Κύριε διευθυντά
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι Ελληνες, σαν σύνολο, χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητα λέξεις της ωραίας γλώσσας μας χωρίς να γνωρίζουμε την ακριβή έννοιά τους. Ετσι πρόσφατα η λέξη «αξιοπρέπεια» δεν αποτέλεσε μόνο προεκλογικό σύνθημα, αλλά και μετεκλογική… καραμέλα! Και βλέπουμε, για παράδειγμα, στην τηλεόραση ο εικονολήπτης να ρωτάει μια γριούλα στην αγορά, που σέρνει με κόπο το φορτωμένο καρότσι της, πώς βλέπει την κατάσταση. Και αυτή, με το μικρόφωνο κολλημένο στο στόμα της, του απαντάει με ανακούφιση: «Τώρα έχω αξιοπρέπεια». Αλλά και ένα νεαρό που κάθεται στην καφετέρια με το ένα πόδι επάνω στο άλλο, ενώ στο ένα χέρι κρατάει το κινητό τηλέφωνό του, και στο άλλο το στριμμένο τσιγάρο του, όταν τον ρωτάει ο ρεπόρτερ, απαντάει με έπαρση: «Είμαι ικανοποιημένος γιατί τώρα απόχτησα αξιοπρέπεια».
Και τι εννοούν όλοι με αυτή τη μαγική λέξη; Εχω την εντύπωση ότι τη συγχέουν με την ελευθερία, ή την ανεξαρτησία, ή την αυτοτέλεια, ή την αυτονομία, ή την απελευθέρωση κ.λπ. κ.λπ. Και βέβαια όλοι κάνουν λάθος γιατί η λέξη «αξιοπρέπεια» σημαίνει μόνο «ευγένεια ήθους». Και ως εκ τούτου, «αξιοπρεπής» είναι αυτός που είναι ευπρεπής, κόσμιος και σεμνός.
Αναρωτιέμαι δίκαια λοιπόν όλοι αυτοί που χρησιμοποιούν τώρα τη λέξη «αξιοπρέπεια» δεν είχαν πριν αυτά τα προσόντα; Τώρα μόλις τα απόχτησαν; Νομίζω ότι μάλλον τους προσβάλλει η λανθασμένη χρήση της λέξης, και καλό θα είναι να πάψουν να την χρησιμοποιούν.
Νικος Δυοβουνιωτης – Πολιτικός Μηχανικός – Κηφισιά