Πριν από ενάμιση μήνα, αν άκουγες 20χρονο στο τρένο να ανακατεύει στην (όποια) κουβέντα του το όνομα ενός υπουργού, θα σκεφτόσουν (συγνώμη, κιόλας) ή ότι είναι «βύσμα» ή ότι το ‘καψε διαβάζοντας για την εξεταστική.
Πλέον, το όνομα του Γιάνη Βαρουφάκη είναι παντού. Όσο τα 20χρονα ενθουσιάζονται με το στιλ του, οι ευρωπαϊκές εφημερίδες τον αγαπούν ή τον μισούν – αναλόγως τα κέφια και τα θεσμικά ντέφια που τους βαράνε – και κάθε του γκριμάτσα γίνεται αφορμή για αφιερώματα, αναλύσεις, πορτρέτα.
Γενικώς, για πρώτη φορά, Τύπος και πολίτες «ψάχνονται» μ’ έναν τύπο από την Ελλάδα που είναι πολιτικός – για δες…- και ασχολούνται μαζί του με όρους και τρόπους, οι οποίοι συνηθίζονται, όταν «ξεσκονίζονται» celebrities πρώτου μεγέθους και πάντως όχι ένας υπουργός, και μάλιστα… Οικονομικών.
Τι έχει συμβεί, λοιπόν; Μπαίνω σπίτι, Παρασκευή βράδυ, ξυλιασμένη και ακούω τη μάνα μου να ξεσπά σε οπαδικές ιαχές σε κάθε του άνω τελεία. «Μιλάει ο Βαρουφάκης στο Eurogroup», με ενημερώνει με μάτι που γυαλίζει και δε σηκώνει αστεία.
Τον διάβαζα, όχι με μεγάλη πίστη η αλήθεια είναι, προ υπουργοποίησης, αλλά την αμαρτία μου θα την πω: δε νομίζω ότι είναι sex appeal που προσπαθούν να του αποδώσουν, ούτε η ανυπαρξία γραβάτας ούτε το αγέρωχο ύφος που (μας) είχε λείψει από το πολιτικό προσκήνιο κάτι 20ετίες τώρα.
Προσπαθώντας να καταλάβω τη μανία που ξεσηκώνει με κάθε του ατάκα, θυμήθηκα το περίφημο «4Α», για το οποίο μιλούσε ένας καθηγητής μας κάποτε στο Πανεπιστήμιο, όταν αναφερόταν στον γοητευτικό αριστούχο της σχολής. «Ακρίβεια – ασφάλεια – άνεση – απόσταση».
Ο τύπος ήταν ακριβής μέχρι τρέλας. Δεν έβγαινε ποτέ – μα, ποτέ – εκτός θέματος.
Όταν μιλούσε, σου ενέπνεε μια ασφάλεια, μια σιγουριά. Ότι όλα θα πάνε καλά. Κι ότι, και να μην πάνε, τουλάχιστον θα το παλέψει.
Διαβάστε περισσότερα εδώ