Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης αποκτήσαμε ένα κακό χούι. Οποιο πρόβλημα κι αν είχαμε, δεν το συζητούσαμε, δεν το μελετούσαμε, δεν το λύναμε. Απλώς διαδηλώναμε γι’ αυτό. Σ’ αυτούς τους αγώνες φυσικά προΐστατο η Αριστερά. Δικαιωματικά, αφού είχε την ιστορία και την τεχνογνωσία. Αλλά όπως γίνεται με όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, και σε ό,τι αφορά τις διαδηλώσεις «τους βγάλαμε τα μάτια». Λογικό κατά την πρώτη περίοδο της μεταπολίτευσης, διότι σε μια διαδήλωση γνωρίζεις και κόσμο, πράγμα χρήσιμο την εποχή που (καθυστερημένα) ήρθε η σεξουαλική επανάσταση.
Οι επαναστάσεις ήρθαν κι έφυγαν, αλλά οι παραδόσεις μένουν. Για την ακρίβεια, η παράδοση των διαδηλώσεων είναι τόσο ισχυρή στην Αριστερά που ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης κ.λπ. κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης δήλωσε ότι όταν γίνεται διαδήλωση στο υπουργείο του, θα κατεβαίνει από το γραφείο του για να συμμετέχει. Προφανώς μετά θα ξανανεβαίνει για να ικανοποιεί τα αιτήματά του.
Τον καιρό της πλαστής ευημερίας, όποιος προλάβαινε έκλεινε το κέντρο της Αθήνας. «Οι διαδηλώσεις κοντεύουν να γίνουν κομμάτι του φολκλόρ της πόλης», έγραφε η «Καθημερινή» (31.7.2009). «Σύμφωνα με στοιχεία της αστυνομίας, από τις αρχές του 2005 μέχρι τις 13 Ιουνίου του 2006 έγιναν στην Αθήνα 651 διαδηλώσεις με συμμετοχή από 50 – 200 άτομα και στις 575 από αυτές υπήρξε διακοπή της κυκλοφορίας». Είχαμε, δηλαδή, πάνω από μία διαδήλωση την ημέρα, προς απόγνωση καταστηματαρχών και οδηγών στο κέντρο της πόλης. Βεβαίως, δεν ήταν μόνο οι παραδόσεις που δημιούργησαν αυτή τη βιομηχανία των διαδηλώσεων. Αυτές, ως γνωστόν, είναι το εποικοδόμημα. Επειδή το κράτος είχε δανεικά, μια κινητοποίηση κινητοποιούσε αμέσως τους αρμόδιους υπουργούς, οι οποίοι έτρεχαν να ικανοποιήσουν τα οικονομικά (κυρίως) αιτήματα των διαδηλωτών. Ετσι, η Αριστερά –που δεν κυβέρνησε ποτέ– κινητοποιείτο και η Δεξιά ή το ΠΑΣΟΚ πλήρωνε, μέχρι που χρεοκοπήσαμε και οι διαδηλώσεις αυξήθηκαν. Το 2012 έγιναν 5.654 διαδηλώσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Χάθηκαν εργατοώρες, έκλεισαν μαγαζιά (συμβάλλουν και οι διαδηλώσεις και ειδικά οι ταραχές σ’ αυτό), αλλά οι αγώνες είναι ιεροί…
Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός και την Αριστερά (με ολίγη από ακροδεξιά) στην εξουσία. Τώρα λοιπόν δεν έχουμε διαδηλώσεις «εναντίον», αλλά φιλοκυβερνητικές, οι οποίες μάλιστα διαφημίζονται με σποτ σαν εκείνα που είχε προεκλογικώς ο ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως αν τους καρφώνει η κ. Αλέκα Παπαρήγα στη Βουλή (9.2.2015): «Δεν είναι αυθόρμητες οι κινητοποιήσεις. Δεν είναι μαζικό το κίνημα όταν ταυτίζεται με την κυβέρνηση, ακόμα και αν ήμασταν εμείς στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ… Κάθε άλλο παρά είναι αυθόρμητες οι συγκεντρώσεις αυτές, αφού εστάλη sms από συγκεκριμένο κόμμα. Εμείς όταν κάνουμε κινητοποιήσεις λέμε ότι γίνονται με την υπογραφή του ΚΚΕ».
Την ώρα, λοιπόν, που ο κ. Γιάννης Βαρουφάκης πάλευε στο Eurogroup για επιπλέον δανεικά, τα οποία ο ίδιος βάφτισε «χρόνο» και οι διαδηλωτές «αξιοπρέπεια», χιλιάδες μαζεύτηκαν στην πλατεία Συντάγματος κι αλλαχού για να πληρωθεί το ρηθέν του κ. Αλέκου Παπαδόπουλου: «Αυτή η χώρα έχει το ένα χέρι υψωμένο σε γροθιά και το άλλο απλωμένο στη ζητιανιά». Venceremos, που λένε και στη Βενεζουέλα, όπου επίσης διαδηλώνουν συχνά, υπέρ της κυβέρνησης…