Γιατί η αριστεία να αποτελεί «ρετσινιά» και «στρεβλή φιλοδοξία»; Ας απομακρυνθούμε από τις αντιφατικές ανακοινώσεις του υπουργείου Παιδείας για τα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία και ας μείνουμε στη σημασία των λέξεων. Γιατί ενοχλεί τη νέα ηγεσία η «αριστεία»; Γιατί σπεύδει να ανακοινώσει την κατάργηση των εξετάσεων από φέτος; Γιατί τα παιδιά που διαβάζουν και αποδίδουν θα πρέπει να ενταχθούν στην τυχαιότητα της κλήρωσης; Εν τέλει: γιατί η αριστεία αποκτά ιδεολογικό πρόσημο απωθώντας την ηγεσία του υπουργείου;
Αν η αριστεία προϋποθέτει σκληρή εργασία τόσο από την πλευρά των μαθητών όσο και των καθηγητών, η άρνησή της δεν σημαίνει και απαξίωση της εργασίας; Η αναζήτηση της ευκολίας, η οποία κανένα αντίκρισμα δεν έχει στην πραγματική ζωή, διαμορφώνει καλύτερους πολίτες απ’ ό,τι η διαρκής προσπάθεια, ο μόχθος, η αξιοκρατία;
Τις τελευταίας ημέρες το θέμα των Πρότυπων Πειραματικών, ένας αναβαθμισμένος θεσμός της δημόσιας εκπαίδευσης, βρέθηκε στο στόχαστρο της νέας ηγεσίας. Η απορρύθμιση του συστήματος ποιους θα ωφελήσει αν όχι τη δημοσιοϋπαλληλία που αποστρέφεται την ευθύνη και χτίζει την επαγγελματική της ανέλιξη στη μετριότητα και τον εξισωτισμό προς τα κάτω; Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα διαθέτει και άριστους εκπροσώπους. Καθηγητές μέσης εκπαίδευσης υποδειγματικά καταρτισμένους, εργατικούς και φιλότιμους που σήκωσαν και σηκώνουν στις πλάτες τους το βάρος της κρίσης και του αποσυντονισμού του δημόσιου σχολείου. Αναρωτιέται κανείς γιατί δεν απομονώνονται οι συντεχνίες που υπερασπίζονται τον ανορθολογισμό έχοντας, βέβαια, χτίσει την καριέρα τους πάνω σ’ αυτόν…
Και τώρα, σε αριστερή κυβέρνηση που ευαγγελίζεται την «ελπίδα», βλέπουμε να στιγματίζεται η αριστεία και να απαξιώνεται το καλύτερο εις βάρος του όποιου καλού, με την επιβράβευση της μετριότητας και της αδιαφορίας. Η αποτυχία δεν μπορεί παρά να έχει συνέπειες, που αίρονται μόνο από τη συνέχιση της προσπάθειας. Αν δεν έχουν εκπαιδευτεί σε αυτό οι ενήλικες από πού θα το πληροφορηθούν τα παιδιά;