«Οι φίλοι μου διαμαρτύρονται όταν με ακούνε να το λέω, αλλά επιμένω: αν καταργηθούν οι δίσκοι, θα χαρώ. Ας γράφουμε μόνο τραγούδια», λέει η Ανδριάνα Μπάμπαλη. Γνωρίζει καλά πόσο δύσκολη είναι η εποχή για τους δημιουργούς και γι’ αυτό λέει πως έχει αυτή την ακραία άποψη. «Σε μια εποχή που δεν υπάρχει μπάτζετ και έχει πέσει το επίπεδο της παραγωγής, συνεχίζουμε να βγάζουμε δίσκους με 10 κομμάτια. Δεν θα ήταν προτιμότερο να διαθέτουμε περισσότερα χρήματα για ένα τραγούδι; Για να μην είναι όλα ψεύτικα όπως τώρα, με όλα τα όργανα στο κομπιούτερ. Για να μην έχουμε τόσους δίσκους άρπα-κόλλα».
Ο δικός της πάντως, «Το μαζί είναι δρόμος» (Feelgood Records), είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Ενα cd γεμάτο εικόνες, χρώματα, αναφορές στη φύση, μπαλάντες που σε ταξιδεύουν, άλλοτε γλυκόπικρες, με αναφορές σε όσα μας απασχολούν κι άλλοτε γεμάτες αισιοδοξία. Ενα πορτρέτο της ίδιας όχι μόνο στους στίχους που υπογράφει αλλά και σε εκείνους που έγραψε για εκείνη ο στιχουργός Νίκος Μωραΐτης.
Το έκτο άλμπουμ της Ανδριάνας Μπάμπαλη παρουσιάζει για πρώτη φορά τόσο ολοκληρωμένα τη δουλειά της. Παρότι από τα πρώτα της κιόλας βήματα μας έδινε μικρά δείγματα, σε αυτό το cd υπογράφει τη μουσική όλων των τραγουδιών και τους στίχους τεσσάρων κομματιών. «Στο ξεκίνημά μου όντως δεν είχα πολύ θάρρος. Ηθελα τον χρόνο μου».
Ντροπαλή
Αυτή η ντροπαλή τραγουδοποιός, με το ωραίο χαμόγελο και την κοριτσίστικη διάθεση που σε παρασύρει στα λάιβ, μας πρωτοσυστήθηκε με το «Δεν είναι αργά» του Νίκου Πορτοκάλογλου, μας συγκίνησε στη «Χαρά», στο «Μοίρα μου έγινες», αργότερα στο «Κάθε Κυριακή» και καθήλωσε το ευρύ κοινό με το «Είσαι συ ο άνθρωπός μου». Πολλοί την κατατάσσουν στην ενδιαφέρουσα ελληνική ποπ, αν και εκείνη κινείται με άνεση κι εκτός αυτής.
Τα καινούργια της τραγούδια έχουν τζαζ, ποπ και λαϊκό ηχόχρωμα γιατί και η ίδια τα περιέχει, όπως λέει, όλα. «Συνήθως παίζω με την κιθάρα μου και καταγράφω σε ένα μαγνητοφωνάκι ή στο τηλέφωνο πράγματα. Μια φράση-κλειδί που πάνω της χτίζω αργότερα. Να, και το τραγούδι που έγραψα σε στίχους του Νίκου Μωραΐτη για τη Χαρούλα Αλεξίου, ο “Απόκληρος”, αρχικά ήταν ένα χαρούμενο χασαποσέρβικο. Κάτι όμως με κρατούσε να το στείλω, ήταν πολύ κόντρα στον στίχο. Διηγείται άλλωστε την ιστορία ενός μετανάστη. Μια μέρα που έκανα μάθημα στο ωδείο, ο Παναγιώτης Μάργαρης χρειάστηκε να μιλήσει στο τηλέφωνο. Εκείνη τη στιγμή ήρθε στο μυαλό μου η σωστή μελωδία».
