Το ημερολόγιο έδειχνε 25 Ιουνίου 1978. Στο «Μονουμεντάλ» του Μπουένος Αϊρες, η Αργεντινή των Μάριο Κέμπες, Ντανιέλ Πασαρέλα και Οσβάλντο Αρντίλες κέρδιζε με 3-1 την Ολλανδία του Ερνστ Χάπελ και αναδεικνυόταν παγκόσμια πρωταθλήτρια. Λίγες ώρες νωρίτερα, στις 24 Ιουνίου γεννήθηκε στο Σαν Φερνάντο, 20 χιλιόμετρα βορείως της πρωτεύουσας, ο Χουάν Ρομάν Ρικέλμε, το τελευταίο αυθεντικό δεκάρι του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Ισως λίγο αδικημένος από τη σύγχρονη εποχή του αθλήματος, λόγω της απίστευτης ταχύτητας στην οποία παίζεται το σπορ, ο Ρικέλμε έχει ένα σπουδαίο λόγο να υπερηφανεύεται: είναι από τους παίκτες που όσο παρωχημένος όρος κι αν ακούγεται, «αξίζει να πληρώσεις εισιτήριο για να τον δεις».
Παιδί φτωχής οικογενείας, ο Ρικέλμε ήταν ο μεγαλύτερος από τα 10 αδέλφια του σε μια γενιά ποδοσφαιριστών που γνώριζαν πως η Αργεντινή έχει κατακτήσει το Μουντιάλ του 1978 χωρίς να το έχουν ζήσει. Παίζοντας σε συνοικιακές ομάδες του Σαν Φερνάντο, ο Ρικέλμε καταφέρνει να κερδίσει τη θέση του στις ακαδημίες της Αργεντίνος Τζούνιορς. Πριν προλάβει να παίξει με την αντρική ομάδα, κεντρίζει το ενδιαφέρον των δύο μεγαλύτερων συλλόγων της Αργεντινής, της Μπόκα Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ. Τον κερδίζει η πρώτη πληρώνοντας 800 χιλιάδες δολάρια το 1995.
Παίζει για πρώτη φορά τον Νοέμβριο του 1995 σε μια νίκη επί της Ουνιόν Σάντα Φε, ενώ δύο εβδομάδες αργότερα σκοράρει το πρώτο του γκολ κόντρα στην Ουρακάν. Στα 151 παιχνίδια που παίζει έως το 2002 μοιάζει να είναι ο πρώτος παίκτης που δικαιολογεί τον όρο «νέος Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα»: απαράμιλλη τεχνική κατάρτιση, σπάνια ποδοσφαιρική οξυδέρκεια, σχεδόν πρωτοεμφανιζόμενη «κοφτή» ντρίπλα, εξαιρετικό σουτ, απίθανο δεξί πόδι. Ακόμα μεγαλύτερος δείκτης δυσκολίας για τον ίδιο, το γεγονός πως δεν τον βοηθούν τα φυσικά του χαρακτηριστικά. Αρκετά βαρύς, αλλά ίσως ο μόνος παίκτης της γενιάς του που μπορούσε να εκθέσει τον αντίπαλο του όντας ακίνητος, με σήμα κατατεθέν την περιβόητη ντρίπλα περιστροφής γύρω από τον άξονά του, που εισήγαγε στο ποδοσφαιρικό λεξικό, σχεδόν ταυτόχρονα με τον Ζιντάν.
Πονοκέφαλος για τον εκάστοτε αμυντικό, που όποτε άνοιγε τα πόδια του έβλεπε την μπάλα να περνάει από κάτω τους και όποτε τα έκλεινε, έβλεπε τον Ρικέλμε να τον περνάει με άνεση είτε από δεξιά είτε από αριστερά.
Η μεταγραφή του στην Μπαρτσελόνα το 2002 τον φέρνει στην καταλανική ομάδα σε ένα κακό για εκείνη φεγγάρι, στη μεταβατική περίοδο της απομάκρυνσης του Λουίς φαν Χάαλ και της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας από τον Κάρλες Ρέσακ, τον Ράντομιρ Αντιτς και τελικώς τον Φρανκ Ράικαρντ, ο οποίος δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τον Ρικέλμε στο έπακρο. Φεύγει για τη Βιγιαρεάλ, η οποία είναι το διαβατήριο για την ευρωπαϊκή αναγνώριση του ταλέντου του, ασχέτως αν αυτή δεν έρχεται ίσως στο επίπεδο που θα ήθελε.
