Οπως επισημαίνει σοφά ο Αλέν ντε Μποτόν στο βιβλίο «Η τέχνη του ταξιδιού», η περιπλάνηση σε ξένους τόπους αρχίζει πρώτα στο μυαλό μας. Ο σπόρος της φυγής πέφτει στο γόνιμο έδαφος που καλλιεργούν οι εικόνες των ταξιδιωτικών ιστοσελίδων, περιοδικών και φυλλαδίων. Εκεί φυτρώνει η λαχτάρα που κορυφώνεται όταν φτιάχνουμε τις βαλίτσες μας.
Από όλα τα ταξιδιωτικά πονήματα που έχω διαβάσει στη ζωή μου, μία ήταν η συγγραφέας που κέντρισε την επιθυμία μου σε κάθε σελίδα, αναγκάζοντάς με να ανατρέχω στο βιβλίο της ξανά και ξανά. Η ανάγνωση έχει τσακίσει τη ράχη του, έχει αφήσει σημάδια στις σελίδες, έχει τις δικές μου χειρόγραφες σημειώσεις πλάι στα τυπογραφικά στοιχεία.
Δεν επανέρχομαι διότι θέλω να ανακαλέσω στη μνήμη τις διηγήσεις για την αγαπημένη της πόλη, όχι γι’ αυτό. Αλλά για να «συνοδοιπορήσω» μαζί της με όχημα τις προσεκτικά επιλεγμένες λέξεις της, που χειρίστηκε με αγάπη και προσοχή ένας από τους καλύτερους Ελληνες μεταφραστές.
Ο λόγος για τη «Βενετία» της Τζαν Μόρις (Εκδόσεις Πάπυρος) που μετέφρασε στα ελληνικά ο βραβευθείς Αρης Μπερλής. Είναι ένα εγχείρημα αυτοβιογραφικό, ένα απόσταγμα για τα χρόνια της ζωής της που πέρασε στην Ιταλία, προτού κάνει την αλλαγή φύλου, σαν ανταποκριτής μεγάλων βρετανικών εφημερίδων. Η Ουαλλή Μόρις γεννημένη ως αγόρι, το 1926, πήγε στην πόλη των δόγηδων μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στέκομαι σε δύο φράσεις που διαβάζουμε στην εισαγωγή. Η ίδια αναρωτιέται τι νόημα έχει σήμερα να γράφει κανείς ένα ταξιδιωτικό βιβλίο τη στιγμή που δεν υπάρχει μέρος του πλανήτη που να μην είναι γνωστό ή προσβάσιμο.
Η απάντησή της είναι πως δεν γράφουμε για τους τόπους αλλά για την επίδραση που έχουν στον ψυχισμό μας. Και αναφερόμαστε σε αυτούς, όπως κάνουμε λογοτεχνική χρήση μιας ερωτικής ιστορίας ή κάποιου άλλου βιώματος, που είμαστε διατεθειμένοι να μοιραστούμε με τους άλλους…