Ο τίτλος και μόνο αυτού του έργου προϊδεάζει για κάτι διαφορετικό, και οπωσδήποτε προκλητικό, αφού το υπογράφει η διαρκώς ανήσυχη με ό,τι συμβαίνει γύρω μας Λένα Κιτσοπούλου: «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες της Αθήνας. Αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους. Σε κατάσταση αμόκ»! Και ο υπέρτιτλος είναι «Η ανουσιότητα του να ζεις»…
Στη σκηνή του θεάτρου «Κάρολος Κουν» στη Φρυνίχου 14 στήθηκε ακριβώς ένα τέτοιο σκηνικό, θαρρείς και είναι σελίδα στο περιοδικό του ΙΚΕΑ. Πάνω στο τραπεζάκι υπάρχουν δύο λάπτοπ, φλιτζάνια με καφέ, τσιγάρα, τασάκια, περιοδικά. Στον καναπέ τα δύο και μόνο πρόσωπα του έργου: η Λένα Κιτσοπούλου και ο Γιάννης Κότσιφας. Από εδώ ξεκινάει η ιστορία τους και η ιστορία του έργου και σ’ αυτόν ακριβώς τον χώρο τελειώνει.
Στο διάστημα των δύο ωρών που διαρκεί η παράσταση, η Λένα Κιτσοπούλου έχει καταφέρει να εντάξει όλους τους καθημερινούς συχνά ανόητους διαλόγους που διαπερνούν τις σχέσεις πολλών ανθρώπων, ακόμα κι όταν δεν βρίσκονται πάνω σ’ έναν καναπέ και κλεισμένοι σ’ ένα δωμάτιο. Και παραλλήλως παρουσιάζει, με αδυσώπητο χιούμορ και προκλητικότητα, το κενό που συχνότατα υπάρχει ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που «κάνουν παρέα». Την ίδια στιγμή, θίγει -απρόσμενα μερικές φορές- τις εξίσου απρόσμενες εκρήξεις και το αλληλοφάγωμα που ενυπάρχει στις σχέσεις πολλών ανθρώπων, την ενδοοικογενειακή βία, την ξενοφοβία, την παντελή απουσία ενδιαφερόντων από μεγάλο ποσοστό Νεοελλήνων, την παθητικότητα, την αδιαφορία, τις main stream συζητήσεις, τις κρίσεις πανικού, τις κρίσεις καταναλωτισμού, την επίδειξη γνώσεων.
Αλλά η Λένα Κιτσοπούλου δεν μένει μόνο στον σχολιασμό της μικροαστικής κουλτούρας που κυριαρχεί στη σύγχρονη Ελλάδα. Θίγει και το δικό της σινάφι, τις μεγαλομανίες, την αλαζονεία, την έπαρση στον χώρο των καλλιτεχνών, των επωνύμων εν γένει. Είναι μια παράσταση που πατάει στα γνώριμα βήματα των κειμένων της Λένας Κιτσοπούλου. Είναι σουρεαλιστικό, δηκτικό, προκλητικό, έχει χιούμορ και βρισιές (αυτές που ακούμε κάθε ώρα και στιγμή σε κάθε μας βήμα σ’ αυτή την πόλη) και την ίδια στιγμή έχει πολλή μελαγχολία. Αυτή που δημιουργείται όταν βλέπει κανείς, σαν σε καθρέφτη, δικές του ή γνώριμες παθογένειες και αδιέξοδα.
Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες παραστάσεις της (την «Κοκκινοσκουφίτσα» στη Στέγη και τον «Ματωμένο Γάμο» στο Φεστιβάλ Αθηνών), η ίδια έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή.
Μια παράσταση που, όπως συμβαίνει με όλες τις παραστάσεις της Λένας Κιτσοπούλου, ή θα τη λατρέψεις ή θα τη μισήσεις. Πάντως, μια παράσταση που δεν θ’ αφήσει αδιάφορο κανέναν.