«Εχω κάνει τη δική μου επιλογή»

«Εχω κάνει τη δική μου επιλογή»

4' 27" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με τον Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα είμαστε φίλοι στο facebook. Αυτό σημαίνει ότι φευγαλέες εικόνες από τη «ρουτίνα» του Παναγιώτη περνούν σποραδικά από το timeline μου, όσες τουλάχιστον επιλέγει ο ίδιος, αραιά και πού, να διοχετεύει προς τους φίλους του, πραγματικούς και εικονικούς. Και ομολογώ ότι οι φωτογραφίες του Παναγιώτη, τεκμήρια μιας γεμάτης και εντελώς φυσιολογικής ζωής, αποδείχθηκαν για μένα εξαιρετικά διδακτικές για το πώς διαχειρίζεται ένα άτομο με αναπηρία την καθημερινότητά του. Δουλειά, βόλτες, εθελοντική εργασία, ταξίδια και ανεξάντλητο χιούμορ.

Στα 21 του ο Παναγιώτη Πιτσίνιαγκας είχε ένα ατύχημα με τη μηχανή του. Ενα Ι.Χ. παραβίασε το stop και έπεσε πάνω του: ατελή τετραπληγία λόγω κάκωσης νωτιαίου μυελού που σημαίνει ότι μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο και ότι μπορεί να κάνει μερική χρήση των χεριών του. Σήμερα ο Παναγιώτης είναι εμψυχωτής, ομιλητής και συντονιστής βιωματικών παρεμβάσεων στον Σύνδεσμο Κοινωνικής Ευθύνης για Παιδιά και Νέους, εκπαιδευτής εθελοντών, παίκτης της εθνικής ομάδας ράγκμπι με αμαξίδιο και μέλος της οργανωτικής ομάδας του TEDxAthens. Και την Τετάρτη το απόγευμα θα μιλήσει στον χώρο εκδηλώσεων «Εβδομος» στο πλαίσιο των αθηναϊκών διαλέξεων που οργανώνει η αρχιτεκτονική εταιρεία CFCOMPANY.

Στην ομιλία του θα μεταφέρει την εμπειρία του ως δραστήριος πολίτης, ως εκπαιδευτής αλλά και ως άνθρωπος που διεκδικεί το δικαίωμα να μετακινείται σε μια από τις λιγότερο φιλικές πόλεις για ανθρώπους με αναπηρίες στην Ευρώπη.

Υπέρ της ζωής

Στη συνάντησή μας του επισημαίνω την «πυκνή» δραστηριότητα που έρχεται σε αντιδιαστολή με τα στερεότυπα για τα άτομα με αναπηρία. «Κάνω ό,τι κάνει οποιοσδήποτε στην ηλικία μου, ανεξαρτήτως αναπηρίας. Εχω δουλειά, φίλους, αθλούμαι και ζω με την κοπέλα μου και τον σκύλο μας.

Κάποια στιγμή κλήθηκα να αποφασίσω τι ζωή θέλω να έχω. Η μία επιλογή ήταν να κάθομαι όλη τη μέρα στο σπίτι μου και να βλέπω τηλεόραση και η άλλη να ταλαιπωρηθώ για να βγω έξω και να διεκδικήσω μία κανονική ζωή. Οταν η μία επιλογή σου είναι τόσο χάλια, είναι εύκολο να διαλέξεις. Ο τομέας που νιώθω ότι υπερτερώ είναι ότι είχα πολύ κόσμο γύρω μου διατεθειμένο να με βοηθήσει, πράγμα πολύ χρήσιμο μιας και τα πρώτα χρόνια χρειαζόμουν πολύ συχνά βοήθεια».

Ο Παναγιώτης κυκλοφορεί με αμαξίδιο από το 1999. Εχει παρατηρήσει έκτοτε κάποια μικρότερη ή μεγαλύτερη πρόοδο στις υποδομές ή στη νοοτροπία του κόσμου; «Η μόνη περίοδος που έγιναν αλλαγές στις υποδομές ήταν αυτή πριν από τους Ολυμπιακούς του 2004, αλλά ακόμα και αυτές ήταν περιορισμένες ή ανεπαρκείς. Είναι και αυτή μία ευκαιρία που χάθηκε, με μοναδική εξαίρεση το μετρό το οποίο είναι υπόδειγμα προσβάσιμου μέσου και υπερτερεί, σε αυτό τον τομέα, από τα περισσότερα σε άλλες χώρες. Eνα σοβαρό πρόβλημα με τα πεζοδρόμια, για παράδειγμα, είναι ότι είτε φτιάχνονται λάθος είτε αχρηστεύονται από τα αυτοκίνητα, μηχανάκια, κολώνες που βρίσκονται επάνω τους. Είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις τρία συνεχόμενα οικοδομικά τετράγωνα με πρόσβαση στην Αθήνα». Αλήθεια, τον ρωτάω, υπάρχει μια πόλη στην Ελλάδα που να είναι πρότυπο ως προς τις υποδομές της για άτομα με αναπηρία; «Η Κομοτηνή είναι μία πόλη που είχε μεγάλη βελτίωση στις υποδομές της τα τελευταία χρόνια, σε σημείο να διεκδικήσει τον τίτλο της πιο προσβάσιμης ευρωπαϊκής πόλης!».

