Οι προσπάθειες της νέας ελληνικής κυβέρνησης να διαγράψει μέρος του δημοσίου χρέους έχουν δεχθεί επικρίσεις από τους πανίσχυρους Ευρωπαίους πολιτικούς ως «μία απόπειρα παραγραφής χρέους». Ωστόσο, η όλη αντίληψη περί «παραγραφής» υποδηλώνει ότι υπάρχει θεωρητικά ένας μεγαλόψυχος πιστωτής και ένας άφρονας δανειολήπτης. Αυτό δεν έχει σχέση με την αλήθεια. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή έχει επωμιστεί πολύ περισσότερο χρέος από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να αποπληρώσει και οι πιστωτές της φέρουν εν μέρει ευθύνη γι’ αυτήν την κατάσταση. Πέραν τούτου το να αποκαλεί κανείς τη μείωση χρέους «παραγραφή», επαναφέρει το ηθικό επιχείρημα περί χρέους. Η ηθική αυτή χροιά έχει παρεμποδίσει το να δοθεί μία λογική λύση στην κρίση της Ευρωζώνης, η οποία ξεκίνησε το 2010. Ειδικά στην περίπτωση της Γερμανίας και στο πώς διαμορφώνει την αφήγησή της για την Ελλάδα, η χώρα είπε ψέματα για τη δημοσιονομική της κατάσταση αποσκοπώντας να λάβει υπερβολικά δάνεια και, ως εκ τούτου, πρέπει να τιμωρηθεί με ανελέητη λιτότητα.
Εντούτοις, o απερίσκεπτος δανεισμός και η απερίσκεπτη λήψη δανείων βάδιζαν δίπλα-δίπλα όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν της δημοσιονομικής κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Οντως οι Ελληνες κρατικοί λειτουργοί χρησιμοποίησαν χρηματοπιστωτικής υφής τεχνάσματα, τα οποία επινοήθηκαν από την Γουόλ Στριτ, αποσκοπώντας να συγκαλύψουν το μέγεθος των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ωστόσο, ακόμα και πριν από την ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ήταν σαφές πως επιβίωνε με τρόπους πέραν των δυνατοτήτων της. Οι διεθνείς δανειστές το γνώριζαν ή θα έπρεπε να το γνωρίζουν. Δεν εξαπατήθηκαν τόσο πολύ, απλώς εθελοτυφλούσαν για τα ελλείμματα των ελληνικών προϋπολογισμών, καθώς και την αδυναμία ή την απροθυμία της Ελλάδας να συγκεντρώσει φορολογικά έσοδα.
Συνεπώς, το πακέτο σωτηρίας της χώρας σαφώς και δεν αφορά τη σωτηρία της ιδίας, αλλά μάλλον τη σωτηρία των δανειστών της, οι οποίοι σε μία χρεοκοπία της θα καταστρέφονταν. Ο ανώτατος οικονομικός αναλυτής των Financial Times, Μάρτιν Γουλφ, είχε επισημάνει πρόσφατα ότι από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε πιστώσεις προς την Ελλάδα από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, μόνον το 11% χρηματοδότησε δραστηριότητες της ελληνικής κυβέρνησης. Το 16% διοχετεύθηκε σε τόκους και το υπόλοιπο διαμέσου της Ελλάδας κατευθύνθηκε αλλού.
Θα ήταν πολύ πιο ξεκάθαρο να διασωθούν απευθείας οι δανειστές της Ελλάδας. Ωστόσο, αυτό δεν το προέβλεπε το σενάριο, το οποίο ήθελε τη χώρα να επωμιστεί όλη την ευθύνη. Είναι, λοιπόν, η ώρα να γραφεί ένα καινούργιο σενάριο. Οταν υπάρχει κοινή ευθύνη δανειοληπτών και δανειστών, τότε απαιτείται και η εξεύρεση μιας από κοινού λύσης του προβλήματος. Η περιστολή του δημοσίου χρέους ως λύση θα ήταν και ο τίμιος και συντεταγμένος τρόπος για να προχωρήσουν τα πράγματα. Τώρα τι σημαίνει μείωση χρέους; Το ότι η Ελλάδα θα οφείλει λιγότερα στους διεθνείς δανειστές της και ότι οι δανειστές αυτοί θα λάβουν λιγότερα ως αποπληρωμή των οφειλομένων.
Η κάθε πλευρά θα έπρεπε, τουλάχιστον σιωπηρά και έμμεσα, να αναγνωρίσει και να παραδεχθεί τον ρόλο, τον οποίο διαδραμάτισε στη δημοσιονομική κρίση της Ευρωζώνης. Επίσης, θα έπρεπε η καθεμία από τις εμπλεκόμενες πλευρές να δεχθεί ότι ο περιορισμός των ζημιών συνιστά την πλέον ενδεδειγμένη μέθοδο να διασωθούν περιουσιακά στοιχεία και να περισωθούν διμερείς και πολυμερείς σχέσεις, οι οποίες -σε άλλη περίπτωση- θα είχαν διαρραγεί. Θα πρέπει, επιπροσθέτως, να αναφερθεί ότι η μείωση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας είναι η μόνη πρακτική μέθοδος να επιβληθούν πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις στη χώρα με αντάλλαγμα τη διευκόλυνσή της ως προς τις οφειλές της. Αλλωστε, η Ελλάδα χρειάζεται μία καινούργια αρχή, ούτως ώστε να είναι σε θέση να μετασχηματίσει τον εαυτό της.