Το πρόβλημα του ρατσισμού στο ποδόσφαιρο επέστρεψε στην επικαιρότητα με τις εικόνες των οπαδών της Τσέλσι που εμπόδισαν έναν μαύρο Γάλλο να εισέλθει σε βαγόνι του μετρό στο Παρίσι, πριν από ένα δεκαήμερο. Η Τσέλσι, ως απάντηση, εντόπισε και απαγόρευσε σε τρία άτομα την είσοδο στο «Στάμφορντ Μπριτζ», ενώ για το συμβάν ερευνά και η Σκότλαντ Γιαρντ. Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον περιέγραψε το περιστατικό ως «εξαιρετικά άσχημο και ανησυχητικό», ενώ η Ομοσπονδία Φίλων του Ποδοσφαίρου, η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Αγγλίας και η Τσέλσι έσπευσαν να καταδικάσουν το γεγονός. Το BBC μίλησε με φιλάθλους με διαφορετική φυλετική ή εθνική προέλευση για να εξετάσει τις εμπειρίες τους από ποδοσφαιρικούς αγώνες σήμερα. Ας δούμε τι είπαν:
• Νίχιλ Μουλάνε, 29 ετών, οπαδός της Τσέλσι: «Πηγαίνω στα παιχνίδια της Τσέλσι εδώ και 11 χρόνια και ποτέ δεν είχα κάποια κακή εμπειρία στην εξέδρα ή καθ’ οδόν στο τρένο ή στο λεωφορείο. Εχω καθίσει σε διαφορετικά σημεία της εξέδρας και πάντα ένιωθα φιλοξενία. Εχω γίνει φίλος και με κάποιους φιλάθλους που έχουν εδώ και χρόνια εισιτήρια διαρκείας. Νιώθω κομμάτι του συλλόγου πλέον. Για μένα το να πηγαίνω σε ποδοσφαιρικούς αγώνες αποτελεί κάτι πραγματικά θετικό αφότου μετανάστευσα στην Αγγλία από την Ινδία, πριν από περίπου 13 χρόνια».
• Ριντουάνα Γουάλας-Λάχερ, 36 ετών, οπαδός της Μπράντφορντ: «Διαθέτω εισιτήριο διαρκείας εδώ και 3-4 χρόνια. Εχω και δύο μικρά κορίτσια και έχουν αρχίσει να έρχονται μαζί μου. Πηγαίνουμε και στα περισσότερα εκτός έδρας παιχνίδια και συνήθως είναι μια θετική εμπειρία. Δεν νομίζω να έχω ακούσει ποτέ ρατσιστικό σύνθημα. Επίσης αισθάνεσαι πάντα ότι η αστυνομία ή οι υπάλληλοι ασφαλείας είναι εκεί να σε προστατεύσουν εάν χρειαστεί. Φορώ πάντα το χιτζάμπ μου όταν πάω στους αγώνες, με στραβοκοιτάζουν καμιά φορά, αλλά σχόλια δεν ακούω ποτέ».
• Καπίλ Κακάρ, 31 ετών, οπαδός της Αρσεναλ: «Υπήρξε ένα περιστατικό το 2004, όταν ένας ηλικιωμένος άρχισε να φωνάζει “αράπηδες” για να πει ότι υπήρχαν υπερβολικά πολλοί μαύροι παίκτες στην Αρσεναλ. Ολοι ένιωσαν άσχημα και κανείς δεν τον υποστήριξε, ενώ κάποιος τον κατήγγειλε στον υπάλληλο ασφαλείας. Ο ηλικιωμένος είχε εισιτήριο διαρκείας, αλλά δεν τον είδα στο επόμενο παιχνίδι. Με την Εθνική Αγγλίας στο Euro 2004 ήταν καλά, αφού οι Πορτογάλοι ήταν μια χαρά, αλλά μερικοί Αγγλοι οπαδοί στράφηκαν εναντίον ενός Αγγλου από τη νοτιοανατολική Ασία φωνάζοντας “δεν είσαι ένας από εμάς και δεν θα γίνεις ποτέ”».
