Χωρίς την τετράμηνη κομματικο-πολιτική αναταραχή, η οικονομία θα τα είχε καταφέρει πολύ καλύτερα. Αντί να ζούμε μιαν ακόμη υποτροπή της κρίσης, θα μπορούσαμε να υπολογίζουμε ρεαλιστικά σε αλλαγή σελίδας.
Γνωρίζω ότι οι περισσότεροι δεν συμφωνούν. Πίστεψαν ότι καλώς απέρριψε ο Σαμαράς τις «απαιτήσεις των δανειστών». Αποδέχτηκαν τον εκβιασμό Τσίπρα που προκάλεσε την κυβερνητική αλλαγή με πρόσχημα την προεδρική εκλογή. Εδειξαν, ανεξαρτήτως κομματικής επιλογής, εμπιστοσύνη στην περίπλοκη «διαπραγμάτευση» Βαρουφάκη. Φρόντισαν, ταυτοχρόνως, να διαφυλάξουν τις αποταμιεύσεις τους, αποσύροντας το ποσό των 25 δισ. ευρώ από το προσφάτως ανανήψαν από την καταστροφή τραπεζικό σύστημα.
Η αλήθεια είναι, όμως, ότι αν είχαμε συμφωνήσει με την τρόικα, στη βάση που προσέφερε το περίφημο μέιλ Χαρδούβελη, που εστάλη στις 29 Νοεμβρίου 2014, τώρα θα είχαμε τελειώσει με το Δεύτερο Μνημόνιο. Η διαφορά είναι κολοσσιαία.
Επιτρέψτε μου να υπενθυμίσω ότι το περίφημο σπρεντ (περίφημο γιατί αυτό μας έστειλε στο Πρώτο Μνημόνιο) άρχισε να μεγαλώνει, όταν η προηγούμενη κυβέρνηση επέλεξε τη σύγκρουση. Ισχυριστήκαμε τότε ότι θα τα καταφέρουμε και χωρίς συμφωνία με τους πιστωτές.
Η παρούσα πλειοψηφία κινήθηκε στην ίδια γραμμή. Διαβεβαίωσε πως δεν θα αιτηθεί καμία παράταση στην υπάρχουσα συμφωνία, ενόσω γνώριζε ότι ήταν πολιτικά αδύνατον να διαπραγματευτεί μια νέα συμφωνία χωρίς ταυτόχρονα να διακινδυνεύσει την έξωση, πρακτικώς, από τη Ζώνη του Ευρώ.
Ευτυχώς, η χώρα ανέκρουσε πρύμναν προτού συμβεί κάποια αμετάκλητη βλάβη. Μπορεί, μάλιστα, να επικαλείται κάποια κέρδη. Από τα όσα προβάλλει η κυβερνητική προπαγάνδα, το αληθινό κέρδος είναι ότι η Ελλάδα παραμένει «εντός πλαισίου», αυτό δηλαδή που κερδίσαμε τον Απρίλιο 2010, τον Νοέμβριο 2011, τον Μάρτιο 2012 και ξανά τον Αύγουστο του ίδιου έτους.
Θα ήταν λάθος να πιστέψουμε πως κερδίζουμε κάτι από την τόσο συχνή επανάληψη του ίδιου ελληνικού εκβιαστικού δράματος, όπως τουλάχιστον το βλέπουν οι περισσότεροι διεθνείς παρατηρητές.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι Ευρωπαίοι, σε καθεμιά από τις ως άνω αναφερόμενες στιγμές της ελληνικής κρίσης, είχαν εξίσου σημαντικά πράγματα να κερδίσουν (ή να χάσουν) με τους Ελληνες. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν προετοιμασμένοι να υποχρεώσουν την ελληνική οικονομία σε αλλαγή νομίσματος. Ούτε όμως και οι ηγεσίες της Ελλάδας ήταν ποτέ πρόθυμες να ακολουθήσουν πολιτική ραγδαίας υποτίμησης του νομίσματος σε συνδυασμό με μιαν ακατάσχετη πληθωριστική δημοσιονομική επέκταση.
Ετσι, όπως και στις προηγούμενες κρίσιμες στιγμές, προτιμήθηκε ένας προσωρινός συμβιβασμός, που αποτυπώθηκε λαμπρά με τη διφασική απόφαση του Eurogroup. Με αποτέλεσμα να είμαστε κολλημένοι στην ύφεση.