Η προχειρότητα παραμένει αφετηρία πολιτικών εξελίξεων! Εξαγγελίες χωρίς επαρκή μελέτη δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα και όταν συνδυάζονται με κάποια παθητική επιθετικότητα, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι επικίνδυνο για όσους το δημιουργούν. Κι όμως, η άγνοια κινδύνου αποδεικνύεται ισχυρότερη από τη σύνεση.
Κορυφαίο δείγμα αμετροέπειας, η προτροπή υπέρ του «λιτού βίου» από τον υπουργό που θα καταργήσει την λιτότητα! Ο υπουργός στο ηθικολογικό ανακοινωθέν του επέκρινε όσους αποκτούν οχήματα Porsche Cayenne (επειδή είναι φαρδιά για τους στενούς δρόμους την πόλεων), όσους αφήνουν σκουπίδια στις παραλίες ή παράγουν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα. Δεν ενδιαφέρθηκε αν τα ακριβά οχήματα αγοράστηκαν με φορολογημένα εισοδήματα, απλά τον ενοχλούν αισθητικά. Δηλώνει στενοχωρημένος επειδή οι άνθρωποι ξοδεύουν με κάρτες. Θέλει να βελτιώσει τη συμπεριφορά των πολιτών, να τους αναμορφώσει όπως επιχείρησαν όλα τα αυταρχικά καθεστώτα.
Η ίδια προχειρότητα αποκαλύπτεται, εκτός από τις «φιλοσοφικές» διακηρύξεις, και στα επιμέρους μέτρα πολιτικής.
Η προηγούμενη κυβέρνηση είχε αναλάβει την υποχρέωση να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων προκειμένου να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες. Προχώρησε (με δισταγμό, είναι αλήθεια) στην αντιμετώπιση του θέματος με τον εύκολο τρόπο ώστε η δέσμευση έπρεπε να υλοποιηθεί γρήγορα. Απολύθηκαν οι συμβασιούχοι οι συμβάσεις των οποίων είχαν λήξει ή άλλοι οι συμβάσεις των οποίων μπορούσαν να καταργηθούν σχετικά εύκολα. Εφυγαν εκτός από άλλους και οι σχολικοί φύλακες, οι περίφημες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, η δημοτική αστυνομία κ.λπ. Ορισμένοι που περισσεύουν είχαν την ευκαιρία να εργαστούν σε άλλες υπηρεσίες.
Τώρα βρισκόμαστε στην άλλη πλευρά της προχειρότητας. Οι νέοι υπουργοί μόλις έφθασαν στα υπουργεία τους ανακοίνωσαν την επαναπρόσληψη των απολυθέντων. Πάλι με μαζική ικανοποίηση αιτημάτων, το ίδιο «διθυραμβικά» όπως είχαν απολυθεί πριν από λίγους μήνες.
Η κατάσταση αυτή περιγράφει άριστα μία από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος. Τόσο η απόλυση των συμβασιούχων όσο και η πρόσληψη των απολυθέντων συμβολίζουν την προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται σοβαρά θέματα. Αλλωστε, η δέσμευση της κυβέρνησης στην τρόικα δεν αφορούσε συγκεκριμένα την απόλυση καθαριστριών, αλλά τον εξορθολογισμό των υπαλλήλων του υπουργείου. Δεν ασχολήθηκαν με το προφανές ερώτημα γιατί χρειάζονται 550 καθαρίστριες στο υπουργείο Οικονομικών ούτε προβληματίστηκαν αν πρέπει η μείωση του προσωπικού να γίνει από την κατηγορία αυτή ή κάποια άλλη. Απέλυσαν την κατηγορία που εύκολα μπορούσε να φύγει. Από την άλλη πλευρά, η επιστροφή στις θέσεις τους ακόμα και όσων περισσεύουν δείχνει επίσης προχειρότητα.
Ταυτόχρονα, συνεχίζεται η διαστρέβλωση της έννοιας «μεταρρύθμιση». Ορισμένοι από αυτούς που έφυγαν βάφτιζαν μεταρρύθμιση κάθε πρόχειρη διευθέτηση που γινόταν προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι πιεστικές ανάγκες μείωσης των κρατικών δαπανών. Ορισμένοι από εκείνους που έρχονται δηλώνουν κι αυτοί υπέρ των μεταρρυθμίσεων, εννοώντας την ικανοποίηση ρουσφετολογικών αιτημάτων που είχαν υιοθετηθεί στην προεκλογική περίοδο.
Και οι δύο πρακτικές αποκαλύπτουν την ίδια παθογένεια. Την προώθηση εύκολων, πρόχειρων λύσεων, που στοχεύουν το πολιτικό ζήτημα, αλλά δεν λύνουν το πραγματικό πρόβλημα, που αλλάζει μορφή και διαιωνίζεται.