Η Ελλάδα σύρθηκε στη λάσπη από τα ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια επειδή οι προηγούμενες κυβερνήσεις της δανείστηκαν υπερβολικά, γεγονός που συνέβαλε στην αρχική κρίση την οποία -ας μην το ξεχνάμε- χρειάστηκε να περάσουν και η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και σχεδόν κάθε άλλη χώρα στην Ευρωζώνη. Στην Ελλάδα η ύφεση διήρκεσε έξι χρόνια κατά τα οποία χάθηκε το ένα τέταρτο του ΑΕΠ και η ανεργία είναι υψηλότερη από 25% και διπλάσια για τους νέους. Πλέον είναι σαφές όχι μόνο στην πλειονότητα των οικονομολόγων αλλά και στον περισσότερο κόσμο ότι αυτή η μακρά ύφεση όχι μόνο ήταν αχρείαστη αλλά και ότι ήταν το άμεσο αποτέλεσμα κακών πολιτικών επιλογών. Η ελληνική κυβέρνηση άσκησε πολιτική λιτότητας που συρρίκνωσε την οικονομία και επιδείνωσε το πρόβλημα του χρέους. Παράλληλα η ΕΚΤ, η οποία θα μπορούσε να είχε βοηθήσει την Ελλάδα διατηρώντας χαμηλά το κόστος δανεισμού της, επέτρεψε την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού προκαλώντας μια παρατεταμένη κρίση όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε ολόκληρη την Ευρωζώνη. Ολα αυτά είναι αποτέλεσμα κυρίως πολιτικών και όχι οικονομικών κινήτρων. Υπεύθυνοι για αυτή την καταστροφή δεν ήταν οι αγορές ή οι μεγάλες τράπεζες, αλλά οι Ευρωπαίοι πολιτικοί που συντήρησαν τη χρηματοπιστωτική κρίση το 2011-2012 και που τη χρησιμοποίησαν ώστε να αναδιατάξουν την οικονομία των Ελλάδας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, Ιρλανδίας και Ιταλίας σύμφωνα με τις δικές τους προτιμήσεις.
Μετά την πτώση 20 και πλέον κυβερνήσεων στην Ευρωζώνη, οι Ελληνες ανέδειξαν μια κυβέρνηση υπό τον ΣΥΡΙΖΑ που δεσμεύτηκε να πει «όχι» σε νέα λιτότητα, σε οικονομική καταστροφή και μαζική ανεργία. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι, υπό την ηγεσία ακραίων στη γερμανική κυβέρνηση, προσέφεραν στη νέα ελληνική κυβέρνηση την επιλογή να ακολουθήσει τον δικό τους δρόμο ή να αποχωρήσει από την Ευρωζώνη. Στις 4 Φεβρουαρίου η ΕΚΤ έκοψε τη σημαντικότερη δίοδο χρηματοδότησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος προκαλώντας την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου και αύξηση των αναλήψεων από τις τράπεζες. Στις 12 Φεβρουαρίου Ευρωπαίοι αξιωματούχοι υπονοούσαν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να χάσει την πρόσβαση στην έκτακτη παροχή ρευστότητας, κάτι που θα προκαλούσε έντονη χρηματοπιστωτική κρίση και πιθανώς την κατάρρευση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ενέδωσε και μία εβδομάδα αργότερα οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι φοβούμενοι αδιέξοδο που μπορεί να οδηγούσε την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης έκαναν πίσω και συμφώνησαν να επαναδιαπραγματευτούν τη συμφωνία «διάσωσης». Οι διαπραγματεύσεις που θα ακολουθήσουν θα έχουν ένταση, αλλά ένα πράγμα είναι σαφές: η Ελλάδα παλεύει για το μέλλον της Ευρώπης. Οταν σχηματίστηκε η ΟΝΕ, οι πολίτες των χωρών της Ευρωζώνης δεν γνώριζαν ότι έχαναν το κυριαρχικό και δημοκρατικό δικαίωμα να ελέγχουν τη νομισματική πολιτική, την ισοτιμία και στη συνέχεια τις δημοσιονομικές δαπάνες και τη φορολογική πολιτική. Είχαν παραχωρήσει αυτή την εξουσία σε ανθρώπους με αντικοινωνική ευρωπαϊκή ατζέντα, ανθρώπους που ήθελαν να συρρικνώσουν το κράτος και να περικόψουν τις δαπάνες για την υγεία, τις συντάξεις και τους μισθούς.
*Συνδιευθυντής του think tank Center for Economic and Policy Research στην Ουάσιγκτον