Ατυχής αστεϊσμός ήταν, όπως υποστήριξε ο αντιπρόεδρος της Βουλής, Γιάννης Μπαλάφας, η πολυσυζητημένη… «προσφώνηση» από τον ίδιο του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου, κατά την εκλογή προεδρείου της Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου. Πιστεύοντας ότι τα μικρόφωνα ήταν κλειστά, εκφώνησε το όνομα του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και όταν εκείνος δεν εμφανίστηκε, ο κ. Μπαλάφας είπε «πού είναι αυτή η βρώμα;».
Η τεχνολογία έχει προδώσει πολλές φορές τους πολιτικούς. Προ ετών, με αυτήκοο μάρτυρα την υφήλιο είχε διαμειφθεί η γνωστή στιχομυθία των Σαρκοζί – Ομπάμα για τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Σαρκοζί: «Είναι μεγάλος ψεύτης. Δεν τον αντέχω, τον έχω βαρεθεί». Ομπάμα: «Εσύ τον έχεις βαρεθεί, όμως εγώ τον υφίσταμαι κάθε μέρα». Αντίστοιχη διπλωματική γκάφα είχε κάνει προ εξαμήνου, αναφερόμενος στο Ισραήλ, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, στο άκουσμα του θανάτου Ισραηλινών στρατιωτών: «Ελπίζω ότι δεν θα θεωρήσουν το συμβάν αυτό ως πρόσκληση για να κάνουν περισσότερα!». Στην παγίδα του ανοιχτού μικροφώνου είχε πέσει προ μηνών και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον, όταν είχε εξομολογηθεί στον δήμαρχο της Νέας Υόρκης, πριν αντιληφθεί ότι τους ακολουθούσε τηλεοπτικό συνεργείο, πως η βασίλισσα Ελισάβετ «γουργούρισε σαν γάτα που απολαμβάνει χάδια» όταν της ανακοίνωσε τηλεφωνικώς το «όχι» των Σκωτσέζων στην ανεξαρτησία τους.
Εξομολογήσεις, κουτσομπολιά, κακίες αποκαλύπτουν την, στα όρια της συνωμοτικότητας, οικειότητα μεταξύ των πολιτικών. Ακόμη και μεταξύ δεδηλωμένων άσπονδων εχθρών. Μπροστά στο κοινό παριστάνουν τους αδυσώπητους αντιπάλους, αλλά όταν συναντώνται ιδιαιτέρως αλληλοπροσαγορεύονται με τα χαϊδευτικά τους, ανταλλάσσουν φιλοφροσύνες, συχνά στα… γαλλικά.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η γκάφα κάνει τους πολιτικούς πιο ανθρώπινους, πιο αγαπητούς, καθώς τους εξομοιώνει με τους κοινούς θνητούς. Αποκαλύπτει πως και αυτοί έχουν αδυναμίες, ξεσπάσματα. Παρά ταύτα, μoλονότι ελευθερόστομοι, φαφλατάδες, δηλαδή συνηθισμένοι άνθρωποι, παραμένουν ξεχωριστοί. Μάλιστα, ο συνδυασμός πεζότητας και δημοτικότητας, «κοινού» και «εξέχοντος», δημιουργεί μια αντίφαση που καταλήγει υπέρ των υψηλών γκαφατζήδων. Τα ξεκαρδιστικά ατοπήματά τους δεν αφαιρούν από αυτούς τον πυρήνα του διαφορετικού. Δεν παύουν να είναι πρόσωπα της εξουσίας, με το προνόμιο να διαπραγματεύονται, να καθοδηγούν. Καμία γκάφα δεν τους στερεί την επιρροή πάνω στους οπαδούς τους. Διότι αλλού βρίσκεται το βάθρο (η διαχείριση των κοινών) και αλλού η πλατεία (η παρακολούθηση των τεκταινομένων). Αυτός ο διαχωρισμός διατηρεί εν τέλει αλώβητη την ηγετική εικόνα.
Εχει αποδεχθεί ότι ούτε οι αναξιοπρεπείς συζητήσεις από λάθος «στον αέρα» ούτε οι αποκαλύψεις της κρεβατοκάμαρας έβλαψαν ποτέ πολιτικό, το αντίθετο. Εάν κάτι τους βλάπτει, είναι οι καταστροφικές αποφάσεις, οι διχαστικές πολιτικές. Μόνο τα αποκαΐδια από τα έργα και τις ημέρες τους ενδέχεται να αμαυρώσουν την αίγλη τους.