Η Αγγελική Νικολαΐδου-Σμυρλή γεννήθηκε στην Πάφο το 1938. Στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, το 1955, ήταν υπεύθυνη των μαθητριών Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου. Τέλειωσε το Γυμνάσιο Πάφου και τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών. Φιλόλογος καθηγήτρια σε γυμνάσια Πάφου 1961-1974 και 1974-1986 σε γυμνάσια Αθηνών. Παντρεμένη με τον Ελλαδίτη φιλόλογο Δημήτρη Σμυρλή, έχει τρία αγόρια. Εγραψε αναμνήσεις, διηγήματα, θεατρικά και μυθιστορήματα που εκδόθηκαν στις εκδόσεις Κέδρος. Το τελευταίο της βιβλίο είναι το μυθιστόρημα «Θεοδούλου Λτδ» (2014).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
«Στο καφέ της χαμένης νιότης» του Πατρίκ Μοντιανό και το «Solar» του Ιαν Μακγιούαν.
Ποιος ήρωας / ηρωίδα θα θέλατε να είστε και γιατί;
Θαυμάζω πολλούς ήρωες και ηρωίδες της λογοτεχνίας από την αρχαιότητα ώς σήμερα, αλλά ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα ήθελα να είμαι μια ή ένας απ’ αυτούς. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιους, αυτοί είναι οι ήρωες του Ιψεν στον «Αρχιμάστορα» και στον «Εχθρό του λαού». Και αν πρέπει να πω σε ποιους θα ήθελα να μοιάσω, είναι δύο ήρωες του Σοφοκλή που τους έχω διδάξει στο Γυμνάσιο. Η Αντιγόνη και ο Οιδίποδας. Και περισσότερο στον δεύτερο, που ως έργο το θεωρώ ό,τι σπουδαιότερο έχει να παρουσιάσει η παγκόσμια λογοτεχνία.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με την Πηνελόπη Δέλτα που τη θαύμασα στις «Ρωμιοπούλες». Θεωρώ πως η ηρωίδα της δεν υστερεί από την Αννα Καρένινα εις ό,τι αφορά τη γενναιότητα και τον απόλυτο έρωτα.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Το «Πόλεμος και ειρήνη», που το είδα μόνο στον κινηματογράφο.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«H μικρή Μπιζού» του Μοντιανό.
Γιατί η θεματολογία σας αφορά αποκλειστικά τη σύγχρονη ιστορία της Κύπρου;
Πιθανόν χωρίς το ψυχικό τραύμα που μου δημιούργησε η τραγωδία της Κύπρου το 1974 δεν θα έγραφα ποτέ. Ανήκω στη γενιά του ’55-59, είχα δράση στον απελευθερωτικό αγώνα και έζησα από κοντά όλη τη νεότερη κυπριακή Ιστορία. Με τη συγγραφή ήθελα να δώσω τη δική μου άποψη για όσα συνέβησαν και χρησιμοποίησα τη λογοτεχνία αντί την Ιστορία.
Το τελευταίο βιβλίο σας αφορά την πρόσφατη οικονομική κρίση στο νησί. Πιστεύετε ότι η λογοτεχνία μπορεί να τοποθετείται στα τρέχοντα προβλήματα;
Είναι ασφαλώς καλύτερα να μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα από τα γεγονότα και αυτό ακριβώς είχε συμβεί με τα προηγούμενά μου έργα. Η οικονομική κρίση της Κύπρου που ξέσπασε από τον Μάρτιο του 2013 έφερε στην επιφάνεια απάτες, κλοπές, εξαγορές, μίζες και πολλά άλλα απίστευτα που με συγκλόνισαν. Με το τελευταίο μου έργο «Θεοδούλου Λίμιτεδ» προσπάθησα να ερμηνεύσω πώς οι απόγονοι της ηρωικής γενιάς του ’55-59, οπότε είχε συντελεστεί ένα ηρωικό θαύμα, κατάντησαν σε λίγα χρόνια κλέφτες και απατεώνες. Πολλοί είπαν ότι το βιβλίο ήταν προφητικό και άλλοι ότι τα γεγονότα που επακολούθησαν (συλλήψεις, προσαγωγές στα δικαστήρια) με πρόλαβαν.
Η συγγραφή είναι για σας πρόσθετη ασχολία, χόμπι, διαφυγή ή επιλογή;
Οπως είπα και πιο πάνω ήταν συνειδητή επιλογή. Ανάγκη, θα έλεγα, να καταθέσω και τη δική μου μαρτυρία για τη μεγάλη τραγωδία.