«Κάποτε το πίστεψα πως θ’ άλλαζα τον κόσμο/ τώρα κατάλαβα πως ήμουνα κορόιδο», τραγουδάει, σαν να γνωρίζει κάτι περισσότερο. Οι συγκεκριμένοι στίχοι, λέει, είναι ένα κράμα διαφόρων πραγμάτων που βρήκαν το δημιουργικό τους στόχο σε μια ατάκα από την αγαπημένη της κωμική σειρά «Louie». «Οταν έγραφα το τραγούδι, έβλεπα μια κουβέντα από ένα επεισόδιο. Συνάντηση δύο φίλων όπου ο ένας ανακοινώνει ότι σκοπεύει να αυτοκτονήσει την επομένη. Σε μια βόλτα τους στο Μανχάταν τού λέει: “Το να νιώθεις χάλια στη ζωή είναι κάτι, το να μη νιώθεις τίποτα είναι πολύ χειρότερο”. Αυτή η φράση μού έκλεισε το μάτι. Εκεί στηρίχτηκε ένα μέρος του τραγουδιού “Τίποτα”».
Σε πολλούς στίχους της, αλλά και του Νίκου Μωραΐτη, υπάρχουν κοινωνικοπολιτικές αναφορές όπως «Στον αόριστο». Εδώ ο στιχουργός στέκεται στον φοβικό παρελθοντικό εαυτό μας, για μια χώρα που μιλάει στον αόριστο «μπροστά σε ένα μέλλον ακαθόριστο/ σκουπίδια και αγάλματα αγκαλιά». «Είναι γι’ αυτό το παρελθόν που επικαλούμαστε διαρκώς. Θυμάμαι όταν ήμουν δέκα ετών έρχονταν τα ξαδέρφια μου από τον Καναδά τα καλοκαίρια και έλεγα αυτά που άκουγα κι εγώ, ότι εμείς είμαστε σπουδαίοι, και τα παιδιά μού απαντούσαν: “Εντάξει, αλλά τώρα τι κάνετε;”. Αυτό το πράγμα υπάρχει σε πολλούς και σήμερα. Λες και καθάρισαν οι πρόγονοι για όλα και δεν χρειάζεται να κάνουμε εμείς τίποτα στο μέλλον».
Πολιτικό τραγούδι
Της αρέσει ο υπαινικτικός λόγος. «Είναι δύσκολο είδος το πολιτικό τραγούδι όταν δεν λαϊκίζει και δεν μοιάζει με σλόγκαν. Τα τελευταία χρόνια βγαίνουν τραγούδια που πιάνουν τα προβλήματα της εποχής μας διακριτικά. Ο θυμός δεν έχει νόημα. Αγανακτήσαμε, βρίσαμε, φωνάξαμε, όμως τελείωσε. Κι εγώ θύμωσα γιατί τώρα ζω με λιγότερα από την εποχή που ξεκίνησα, αλλά ας προχωρήσουμε. Κάπως έτσι έφτιαξα αυτό τον δίσκο. Παλιότερα δεν είχα τόσο χρόνο, δούλευα πολύ. Οταν η δουλειά μειώθηκε και κάθισα περισσότερες ώρες στο σπίτι, άρχισα να μελετάω πάλι (ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας με τον Παναγιώτη Μάργαρη), να γράφω.
Μου βγήκε σε κάτι θετικό. Δεν βυθίστηκα στην κατάθλιψη του καναπέ. Υπάρχουν μέρες που είμαι έξαλλη για τα λεφτά που δούλεψα και δεν μου τα δίνουν, αλλά τι να κάνω; Να περνάς την υπόλοιπη ζωή σου με ένα θυμό δεν έχει νόημα, σε κρατά στάσιμο».
Στον χώρο της τα πράγματα εξακολουθούν να είναι «μαύρα». Οι εμφανίσεις περιορίζονται στο διήμερο (Παρασκευή – Σάββατο), ενώ οι καθημερινές δυσκόλεψαν ακόμη περισσότερο. «Τα πολλά λάιβ τον τελευταίο χρόνο κόπηκαν. Δεν βγαίνει κανείς και πόσο να υποστηρίξει ο ένας τον άλλον; Μειώθηκαν οι ημέρες, τα μπάτζετ, ο κόσμος δεν έχει λεφτά γι’ αυτό που θεωρεί πολυτέλεια, όταν δεν του φτάνουν για τα απαραίτητα. Τα πρώτα μεγάλα ονόματα παίρνουν πια τα μισά ή και λιγότερα απ’ αυτά, κι αυτό οδήγησε τη δική μας κατηγορία, τους μεσαίους και τους πιο μικρούς, προς εξαφάνιση. Οπως και στην κοινωνία έτσι και στο τραγούδι εξαφανίζονται οι μεσαίοι».
