Ο Λεβ Μπορίσοβιτς Κάμενεφ ήταν γαμπρός του Τρότσκι και ένας από τους πρωτεργάτες του κινήματος των μπολσεβίκων. Οπως έγραψα και την Παρασκευή, ο Λένιν, παρότι πάνσοφος, αλάθητος και γενικώς αρμόδιος για την πορεία της Ιστορίας προς την αταξική κοινωνία, έλεγε πως ούτε ο ίδιος πίστευε ότι η επανάσταση που ξεκίνησε από τη Ρωσία θα εξαπλωνόταν μέσα σε τρεις μήνες στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ομως, συμπλήρωνε, δεν υπάρχει κανείς που να μη βλέπει πως το αργότερο εντός δεκαετίας σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες θα έχει επικρατήσει ο κομμουνισμός. Ως γνωστόν η Ιστορία έπεσε για μία ακόμη φορά έξω, αφού ο Λένιν ήταν αλάθητος. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τότε τα πίστευαν όλα αυτά και για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές, έστειλαν τον Κάμενεφ να περιοδεύσει στις ευρωπαϊκές χώρες και να συζητήσει με τους εκεί συντρόφους του την κατάσταση του «φαντάσματος που πλανιόταν πάνω από την ήπειρο» κατά το Κομμουνιστικό Μανιφέστο των Μαρξ και Ενγκελς.
Οταν επέστρεψε ο Κάμενεφ στη Μόσχα, είπε το περίφημο: «Σύντροφοι, είμαστε μόνοι». Και ο Λένιν, για να αντιμετωπίσει την απομόνωση, εφάρμοσε τη Νέα Οικονομική Πολιτική, επέτρεψε τη μικροϊδιοκτησία την οποία και σάρωσε ο Στάλιν με τα πενταετή του προγράμματα. Δεν ήταν αυτός ο λόγος βέβαια για τον οποίον ο Κάμενεφ δικάστηκε το 1936 και καταδικάστηκε σε θάνατο, αφού είχε ομολογήσει μαζί με τον Ζινόβιεφ την ανάπτυξη «αντεπαναστατικής φιλοτροτσκιστικής δράσης». Αν επιθυμείτε να φρεσκάρετε τη μνήμη σας για τον τρόπο με τον οποίον αντλούνταν οι ομολογίες, σας συνιστώ να διαβάσετε ή να ξαναδιαβάσετε «Το μηδέν και το άπειρο», το αριστούργημα του Αρθουρ Κέσλερ. Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι Δίκες της Μόσχας άφησαν γύρω στους 700.000 νεκρούς στη συλλογή ανθρώπινων ζωών των μπολσεβίκων και ξεκίνησαν μετά τη δολοφονία του Κίροφ―των γνωστών μπαλέτων. Κατά τον βιογράφο του Στάλιν, Σίμον Σεμπάγκ Μοντεφιόρε («Στην αυλή του κόκκινου τσάρου», εκδόσεις Ποταμός), τον Κίροφ τον δολοφόνησε ο Στάλιν γιατί φοβόταν πως θα πάρει την πρωτοκαθεδρία στο κόμμα. Στις Δίκες της Μόσχας ξεκαθάρισε όλους τους πρωτοκλασάτους της γενιάς των μπολσεβίκων που ανέτρεψε το τσαρικό καθεστώς.
Αυτό το πρώτο επεισόδιο είναι για την Ιστορία.
