Το βράδυ των εκλογών σχηματίστηκε η εντύπωση ότι η σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα εξουσίας οφείλεται και στην «κακή» προεκλογική καμπάνια της Νέας Δημοκρατίας.
Οντως, το μονοδιάστατο «σήμα» του φόβου που εξέπεμπψε το κόμμα της ελληνικής Κεντροδεξιάς φαίνεται ότι απέτυχε να συγκρατήσει τις διαρροές τόσο εκ δεξιών όσο και εξ αριστερών, με αποτέλεσμα η Νέα Δημοκρατία να αυτοπαγιδευθεί σε μια ανιαρή και ατελέσφορη εκστρατεία, που δεν άφηνε το παραμικρό περιθώριο σε εκπλήξεις ή, ακόμη περισσότερο, στη δημιουργία της ελάχιστης προσδοκίας για την επόμενη ημέρα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι εκλογές δεν κερδίζονται μόνο με τη λογική. Η κινητοποίηση του συναισθήματος αποτελεί βασική παράμετρο στην περίπλοκη εξίσωση μιας προεκλογικής μάχης. Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε φουλ «συναίσθημα», η Νέα Δημοκρατία βρέθηκε στο άλλο άκρο του φάσματος, θυμίζοντας τον γκρινιάρη γυμνασιάρχη επαρχιακής κωμόπολης του 1960 ο οποίος τρομοκρατεί τους μαθητές για τις επιπτώσεις κάποιας επιπόλαιης αταξίας.
Ομως, η Νέα Δημοκρατία δεν έχασε τις εκλογές εξαιτίας λανθασμένης «στρατηγικής». Οι εκλογές ήταν χαμένες από την πρώτη ημέρα προκήρυξής τους. Το μόνο πραγματικό διακύβευμα ήταν η διαφορά. Και δεν αξίζει να επιστρέφουμε σε μια ιστορία που είναι ήδη παρελθόν, εκτός αν έχουμε κάτι να μάθουμε.
Εν τω μεταξύ, η επικοινωνιακή υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται. Ο πολιτικός όρκος, η παροχή ιθαγένειας σε παιδιά μεταναστών τα οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν εδώ, η απομάκρυνση των προσταυτευτικών κιγκλιδωμάτων από τον Αγνωστο Στρατιώτη ήταν σήματα ανανέωσης, που απευθύνονται εξίσου και στις πιο φιλελεύθερες τάξεις των κεντροδεξιών ψηφοφόρων. Αντίθετα, η Νέα Δημοκρατία επιμένει σε μία κουρασμένη, υπερσυντηρητική και ανυπόφορα γεροντοκορίστικη πολιτική επικοινωνίας, που όχι μόνο δεν μπορεί να απευθυνθεί στην κεντρώα δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καταντάει αντιπαθής και ανάμεσα στους δικούς της ψηφοφόρους.
Ας ελπίσουμε ότι η κραυγαλέα αποτυχημένη πολιτική επικοινωνίας συνεχίζεται λόγω «κεκτημένης ταχύτητας». Ομως, η χώρα χρειάζεται απελπισμένα μια δυνατή Κεντροδεξιά, που, εκτός από «λογική» και «λειτουργική», οφείλει να είναι και ελκυστική. Σε όλα τα επίπεδα.