Δεν χρησιμοποιώ πιστωτικές κάρτες
Στα 16 χρόνια που βρίσκεται στον χώρο από την εποχή που έκανε φωνητικά και έπαιζε κρουστά στο γκρουπ του Νίκου Πορτοκάλογλου, συνεργάστηκε με πολλούς δημιουργούς του χώρου της, γνώρισε όμως και την εμπειρία του θεάτρου και του κινηματογράφου συμμετέχοντας στην ταινία «Απνοια» του Αρη Μπαφαλούλα και στην παράσταση «Γκρης Ηλέβεν» του Γιώργου Νανούρη. «Προέκυψαν, τα δοκίμασα, τίποτε περισσότερο».
Οσο για τις σπουδές Οικονομικών που δεν ολοκλήρωσε, κάτι της έμαθαν. «Φροντίζω να μην είμαι ξεκρέμαστη, δεν έχω πιστωτικές κάρτες, ψωνίζω όταν χρειάζομαι κάτι, γενικά είμαι οικονόμα».
Εχει μια συστολή όταν μιλάει, όμως τα τραγούδια της και ο τρόπος ερμηνείας της διατηρούν μια αισιοδοξία που σε παρασύρει. «Συνήθως στο τέλος των πραγμάτων που με απασχολούν κυριαρχεί μια ψυχρή λογική.
Εχω όμως ένα γερό ένστικτο αυτοσυντήρησης. Οταν είμαι χάλια, ένα φωτάκι μέσα μου με προειδοποιεί, λέω στον εαυτό μου: Φτάνει πια. Η κλάψα δεν οδηγεί πουθενά».
Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ της Ανδριάνας Μπάμπαλη ήταν το «Και η Γη γυρίζει» (2003). Ακολούθησαν, πριν από το «Μαζί είναι δρόμος», τα: «Μην πεις ποτέ» (2005), «Δες καθαρά» (2007), «The Rose Tattoo» (2009), «Ο Τζον Τζον ζει» (2010).
«Η πίστα δεν μου πηγαίνει»
Το φλερτ της με την πίστα (στη συνεργασία Νταλάρα – Ρέμου) ήταν σύντομο και μάλλον δυσάρεστο. Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατηγορηματική όταν λέει: «Η πίστα δεν μου πηγαίνει. Πέρα από το αν την υποτιμά κανείς ή του αρέσει, πρέπει να μπορεί να την υποστηρίξει. Εγώ δεν το έχω, ούτε ως φωνή ούτε ως παρουσία. Δεν μπορώ να σηκώσω τον κόσμο στο τραπέζι για να χορέψει». Γνωρίζοντας όμως καλά πια τους χώρους, μπορεί να μιλήσει για τις αλλαγές στη συμπεριφορά του κοινού. «Συχνά υπάρχει μια αγένεια. Μερικές φορές συμπεριφέρονται λες και δεν είσαι αληθινός αλλά ιδεόγραμμα. Ομως και προ κρίσης, πηγαίναμε σε χώρους που ο κόσμος είναι ευγενής και καλός, κι άλλοτε σε μαγαζιά που η καφρίλα είναι απίστευτη».
Τα παιδικά της χρόνια ήταν, όπως λέει, χαρούμενα και γεμάτα μουσική στη Νέα Σμύρνη όπου γεννήθηκε το 1976. «Ο πατέρας μου είχε ψύχωση με την ιταλική ποπ και την ντίσκο. Από εκείνα τα χρόνια, θυμάμαι τα γλέντια και τα πάρτι των γονιών μου, τις παρέες. Εφερνε ο καθένας κάτι και γλεντούσαν με την ψυχή τους. Στην πορεία οι άνθρωποι άλλαξαν και η διασκέδαση συνδέθηκε με την κατανάλωση».
Νέα Σμύρνη, Ηλιούπολη, Χαλάνδρι. Αυτή είναι η διαδρομή της στην πόλη κι όσο πάει κι ανεβαίνει. Οχι πως δεν αγάπησε το κέντρο. «Υπήρχε όμως εποχή που το κέντρο ήταν απλησίαστο. Εκλεβαν, έσπαγαν, υπήρχε ένας διάχυτος φόβος και μια παρακμή. Κάποια στιγμή άρχισε να μου τη δίνει αυτό το συναίσθημα, ότι δεν μπορούσες να περπατήσεις άνετα, ότι βρομούσε παντού σαν ουρητήριο. Το Χαλάνδρι μού αρέσει πολύ, έχει ζωή, μπαράκια, ωραία φαγητό, γιατί να πάω στην Αθήνα;».
Το νέο άλμπουμ της Ανδριάνας Μπάμπαλη, «Το μαζί είναι δρόμος», κυκλοφορεί από τη Feelgood Records.