Νίκος Ταραντίνος
«Melioribus annis – Η Αθήνα τις χρυσές δεκαετίες του ’60 και του ’70»
εκδ. «Ωκεανίδα»
Δεν θα μπορούσα να μη σταθώ σ’ αυτό το βιβλίο, αφού ανήκω σ’ αυτή τη γενιά των μπέιμπι μπούμερ, έστω και στο τέλος της. Είναι ο χαρακτηρισμός που συνόδευσε τη δημογραφική έκρηξη που παρατηρήθηκε σ’ όλο τον κόσμο μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και ανήκουν σ’ αυτήν όσοι γεννήθηκαν από το 1945 ώς το 1964.
Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, ο Νίκος Ταραντίνος, δηλώνει απερίφραστα και εξαρχής ότι δεν είναι συγγραφέας. Είναι όμως, σίγουρα, καλός παρατηρητής του κόσμου γύρω του.
Δεν κρύβει, επίσης, ότι δεν πρόκειται για μια συνολική κοινωνιολογική καταγραφή, αλλά κυρίως για όσα ο ίδιος έζησε και είδε στο περιβάλλον του.
Και όπως όλα αυτά τα βιβλία των προσωπικών μαρτυριών και των παρατηρήσεων μιας εποχής, προσφέρουν στοιχεία που βοηθούν τους μελετητές της μακροϊστορίας.
Η έκδοση συνοδεύεται και από φωτογραφίες-ντοκουμέντα περιοχών της Αθήνας και καθημερινών εικόνων της πόλης που έχουν πλέον χαθεί -από τον παγοπώλη μέχρι τις γκαζιέρες. Ο συγγραφέας καταγράφει, π.χ., τους πλανόδιους που περιδιάβαιναν καθημερινά τους δρόμους των συνοικιών: οι μανάβηδες, οι ψαράδες, ο έμπορος σύκων τα καλοκαίρια, ο καρεκλάς, ο ακονιστής μαχαιριών και ψαλιδιών, ο αρκουδιάρης, ο παγωτατζής, ο παλιατζής, ο εφημεριδοπώλης, ο παπλωματάς, ο γανωτής ή χαλκοματάς, ο εποχικός πωλητής με τις γαλοπούλες τα Χριστούγεννα, ο υπαίθριος φωτογράφος, οι λούστροι, οι λατερνατζήδες και οι πωλητές σαλεπιού! Ελάχιστα έχουν επιβιώσει μέχρι τις μέρες μας.
Παραθέτει, επίσης, ο Νίκος Ταραντίνος τα παιχνίδια με τα οποία έπαιζαν τα παιδιά της πόλης. Στην Αθήνα γεννήθηκε και μεγάλωσε και από την Αθήνα εκείνης της εποχής είναι οι εικόνες του: παιχνίδια με το χώμα, αυτοκινούμενες κουβαρίστρες, στεφάνι (κυρίως από τσέρκι βαρελιού), σβούρες, σφεντόνες, γιο γιο, ποδόσφαιρο, γκαζές, χαπαχούκες, ποδήλατο, πατίνι. Δεν παραλείπει να θυμίσει και τα ομαδικά παιχνίδια στις πολλές αλάνες (άχτιστα οικόπεδα υπήρχαν παντού): βόλεϊ, τα μήλα, μπερλίνα, στάκαμαν, χαλασμένο τηλέφωνο, χαμένο δαχτυλίδι, μπιζ, κρυφτό, κλέφτες και αστυνόμοι, τυφλόμυγα, ένα λεπτό κρεμμύδι, μακριά γαϊδούρα, κ.ά. «Στη διάρκεια των παιδικών παιχνιδιών, οι τσακωμοί είναι συχνοί, αλλά όταν έφταναν στο σημείο διάρρηξης των σχέσεων τότε “έκοβαν”», συμπληρώνει.
Σε πρώτο πρόσωπο γραμμένο όλο το βιβλίο, με παραθέματα από βιβλία ή από ντοκουμέντα εποχής, ανάλογα με τη θεματολογία του κάθε κεφαλαίου. Και παρότι έχει το αμήχανο ύφος ενός ερασιτέχνη συγγραφέα, το βιβλίο του κ. Ταραντίνου έχει συναίσθημα, έχει πολλές πληροφορίες, και, κυρίως, καταφέρνει να γυρίσει όλους όσοι ανήκουν σ’ αυτή την περίφημη γενιά των μπέιμπι μπούμερ κομμάτια ή ολόκληρες ενότητες από τα δικά τους παιδικά χρόνια, από τα δικά τους σπίτια των παιδικών χρόνων, από τα δικά τους μαθητικά χρόνια, από τα δικά τους νεανικά ακούσματα.
Αναμφίβολα, ο Ν. Ταραντίνος δεν κατέθεσε μόνο τις προσωπικές του μνήμες. Εκανε έρευνα κι έσωσε πολλά από τα στοιχεία τής τότε καθημερινότητας.