Περί νοοτροπίας

Οσο για τη νοοτροπία του κόσμου δεν είναι κακή, υποστηρίζει. «Δεν είναι ότι σκέφτονται κάτι άσχημο για τους ανθρώπους με αναπηρία, απλά δεν ξέρουν ότι υπάρχουν. Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος στον οποίο επειδή ο κόσμος με αναπηρία δεν κυκλοφορεί έξω, καθώς είναι δύσκολο, οι υπόλοιποι δεν ξέρουν ότι υπάρχουν και γι’ αυτό δεν τους υπολογίζουν, με αποτέλεσμα να κάνουν δύσκολο για κάποιον με αναπηρία να κυκλοφορήσει. Χρειάζεται όλοι να αλλάξουν στάση για να σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος».

Αν ιεραρχούσε τις δυσκολίες που πρέπει να υπερνικήσει ένα άτομο με αναπηρία στην καθημερινότητά του σε μια πόλη σαν την Αθήνα; «Νομίζω η πιο σημαντική δυσκολία που έχει κάποιος με αναπηρία, άσχετα με την πόλη που μένει, είναι η εύρεση εργασίας. Κάποιος με αναπηρία σαν τη δική μου, για να μπορέσει να εργαστεί θα πρέπει: το σώμα του να του επιτρέπει να κάνει τη συγκεκριμένη εργασία, να υπάρχει σωστή πρόσβαση στον χώρο εργασίας, να υπάρχει βολική τουαλέτα και τέλος χώρος για να παρκάρει το αυτοκίνητό του. Καταλαβαίνει κανείς ότι ζητώντας τέσσερες συνθήκες ακόμα μειώνονται πολύ οι υποψήφιες θέσεις εργασίας. Και το πελώριο ποσοστό ανεργίας, στους ανθρώπους με αναπηρία, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το ιδιαίτερα αυξημένο κόστος διαβίωσης που φέρνει αυτή».

Εξοικείωση με την αναπηρία

Αποστολή του ΣΚΕΠ όπου ο Παναγιώτης Πιτσίνιαγκας διατηρεί επιτελικό ρόλο είναι να εξοικειώσει το ευρύτερο κοινό με την εικόνα της αναπηρίας, συνδέοντας νέους με κινητική, αισθητηριακή ή νοητική αναπηρία με μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Τον ρωτάω τι του έχει διδάξει η εμπειρία του ΣΚΕΠ. «Νιώθω ότι έχω κερδίσει πολλά πράγματα, από την ενασχόλησή μου με τον ΣΚΕΠ, αλλά ίσως το σημαντικότερο είναι η πίστη στους ανθρώπους που κέρδισα. Είδα ότι ακόμα και ένας άνθρωπος ή μία μικρή ομάδα ανθρώπων μπορούν να κάνουν αλλαγή αρκεί να πιστέψουν σε αυτήν και να επενδύσουν χρόνο και ενέργεια! Δουλεύοντας με παιδιά έμαθα ότι κυκλοφορεί ένα μεγάλο ψέμα σχετικά με αυτά και πόσο κακά ή σκληρά είναι. Τα παιδιά δεν είναι σκληρά, είναι ειλικρινή. Λένε κάθε στιγμή αυτό που σκέφτονται, χωρίς να υπολογίζουν συνέπειες ή κόστος. Δυστυχώς μετά ερχόμαστε εμείς οι μεγάλοι και τους μαθαίνουμε να μην είναι ειλικρινή ή, όπως μας αρέσει να λέμε, τους μαθαίνουμε τρόπους».

​​Ομιλία Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα, «Εβδομος», 11/02, 7.30 μ.μ., Καρ. Σερβίας 4, Σύνταγμα, είσοδος ελεύθερη για το κοινό με προκράτηση θέσης, τηλ. 210-92.29.467, 10 π.μ. – 2 μ.μ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή