Τελικώς ο κ. Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να εννοεί όσα προεκλογικώς είχε προεξαγγείλει. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να αναιρέσει πρακτικώς επιλογές που τον ανέδειξαν στην εξουσία, απλώς και μόνον επειδή ο επικεφαλής του Eurogroup κ. Γερούν Ντάισελμπλουμ, πριν από την άφιξή του στην Αθήνα, είχε προεξαγγείλει τον εκτροχιασμό του προϋπολογισμού εάν η κυβέρνηση τηρήσει τις προεκλογικές της υποσχέσεις.
Βεβαίως είμαστε ακόμη στα προκαταρκτικά. Οι συναντήσεις του προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. Μάρτιν Σουλτς, του κ. Ντάισελμπλουμ και του κ. Τόμας Βίζερ -του επικεφαλής των τεχνοκρατών του Eurogroup στην Ελλάδα- είχαν χαρακτήρα διερευνητικό των προθέσεων της νέας κυβερνήσεως. Σε αυτήν τη φάση ουδείς θα υποχωρούσε, και αντιθέτως οι διαφορές θα εξαίρονταν.
Οριστική διατύπωση των θέσεων της κυβερνήσεως θα έχουμε όταν ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας θα αναγνώσει τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβερνήσεώς του και θα ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή. Δεν πρέπει να αναμένεται απόκλιση από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του. Ουδέποτε συνέβη κάτι ανάλογο στο παρελθόν, λίγες ημέρες μόνον μετά από εκλογές.
Η πρώτη ουσιαστική συζήτηση με τους εταίρους μας θα διεξαχθεί στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στις 15 Φεβρουαρίου. Με βάση την υπάρχουσα εμπειρία, η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι πεδίο αναμετρήσεως που αποσκοπεί στη συντριβή του «αντιπάλου» μέλους. Εκρήξεις, όπως εκείνη του πρώην προέδρου της Γαλλίας κ. Νικολά Σαρκοζί εναντίον του τότε πρωθυπουργού κ. Γιώργου Παπανδρέου, κατά τη σύνοδο κορυφής των G-20 στις Κάννες, το 2011, αποτελούν εξαίρεση.
Δεν είμαστε οιωνοσκόποι βέβαια για να προβλέψουμε το κλίμα που θα επικρατήσει έπειτα από δεκαπέντε ημέρες στις Βρυξέλλες. Το βέβαιο όμως είναι ότι για πρώτη φορά από τον Μάιο του 2010, μία ελληνική κυβέρνηση θα αμφισβητήσει ευθέως την αποτελεσματικότητα του εφαρμοσθέντος προγράμματος. Εως τώρα οι όποιες επιφυλάξεις διατυπώνονταν κυρίως στο διμερές επίπεδο -κυρίως με τη Γερμανία- και ουδέποτε διαταράχθηκε το κλίμα στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο.
Είναι γνωστό ότι και άλλες κυβερνήσεις δυσανασχετούν για την οικονομική πολιτική του Βερολίνου και ότι χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης φτωχότερες έχουν δανείσει στην Ελλάδα ποσά σημαντικά και ανησυχούν για το ενδεχόμενο μιας άναρχης χρεοκοπίας. Αντιληπτό, επίσης, ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι η μόνη που έχει τη δυνατότητα να αμφισβητεί τις οικονομικές επιλογές της Γερμανίας, διότι είναι εκτός των αγορών ούτως ή άλλως. Αλλά το «πλεονέκτημα» αυτό εξουδετερώνεται από το γεγονός ότι η ρευστότητα των τραπεζών μας εξαρτάται από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του στις πρώτες επαφές με μη πολιτικά στελέχη του ευρωπαϊκού συστήματος δεν φρόντισαν να αποφύγουν τη σύγκρουση. Αυτό από μιαν άποψη επιβάλλει η διαδικασία της διαπραγματεύσεως σε άλλη βάση από την έως σήμερα ισχύουσα.
Αλλά οι δυσχέρειες είναι τεράστιες και δεδομένη η απειρία της ελληνικής πλευράς. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ωστόσο, ο στόχος, δεν μπορεί να είναι η σύγκρουση για χάρη της συγκρούσεως. Το ζητούμενο είναι η εξεύρεση κοινού τόπου και η συναίνεση προϋποθέτει κίνηση αμφίπλευρη των όποιων εμπλεκομένων, σε οποιαδήποτε περίπτωση. Δίχως αμφιβολία όμως η χώρα έχει εισέλθει στον αστερισμό του ζην επικινδύνως.