Αλλο ένα Σαββατοκύριακο χωρίς αγώνες του επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ποδοσφαίρου. Ο λόγος της αναβολής του, μέχρι… νεωτέρας, τι άλλο η βία. Δεν είναι ούτε η πρώτη, αλλά φοβάμαι πως δεν θα είναι ούτε η τελευταία. Ο νέος υφυπουργός Αθλητισμού, πιστός στην παράδοση των προκατόχων του, κρύφτηκε πίσω από το δένδρο, χάνοντας το δάσος.
Απαίτησε να υλοποιηθούν τρία βασικά μέτρα -ηλεκτρονικά εισιτήρια, οι σύνδεσμοι των οργανωμένων να μετατραπούν σε λέσχες και να τοποθετηθούν κάμερες σε όλα τα γήπεδα- τα οποία είναι ήδη νόμοι του κράτους. Του διέφυγε όμως μία λεπτομέρεια. Για να γίνουν αυτά, χρειάζονται μήνες και όχι οι ελάχιστες μέρες, έως την Τετάρτη, που θα αποφασιστεί αν θα επαναρχίσει το πρωτάθλημα!
Επειδή λοιπόν δεν είναι εφικτό να γίνουν αυτά, ο κ. Κοντονής ή θα πρέπει να διακόψει οριστικά τη Σούπερ Λιγκ ή βάζοντας κι αυτός νερό στο κρασί του, με διάφορες πολιτικές προφάσεις, να ανάψει «πράσινο» φως για τους αγώνες. Υπάρχει κανείς που να πιστεύει πως δεν θα έχουμε παιχνίδια το επόμενο Σαββατοκύριακο;
Δεν λέω, μακάρι να αποφασίσει το αντίθετο ο υφυπουργός, γιατί δεν είμαι της άποψης, πως αυτό θα αποτελέσει λύση των προβλημάτων του ποδοσφαίρου. Δεν μπορείς επειδή… πονάει το κεφάλι, να το κόβεις. Υπάρχουν τρόποι να το γιατρέψεις. Κι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο, από την εφαρμογή των νόμων. Τους οποίους καμία κυβέρνηση, μέχρι τώρα δεν τόλμησε να τους εφαρμόσει. Ή αν θέλετε τους εφήρμοσε ανάλογα με τα συλλογικά ή πολιτικά κριτήρια που ήθελε.
Το είχα γράψει όταν επιλέχτηκε ο κ. Κοντονής από τον κ. Τσίπρα, για την καρέκλα αυτή, που αποτελεί «καυτή πατάτα» για όποιον καθίσει. Δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο, από το να ζητήσει από αυτούς που διαφεντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο, να λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες. Χωρίς δηλώσεις και αποφάσεις υπό την πίεση των γεγονότων. Με μεθοδικότητα και ενημέρωση όλων, πως αν μέσα σε λογικά χρονικά περιθώρια, δεν υλοποιηθούν οι υπάρχοντες νόμοι, δεν θα λαμβάνουν μέρος στο πρωτάθλημα.
Η βία έχει ριζώσει πολύ βαθιά στον κορμό των ελληνικών ομαδικών αθλημάτων. Δεν είναι μόνο στο ποδόσφαιρο. Και δεν ξηλώνεται με αναστολές ή με διακοπές πρωταθλημάτων. Πρέπει να κτυπηθεί στη ρίζα της. Της οποίας πλοκάμια της, ξεκινούν από διάφορους παράγοντες, προεκτείνονται στον οπαδικό Τύπο για να καταλήξουν ορισμένα στα κέντρα αποφάσεων, ακόμα και στις αίθουσες των δικαστηρίων. Τα επεισόδια από τους οργανωμένους οπαδούς είναι οι «καρποί» που παράγονται από αυτές τις σάπιες ρίζες.
Επομένως, αν πράγματι η κυβέρνηση έχει την πολιτική βούληση να εξαλείψει τη βία από τους ελληνικούς αγωνιστικούς χώρους, θα πρέπει να αρχίσει να αναζητεί το «ποιος είναι ποιος» στα διοικητικά συμβούλια των επαγγελματικών ομάδων, ποδοσφαίρου, μπάσκετ και βόλεϊ. Ψάχνοντας το παρελθόν τους και από πού κρατά η σκούφια τους και όχι το πώς παρουσιάζονται σήμερα. Θα είναι μία επίπονη δουλειά, που θα χρειαστεί χρόνο. Ομως να είναι σίγουρη, πως αν δεν υποκύψει σε εκβιασμούς και απειλές, θα έχει αποτέλεσμα.