Μπορεί πράγματι να μη «συμβεί πιστωτικό γεγονός, γιατί δεν συμφέρει κανέναν», όπως δήλωσε με έμφαση ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης. Μάλιστα, πρόσθεσε, σε ό,τι αφορά στην αποπληρωμή της δόσης προς το ΔΝΤ, πως «αν στο τέλος του Μαρτίου έχουμε μαζέψει το 1,4 δισ. ευρώ και δεν έχουμε τα 400 εκατ. ευρώ, θα ζητήσουμε παράταση δύο μηνών». Γιατί αλίμονο αν γι’ αυτό το μικροποσό βρεθούμε εκτεθειμένοι. Η εποχή –κι αυτό είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση– δεν προσφέρεται για βεβαιότητες.
Στον επόμενο τόνο, σε κάθε επόμενο τόνο, η χώρα βρίσκεται σε διαφορετική συνθήκη. Είτε από εξωτερικές είτε από εσωτερικές πιέσεις. Και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να αγνοεί τον κίνδυνο του «ατυχήματος». Ή, μάλλον χειρότερο, να καμώνεται ότι τον αγνοεί γιατί οι προτεραιότητες και οι δεσμεύσεις της υπαγορεύουν μια διαφορετική ατζέντα. Τι είδους; Αμιγώς συνδικαλιστική. Η γλώσσα των εκπροσώπων της είναι ανησυχαστικά καθησυχαστική. Είτε πρόκειται για ανακοινώσεις που αφορούν τον χώρο των φορολογικών εσόδων (ο ΦΠΑ θα αυξηθεί σε άνευ σημασίας αγαθό, που θα «ψάξει να βρει» ο κ. Βαρουφάκης) είτε της Παιδείας (μόλις χθες ο κ. Κουράκης ανήγγειλε την κατάργηση του ΑΣΕΠ, υποσχόμενος νέο σύστημα μοριοδότησης) είτε τη δημόσια τηλεόραση (αύξηση του ανταποδοτικού τέλους προκειμένου να επαναλειτουργήσει η ΕΡΤ προανήγγειλε ο κ. Παππάς). Τα παραδείγματα είναι ενδεικτικά, κάθε ένα, όμως, ανοίγει σοβαρά κεφάλαια για τη λειτουργία του κράτους, αλλά και για την περί κράτους και κοινωνίας αντίληψης των κυβερνώντων.
Κάθε μέρα που περνάει επιβεβαιώνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθε απροετοίμαστος στην εξουσία. Τουλάχιστον στην εξουσία που προσφέρει μια χρεοκοπημένη χώρα, με ανοικτά μέτωπα με τους Ευρωπαίους εταίρους της και με ανοιχτούς λογαριασμούς στο εσωτερικό της. Μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν, πολιτικό σύστημα ανίκανο όχι για να αλλάξει τις καταστάσεις, αλλά και για να τις αντιληφθεί, κόμματα που φρόντιζαν για την αναπαραγωγή τους (έως εξάντλησης των αποθεμάτων), συντεχνίες που προστάτευαν μια κλειστή –μέχρι ασφυξίας– εργασία και κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στη δεδομένη δυσκολία επιστρέφει στα οικεία. Συνδικαλίζεται αντί να ασκεί πολιτική. Κι αυτό δεν είναι ούτε «δημιουργικό» ούτε «ασαφές». Είναι Ζάλογγο.