Επιστρέφει και πάλι στην Μπόκα Τζούνιορς το 2007, στη χώρα που απολαμβάνει το ποδόσφαιρο και στην πατρίδα που το άγχος της αναγνώρισης έχει ξεπεραστεί. Σε αυτά τα 8 χρόνια μέχρι σήμερα, απασχόλησε πολλές φορές τους Ευρωπαίους με αφορμή μια έξοχη ντρίπλα, ένα απίστευτο σόλο, ένα μαγικό γκολ.
Για τους λάτρεις του «παραδοσιακού» ποδοσφαίρου, στο σημείο που το θέαμα και η εντυπωσιακή ενέργεια δεν θυσιάζεται για τίποτα, ακόμη και αν αυτό είναι μια σημαντική νίκη, ο Ρικέλμε ήταν σίγουρα ο πιο άξιος πρεσβευτής. Ο λόγος για τον οποίο το ποδόσφαιρο δεν σταματά στα 90 λεπτά, αλλά συνεχίζεται με μια συζήτηση μετά το πέρας του αγώνα.
Το μοιραίο πέναλτι
Η απόκτηση του Ροναλντίνιο από την Μπαρτσελόνα το 2003 δημιουργεί πρόβλημα στις θέσεις ξένων που μπορούν να αγωνιστούν στους Καταλανούς, με τον Ρικέλμε να δίνεται δανεικός στη Βιγιαρεάλ. Εκ πρώτης όψεως, αυτή η μεταγραφή δείχνει να είναι ένα πισωγύρισμα στην καριέρα του Ρικέλμε.
Παρ’ όλα αυτά, στη Βιγιαρεάλ βρίσκει μια λατινοαμερικανική παροικία, που αποτελείται από χαρισματικούς ποδοσφαιριστές, υπό τις οδηγίες του Χιλιανού προπονητή Μανουέλ Πελεγκρίνι (νυν προπονητής της Μάντσεστερ Σίτι). Ντιέγκο Φορλάν, Χουάν Πάμπλο Σορίν, Μάρτιν Αρουαμπαρένα από την Αμερική και Κάρλος Σένα, Σάντι Καθόρλα από την Ισπανία δημιουργούν μια εξαιρετική ομάδα τη σεζόν 2004-2005 στην οποία η Βιγιαρεάλ καταλαμβάνει την τρίτη θέση, που είναι η καλύτερη της ιστορίας της.
Η σεζόν 2005-2006 για τη Βιγιαρεάλ ξεκινά με τον αποκλεισμό της Εβερτον του Ντέιβιντ Μόγιες (η οποία είχε τερματίσει τέταρτη στην Πρέμιερ Λιγκ) από το Τσάμπιονς Λιγκ, με δύο νίκες. Στους ομίλους, η Βιγιαρεάλ περνάει ως πρώτη αποκλείοντας τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και βρίσκεται πλέον στις «16». Αφήνοντας έξω Γκλάσγκοου Ρέιντζερς και Ιντερ, φθάνει στα ημιτελικά αντιμετωπίζοντας την Αρσεναλ, από την οποία ηττάται στον πρώτο αγώνα με 1-0 και την υποδέχεται στο Μαδριγάλ για τον δεύτερο αγώνα.
Ο Ρικέλμε έχει σε 38 παιχνίδια 14 γκολ και πάρα πολλές ασίστ, κάνοντας την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Ο αγώνας με την Αρσεναλ είναι στο 0-0 μέχρι το 90΄ και ο Ρικέλμε σε εκείνο το σημείο χάνει πέναλτι, που θα οδηγούσε στην παράταση τον αγώνα και μαζί, τη δυνατότητα του Αργεντινού σταρ να γράψει ιστορία αντιμετωπίζοντας την Μπαρτσελόνα στον τελικό.