• Τζιλ Οκάι, 47 ετών, οπαδός της Νιούκαστλ: «Οταν άρχισα να πηγαίνω στο γήπεδο, το 1976, δεν υπήρχε κανένα σοβαρό θέμα, αλλά τα πράγματα σκοτείνιασαν τη δεκαετία του 1980, όταν δημιουργήθηκε μια σαφής σύνδεση με την άκρα δεξιά. Θυμάμαι ότι στα τέλη εκείνης της δεκαετίας με προειδοποιούσαν οι αστυνομικοί να αποφεύγω να πηγαίνω σε αγώνες. Σε διάφορα σημεία της εξέδρας υπάρχουν αρνητικά αισθήματα, αλλά όταν βλέπεις λευκούς οπαδούς να κυματίζουν τη σημαία της Σενεγάλης προς τιμήν του Παπίς Σισέ, αυτό έχει σπουδαίο συμβολισμό».
«Εχει βελτιωθεί η κατάσταση»
Δεν είναι λίγοι οι αλλοδαποί που έχουν φτάσει σε σημείο να τυπωνουν ακόμη και αντιρατσιστικά φυλλάδια:
• Περμίντερ Μπάσι, 43 ετών, οπαδός της Γουλβς: «Οταν πρωτοπήγα στο γήπεδο της Γουλβς, το 1987, υπήρχαν περιστατικά, όπως ρατσιστικά συνθήματα κατά των οπαδών των αντιπάλων. Δεν νομίζω ότι έχει εξαλειφθεί πλήρως ο ρατσισμός, και ούτε πρόκειται, ωστόσο με την πάροδο των ετών έχω δει τα πράγματα να βελτιώνονται».
• Ταζ Σαλίμ, 46 ετών, οπαδός της Σέφιλντ Γιουνάιτεντ: «Αισθάνομαι τυχερός διότι όλοι γνωρίζουμε ότι ο ρατσισμός υπάρχει, αλλά εγώ δεν έχω πέσει θύμα του. Δουλεύοντας για τον οργανισμό “Το Ποδόσφαιρο Ενώνει, ο Ρατσισμός Χωρίζει”, έχω μοιράσει χιλιάδες φυλλάδια κατά του ρατσισμού έξω από το γήπεδο και όλο αυτόν τον καιρό μόνο ένας αρνήθηκε να πάρει φυλλάδιο».
• Σαΐφ Αλί Ακμπάρ, 19 ετών, οπαδός της Λίβερπουλ: «Δεν έχω δει ποτέ μου κάτι ρατσιστικό. Πάμε στο γήπεδο, παρκάρουμε, καθόμαστε στην εξέδρα και όλα είναι φυσιολογικά. Είμαι μέλος του συλλόγου εδώ και πάνω από ένα χρόνο, και ήταν η απουσία ρατσισμού που με ενθάρρυνε να γίνω μέλος της Λίβερπουλ. Ο,τι ανησυχίες μπορεί να είχα, διαλύθηκαν».
• Νικόλ Χισά, 16 ετών, οπαδός της Τότεναμ: «Εδώ και πέντε χρόνια παρακολουθώ την Τότεναμ εντός κι εκτός έδρας. Προσωπικά δεν μου έχει συμβεί κάτι, αλλά ακούω παράξενους ήχους όταν η Τότεναμ παίζει στην έδρα της Γουέστ Χαμ ή της Τσέλσι. Δεν έχω δει τους υπαλλήλους ασφαλείας να κάνουν κάτι γι’ αυτό. Στο αγγλικό ποδόσφαιρο υπάρχει πολύ ενδιαφέρον για τον ρατσισμό, με φωτογραφίες να κυκλοφορούν στο Twitter και στο Ιντερνετ».
• Αμπούλ Κασίμ, 29 ετών, οπαδός της Μπράντφορντ: «Πηγαίνω όσο συχνότερα μπορώ στους αγώνες της Μπράντφορντ Σίτι και δεν έχω ποτέ πέσει θύμα ρατσισμού ούτε καν έχω δει κάτι μέσα στο γήπεδο. Παλαιότερα νιώθαμε άσχημα, διότι δείχναμε διαφορετικοί. Σήμερα, όμως, υπάρχουν αρκετοί Ασιάτες φίλαθλοι στην εξέδρα, ενώ υπάρχει και σύνδεσμος οπαδών της Μπράντφορντ που κατάγονται από το Μπανγκλαντές και πηγαίνουν στο γήπεδο. Ακόμη υπάρχουν και Ασιάτες υπάλληλοι ασφαλείας, άνθρωποι από την εδώ κοινότητα που εργάζονται στον σύλλογο».