Το δεύτερο είναι ένα ανέκδοτο, κάποτε δημοφιλές στους κύκλους της Αριστεράς. Πρόκειται για μία μετά θάνατον συνάντηση του Στάλιν με τον τσάρο εις τας μονάς του Παραδείσου ή κάπου στα περίχωρα εν πάση περιπτώσει. Οι νεκροί δεδικαίωνται, συγχωρέθηκαν και ο ένας και ο άλλος, συγχώρεσαν και ο ένας τον άλλον και ο τσάρος θέλει να μάθει νέα για τη Ρωσία. Ρωτάει λοιπόν σε τι κατάσταση βρίσκεται ο στρατός. Ο άλλος του απαντάει πως είναι σε εξαιρετική κατάσταση, ειδικά μετά τον νικηφόρο πόλεμο κατά των ναζί. Η επόμενη ερώτηση του τσάρου αφορά την κατάσταση της Εκκλησίας. Ο Στάλιν τον καθησυχάζει λέγοντάς του πως η ρωσική ορθοδοξία χαίρει άκρας υγείας και συνεργάζεται μια χαρά με το κόμμα και τις υπηρεσίες του. «Και η βότκα;», ρωτάει ο τσάρος. «Α, η βότκα μας είναι εξαιρετική. Καταφέραμε με τα πενταετή προγράμματα να ανεβάσουμε τους βαθμούς του οινοπνεύματος από τους ογδόντα στους εκατό!», επαίρεται ο Στάλιν. «Και καλά, όλο αυτό το μακελειό έγινε για τους είκοσι βαθμούς της βότκας;», απορεί ο τσάρος, και εδώ τελειώνει το ανέκδοτο.
Δεν ξέρω αν η παραπάνω ιστορία συμπεριλαμβάνεται στη λενινιστική παιδεία του κ. Τσίπρα. Υποθέτω πως αν τη γνωρίζει, θα χαρεί να μάθει πως πριν απ’ αυτόν και κάποιος άλλος οραματιζόταν την αλλαγή της ευρωπαϊκής ηπείρου, από τα Ουράλια ώς το Γκραν Κάνιον που θα έλεγε και ο Ντε Γκωλ. Υποθέτω δε πως αυτό και μόνον θα του αρκεί για να τον καθησυχάσει ότι βρίσκεται στον σωστό δρόμο. Τα υπόλοιπα, όπως φέρ’ ειπείν η αναλογία μεγέθους της Σοβιετικής Ενωσης και της Μεγάλης Ελλάδας, των ιερών τεράτων της Ιστορίας που υπήρξαν οι μπολσεβίκοι και των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ, είναι λεπτομέρειες. Λεπτομέρεια και το γεγονός ότι η Ιστορία έπεσε έξω και δεν ακολούθησε τον δρόμο που της άνοιξε ο Λένιν. Για την Αριστερά, δυστυχώς όχι μόνον για την Αριστερά στα μέρη μας, το μόνο που μετράει είναι η πολιτική βούληση. Διότι κατά τον αριστερό βολονταρισμό, αν υπάρχει πολιτική βούληση, και η ανεργία θα παταχθεί διά ροπάλου και η ανάπτυξη θα έρθει σαν την άνοιξη και τον Μάιο.
Σημασία επίσης έχει και η μοναξιά. Δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας επιστρέφοντας από την ευρωπαϊκή συνάντηση κορυφής είπε «σύντροφοι, είμαστε μόνοι», όμως ούτε αυτό έχει σημασία. Διότι οι ήρωες, από την εποχή του Αχιλλέα και του Αγαμέμνονα, πάντα μόνοι ήσαν. Και ως γνωστόν η ελληνική Αριστερά δεν ξεχνάει πως αν δεν είχε μείνει μόνη στον Εμφύλιο και τον είχε κερδίσει, τότε θα είχε πάει στράφι ο ελληνοπρεπής ηρωισμός της, κατά τον οποίον ως γνωστόν τον πόλεμο των αισθημάτων τον κερδίζει πάντα ο ηττημένος. Εξάλλου ο κ. Τσίπρας δεν είναι και τελείως μόνος. Εχει στο πλευρό του τόσες χιλιάδες κόσμου που του συμπαρίστανται κάθε εβδομάδα στα Συντάγματα και στους Λευκούς Πύργους.
Για να είμαι ειλικρινής, από τον ηρωισμό των συντρόφων που μόνοι τους θέλουν να αλλάξουν την Ευρώπη, προτιμώ τους είκοσι βαθμούς της βότκας στο ανέκδοτο του Στάλιν με τον τσάρο, μεταφορικώς, εννοείται, ποιητική αδεία. Οπως και ο κ. Μπαλτάς, έτσι κι εγώ, από την αριστεία της ευρωπαϊκής επανάστασης επιλέγω τη μετριότητα της ζωής. Διότι, αν μη τι άλλο, για να μπορείς να απολαύσεις τη βότκα, το ούζο ή το τσίπουρο, πρέπει να μείνεις ζωντανός.