Ο,τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, ισχύει και στην πολιτική. Συνήθως την άποψή μας τη σχηματίζουμε με βάση τις εικόνες που επιλεκτικά μάς προμηθεύουν οι φακοί επαφής που φοράμε, στο χρώμα της ομάδας μας· το χρώμα των αισθημάτων μας. Ανθρώπινο. Καμωμένοι και από αισθήματα είμαστε, όχι από σκέτο πάγο ή από κατεψυγμένη φαιά ουσία.
Για να βγεις έξω από τα στενά όρια του «ανθρώπινου», της προκατάληψης ή της πρόληψης του ζητουμένου, για να δεις από απόσταση και με γυμνό μάτι, είναι πολλά τα προαπαιτούμενα. Ανάμεσά τους προέχει η όρεξη της αυτοκριτικής, ένα διαβολάκι μέσα μας που συνηθίζουμε να το νανουρίζουμε για να μην ενοχλεί τις ψευδαισθήσεις μας. Δίχως το φρόνημα που το δαιμόνιο αυτό μπορεί να οικοδομήσει, θα βλέπουμε μόνιμα μόνο τη συμφερτική φέτα της πραγματικότητας, και θα την προσαρμόζουμε βίαια στις πεποιθήσεις μας, για να νιώθουν δικαιωμένες. Και θα πορευόμαστε έτσι από ήττα σε ήττα. Οπως στο ποδόσφαιρο· όταν η πεποίθησή μας ότι έχουμε σούπερ ομάδα δεν επαληθεύεται στο χορτάρι, αντί να μετρήσουμε λάθη και αδυναμίες, σφυροκοπούμε την άδικη διαιτησία και τον αντίθετο άνεμο.
Το ποια φέτα θα αποσπάσει κανείς από τη συμφωνία της κυβέρνησης με τους πιστωτές, ώστε βασιζόμενος στο μερικό να σχηματίσει άποψη για το ολικό, δεν εξαρτάται μόνο από την επίδρασή της στη συνθήκη του βίου του. Συνδέεται και με τη συναισθηματική του εμπλοκή και την ιδεολογική του στάση. Με το χρώμα της ψήφου του δηλαδή, το χρώμα των φακών επαφής που φοράει. Η «αντικειμενικότητα»; Δυσεύρετη. Οσοι αγαθοί συνέχιζαν να την ταυτίζουν με τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ, δεν θα είδαν πολλή από δαύτη στη δράση τους εναντίον των ελληνικών θέσεων κατά τις διαπραγματεύσεις. Αν δεν ήταν συντονισμένη η δράση αυτή, εναρμονισμένη όπως λένε στις αγορές, θα μπορούσε να θεωρηθεί πολιτικά ουδέτερο παρεπόμενο της σύμπτωσής τους στην ανάγνωση των πραγμάτων. Μόνο που, για να κάψουν ένα δυνατό ελληνικό χαρτί, θυμήθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα να γνωστοποιήσουν ότι «σύμφωνα με νέες μελέτες» το Γκρέξιτ δεν θα κοστίσει σέντσι στην Ευρώπη· και εμφανίστηκαν απότομα, και την ίδια στιγμή, ανελέητα με τον Ελληνα υπουργό Οικονομικών, ανακαλύπτοντας «αλαζονεία» σε ό,τι λίγο πριν υμνούσαν σαν αντισυμβατικότητα.
Οφείλεται άραγε σε «ανθελληνική συνωμοσία» η ολοφάνερη υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ; Οχι βέβαια. Το ότι επέμενε να διαβάζει τη συγκυρία μέσα από τους δικούς του φακούς επαφής και μόνο ήταν σοβαρό λάθος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν αληθεύουν και όσα έγραψαν στη «Λιμπερασιόν» ο Ετιέν Μπαλιμπάρ και ο Σάντρο Μετζάντρα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάστηκε να απαντήσει ταυτόχρονα και στο ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας και στη δυσβάσταχτη βία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Θα ήταν αφελές να πιστέψουμε πως η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να καταφέρει μόνη της να μεταθέσει τις διαχωριστικές γραμμές». Γραμμές-τείχη που υψώνουν οι κυρίαρχες τράπεζες και τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Και το Διευθυντήριο.