Ομολογώ ότι απορούσα και άκουγα με δυσπιστία συναδέλφους και φίλους να κλείνονται ολόκληρα Σαββατοκύριακα στο σπίτι, βλέποντας αμερικανικές σειρές. Να στερούνται ύπνο και να παθιάζονται με πρωταγωνιστές.
Η καθορισμένη διάρκεια μιας κινηματογραφικής ταινίας μού ταίριαζε περισσότερο: μέσα σ’ ένα δίωρο, είχα όλη τη δράση, το δράμα, το γέλιο. Παραλλήλως, είχα απομακρυνθεί πολύ από την εφηβική ηλικία μου στη δεκαετία του ’80, που τα επεισόδια του «Ντάλλας» και της «Δυναστείας» ήταν το θέμα συζήτησης στα σχολικά θρανία. Οπότε, το να παρακολουθώ -βουλημικά- σειρές μού φαινόταν παλιμπεμπεδισμός.
Δυστυχώς, υπέκυψα στον πειρασμό να δω το «The Wire», μιας και είχα ήδη επισκεφθεί το γκέτο της Βαλτιμόρης, ενώ μου άρεσαν τα διηγήματα του Τζορτζ Πελεκάνος, που υπέγραφε ενίοτε το σενάριο κάποιων επεισοδίων. Συνέχισα με τον Σέρλοκ Χολμς του Ντέιβιντ Κάμπερμπατς, από το BBC. Και πάλι θεωρούσα ότι αντιστεκόμουν στον τηλεοπτικό εθισμό.
Ομως, το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με το «House of Cards». Ο Κέβιν Σπέισι με έπιασε –ναι, εμένα προσωπικά– από το στομάχι και με έσυρε για 26 ολόκληρα επεισόδια με μικρά διάλειμματα για τροφή και ύπνο.
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να πω πόσο ευτυχής είμαι που σήμερα θα προβληθεί από τη Netflix, ο νέος -τρίτος- κύκλος της δημοφιλούς σειράς, στην οποία πρωταγωνιστεί ο αδίστακτος πολιτικός Φρανκ Αντεργουντ, που καταφέρνει πλέον να κυβερνήσει την Αμερική. Εννοείται ότι έχω πάρει ξηρά τροφή και είμαι έτοιμη για τον επόμενο μαραθώνιο στη μικρή οθόνη. Φαντάζομαι, μαζί με εκατομμύρια άλλους τηλεθεατές στον πλανήτη και όλους τους γνωστούς και τους φίλους που κάποτε κορόιδευα…