ας ξαναθυμηθούμε τον καβαφικό στίχο «σα θαρραλέος». Γιατί πολιτικό θάρρος σημαίνει σύγκρουση με την αδράνεια και όχι παροχές μέχρι πλήρους αδράνειας. Το δεύτερο, εξάλλου, εφαρμόστηκε, προκαλώντας, εκτός από οικονομική, και ηθική και αξιακή χρεοκοπία.
Αν κάτι μπορεί να βοηθήσει την κοινωνία να ισορροπήσει, είναι η συνείδηση κανόνων και ορίων. Οτι το δίκαιο εφαρμόζεται, το άδικο τιμωρείται. Η διαρκής θεσμική ασυνέχεια (άλλα κάνει ο επόμενος καταστρέφοντας και τα σωστά του προηγούμενου) δεν επιτείνει μόνο τη σύγχυση και την ασυδοσία αλλά αναπαράγει και τα αδιέξοδα.
Και αν η διευθέτηση των αιώνιων φοιτητών μπορεί να θεωρηθεί επουσιώδες θέμα και παρωνυχίδα μπροστά στο σύνολο των προβλημάτων των ΑΕΙ, θα περίμενε κανείς ότι τουλάχιστον σε αυτό δεν θα υπήρχαν αναιρέσεις της κοινής λογικής, αλλά περαιτέρω προτάσεις για τη λύση του ζητήματος. Η σαρωτική άρνηση και αντίδραση ενισχύει απλώς την παθογένεια, ακυρώνοντας κάθε δυνατότητα θεραπείας της.