Αφού η σπάταλη διακυβέρνηση της χώρας την περίοδο 2004-2009 δεν ήταν αρκετή για να σκοτώσει (πολιτικά) τον Καραμανλή και αφού ο Σαμαράς ακόμη στέκεται όρθιος ενώ έχει πεθάνει, γιατί να μην επιστρέψει και η Ντόρα από την ανυπαρξία; Οι προθέσεις της φανερώθηκαν την περασμένη εβδομάδα, όταν επισκέφθηκε (επιδεικτικά) τον Κώστα Καραμανλή στο γραφείο του και, επί μιάμιση ώρα, συζήτησαν για τον… ΟΑΣΕ! Δεν χωρεί αμφιβολία ότι όταν δύο πολιτικοί, οι οποίοι αδιαφόρησαν παντελώς για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας την εποχή που κυβερνούσαν, συναντώνται σήμερα και συζητούν για τον ΟΑΣΕ, η κατάσταση είναι κρίσιμη – αν και όχι απαραιτήτως σοβαρή.
Σχετικά με το (δημοσίως ανομολόγητο ακόμη) ζήτημα της ηγεσίας της Ν.Δ., στο παρασκήνιο διαμορφώνονται δύο βασικές τάσεις: η μία, βασιζόμενη στην ανάλυση της κατάστασης, υποστηρίζει ότι η ηγεσία πρέπει να περάσει στη νεότερη γενιά· η άλλη, βασιζόμενη στη γνώση του κόσμου της Ν.Δ. και τις ιδιοτροπίες του, υποστηρίζει ότι είναι παρακινδυνευμένο το κόμμα να περάσει μεμιάς στην επόμενη γενιά, γι’ αυτό και προκρίνουν τη λύση της ενδιάμεσης, της μεταβατικής ηγεσίας.
Η Ντόρα Μπακογιάννη συντάσσεται με τη δεύτερη τάση, καθώς εκεί διακρίνει την ευκαιρία της για να επανέλθει. Αισθάνεται, κατ’ αρχάς, ότι ο Καραμανλής της χρωστά, επειδή εκείνη τον στήριξε με αντάλλαγμα τη διαδοχή. (Βέβαια, η ευθύνη για τη μη εκλογή της δεν ήταν του Καραμανλή, αλλά αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να το καταλάβει η Ντόρα…). Καθώς η πτέρυγα των «Νεοκαραμανλικών» της Ν.Δ. (του γαλάζιου ΠΑΣΟΚ, δηλαδή) ανησυχούν ότι το πέρασμα της ηγεσίας στη νεότερη γενιά είναι πολύ πιθανό να αλλάξει τον πολιτικό χαρακτήρα της Ν.Δ., έρχεται η Ντόρα ως από μηχανής θεά για να προσφέρει στον Κ. Καραμανλή και τον κύκλο του τη διασφάλιση ότι τίποτε δεν θα αλλάξει, ότι θα τους κρατήσει το μαγαζί ανέπαφο και τις μετοχές των ιδιοκτητών στην αξία τους. Διαθέτει άλλωστε και το πλεονέκτημα του φιλελεύθερου προφίλ της, χάρη στο οποίο θα μπορούσε να κόψει ψήφους από άλλα νεότερα στελέχη της Ν.Δ. Φυσικά, επειδή η Ντόρα προσφέρει αυτό το νόστιμο δόλωμα, δεν σημαίνει κιόλας ότι εκείνοι στους οποίους απευθύνεται (οι ιδιοκτήτες της Ν.Δ.) θα τσιμπήσουν. Αντιλαμβάνονται ότι πίσω από αυτό το κομψό πρόσχημα, κρύβεται η φιλοδοξία της Ντόρας να έλθει για να μείνει.
Και από τις δύο πλευρές όμως, της Ντόρας και των ιδιοκτητών, διαφεύγει κάτι βασικό – και είναι στ’ αλήθεια περίεργο, αφού το καταλαβαίνουν ακόμη και απλοί άνθρωποι που δεν έχουν τη δυνατότητα να το εκφράσουν: ότι τα φρέσκα πρόσωπα που ήλθαν στην κυβέρνηση με τον Τσίπρα δεν αντιμετωπίζονται με την επαναφορά μορφών του παρελθόντος, όσο καλά και αν έχουν διατηρηθεί όλα αυτά τα χρόνια στη ναφθαλίνη. Η Ν.Δ. τα τελευταία χρόνια ανέδειξε νεότερους πολιτικούς, ικανούς να δοκιμαστούν στην ηγεσία της παράταξης. Οχι άλλη ανακύκλωση, λοιπόν – έλεος, επιτέλους! Μπορεί να είναι οικολογική και απολύτως απαραίτητη σε εποχή πενίας, αλλά ας πάμε και παρακάτω…
Της… πλιάκιας
Είναι μια υπόθεση αξιοσημείωτης επιπολαιότητας και ενδεικτική του μετεκλογικού σοκ στην ηγεσία της Ν.Δ. Ο Αντώνης Σαμαράς επέλεξε ως υποψήφια για τη θέση του γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας την εκλεγείσα στην Β΄ Αθηνών Αννα Μισέλ Ασημακοπούλου. Για λόγους που δεν γνωρίζουμε, παρέβλεψε τη λογική προϋπόθεση που θέτει ο κανονισμός για τον βουλευτή ή τη βουλευτίνα που ως γραμματέας της Κ.Ο. αναλαμβάνει την ευθύνη για την κομματική πειθαρχία: να διαθέτει τουλάχιστον έξι χρόνια κοινοβουλευτικής πείρας. Η κ. Ασημακοπούλου είχε 2,5. Ισως δεν το γνώριζε, ίσως πάλι να μη γνώριζαν εκείνοι που την επέλεξαν – πάντως, η ίδια απεδέχθη την τιμητική (ούτως ή άλλως, εδώ που φθάσαμε…) πρόταση και άρχισε να κινείται παρασκηνιακά (τηλεφωνήματα κ.λπ.) για τη συλλογή ψήφων.
Αφού είχαν βάλει μπροστά την υποψηφιότητα της εν λόγω βουλευτίνας να τρέχει κανονικά, φαίνεται ότι κάποιος ανακάλυψε την προϋπόθεση του κανονισμού. Τι να έκαναν; Να έλεγαν «συγγνώμη λάθος»; Κατέφυγαν λοιπόν στην τακτική που είδαμε πολλές φορές από την προηγούμενη κυβέρνηση: επέμειναν στο αρχικό λάθος, επιχειρώντας να το σκεπάσουν με ένα νέο λάθος. Συγκεκριμένα, αποφάσισαν, προτού η Κ.Ο. να ψηφίσει για την ή τον γραμματέα της, να εγκρίνει διά της ψήφου της την αλλαγή του κανονισμού στο σημείο που έθετε κώλυμα εκλογιμότητας για την εκλεκτή της ηγεσίας.
Ολα αυτά παραπάνω συνέβαιναν περί τα μέσα της περασμένης εβδομάδας. Κάποια στιγμή το Σαββατοκύριακο, όμως, συνειδητοποίησαν φαίνεται με τι μεγάλο κίνδυνο έπαιζαν εξαιτίας της επιπολαιότητάς του. Διότι με το κλίμα συγκρατημένης οργής που επικρατεί στην Κ.Ο. της Ν.Δ. μετά την εκλογική ήττα, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να θέσει υποψηφιότητα για τη θέση, μόνο και μόνο για να προκαλέσει πρόβλημα στον Α. Σαμαρά. Επιπλέον δε, καλώντας τους βουλευτές να ψηφίσουν για τη μετατροπή του κανονισμού, τους έδιναν στην πραγματικότητα την ευκαιρία να καταψηφίσουν την ηγεσία δύο φορές. Με άλλα λόγια, η υπόθεση είχε στηθεί τόσο άρπα κόλλα, ώστε να θυμίζει απόπειρα αυτοκτονίας στην οποία ο υποψήφιος αυτόχειρ, για να είναι σίγουρος για το αποτέλεσμα, χρησιμοποιεί δύο μέσα: δαγκώνει την κάψουλα του υδροκυανίου και την ίδια στιγμή αυτοπυροβολείται στο κεφάλι. Με τη μόνη διαφορά (που είναι και βασική…) ότι ο Α. Σαμαράς δεν ήθελε να αυτοκτονήσει – απλώς, δεν έχει καταλάβει.
Ετσι, νωρίς τη Δευτέρα, η κ. Ασημακοπούλου, επικαλέσθηκε οικογενειακές υποχρεώσεις (μετακομίσεις κ.λπ.) και αρνήθηκε την πρόταση. Η δε Ν.Δ., για να αντικαταστήσει την υποψηφιότητά της, υποχρεώθηκε να καταφύγει στις τάξεις των «σοφών» της Κ.Ο., που καταυγάζουν το βουλευτήριο με τη συσσωρευμένη πείρα, την υψηλή πνευματικότητα και τον ανυπέρβλητο λόγο τους. Κάπως έτσι, επέλεξε τον… Ι. Πλακιωτάκη. Εκανε, δηλαδή, μια επιλογή της πλιάκιας, αν μου επιτρέπεται το λογοπαίγνιο…