Ηταν Τρίτη 17 Φεβρουαρίου, όταν ο πρωθυπουργός μιλώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο δεσμευόταν ότι δύο ημέρες αργότερα θα κατατίθετο και μάλιστα με την διαδικασία του κατεπείγοντος το πρώτο νομοσχέδιο της νέας κυβέρνησης «κοινωνικής σωτηρίας», για την πρώτη κατοικία. Υποσχόταν δε πως μετά από λίγο («σύντομα» είχε πει) θα ερχόταν στη Βουλή και το σχέδιο νόμου για την ανθρωπιστική κρίση. Η προθεσμία πέρασε «άκαρπη».
Την Παρασκευή 27/2 ο κ. Αλ. Τσίπρας έλεγε –πάλι σε συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου- ότι αρχές της τρέχουσας εβδομάδας θα κατατίθετο στη Βουλή το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση. Οχι με τον χαρακτηρισμό «κατεπείγον» – αν και εν προκειμένω η σοβαρότητα της κατάστασης για εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες και οικογένειες θα επέβαλε κάτι τέτοιο. Το Σαββατοκύριακο η κυβέρνηση σημείωνε ότι η κατάθεση στη Βουλή θα γινόταν Δευτέρα. Μάλιστα χθες, κυκλοφορούσε ως άτυπη ενημέρωση, υποτίθεται από το μέγαρο Μαξίμου, ότι το σχέδιο νόμου είχε ήδη κατατεθεί στη Βουλή. Προφορικά και ανεπισήμως ελέγετο ότι βρίσκεται στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Αργά το βράδυ της Δευτέρας 2 Μαρτίου, απλώς το κείμενο «ανέβαινε» στο opengov για «δημόσια διαβούλευση» ολίγων ωρών –έως το μεσημέρι σήμερα…
Οι δυσάρεστες εκπλήξεις, αναφορικά με τον χρονικό προγραμματισμό και την διαδικαστική πτυχή του αντικειμενικώς κρισιμότατου αυτού ζητήματος (καθώς αφορά την ανάσχεση της ανθρωπιστικής κρίσης που μαστίζει εδώ και καιρό σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας) συνεχίστηκαν αμέσως μόλις δημοσιοποιήθηκε το περιεχόμενο του νομοσχεδίου:
Πρώτον, είναι σαφώς μικρότερης εμβέλειας συγκριτικώς με εκείνο που είχε εξαγγελθεί (ως έτοιμο και κοστολογημένο) από τον κ. Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί, βεβαίως, κάποιος να πει ότι υπήρξε δυστυχώς αναπροσαρμογή στα δεδομένα που προέκυψαν το τελευταίο δίμηνο.
Δεύτερον, ακόμα και σε αυτά που απέμειναν, καταγράφεται ασάφεια που ευλόγως μπορεί να χαρακτηριστεί ανεπίτρεπτη: Από τον περασμένο Σεπτέμβριο, τουλάχιστον, θα έπρεπε οι του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν έτοιμα και πλήρως στοιχειοθετημένα δεδομένα αναφορικά με το ποιοί είναι οι δικαιούχοι των ρυθμίσεων (π.χ. ως προς τη ΔΕΗ). Πέραν τούτου, αν μη τί άλλο, θα έπρεπε να υπάρχει στο νομοθέτημα σαφής-σαφέστατος προσδιορισμός του όρου «ακραία φτώχεια». Τέτοιος προσδιορισμός δεν εμπεριέχεται, με αποτέλεσμα να μην είναι δυνατόν να υπολογιστεί το ποιοί και πόσοι μπορούν να ενταχθούν σε αυτό το νομοθετικό πλαίσιο ανάσχεσης της ανθρωπιστικής κρίσης.
Τρίτον, στο ίδιο νομοσχέδιο συμπεριελήφθησαν και μια σειρά άσχετες με το κύριο αντικείμενο ρυθμίσεις: Ποιός άραγε σκέφτηκε ότι είναι ορθό να ψηφιστεί ένα σχέδιο νόμου που «διεκπεραιώνει» ταυτόχρονα θέματα ακραίας φτώχειας, αλλά και στελέχωσης γραφείων αξιωματούχων με μετακλητούς υπαλλήλους; Ποιός ο λόγος που δεν επιλέχθηκε να προωθηθούν –έστω παράλληλα- στη Βουλή προς ψήφιση δύο νομοσχέδια; Ενα ξεχωριστό (για προφανείς συμβολικούς και ουσιαστικούς λόγους) για την ανθρωπιστική κρίση, και ένα δεύτερο, πολυνομοσχέδιο, με τακτοποιήσεις διαδικαστικών υποθέσεων διακυβέρνησης;
Το πρώτο δείγμα γραφής της νέας κυβέρνησης ως προς το νομοθετικό έργο, είναι εξόχως αρνητικό. Η συνέχεια θα αποδείξει αν πρόκειται για μεμονωμένο κρούσμα-συγκυριακή επίπτωση των ισχυρότατων τριγμών από τις μετωπικές διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, ή για προμήνυμα μιας κοινοβουλευτικής πρακτικής που ελάχιστα θα διαφέρει από όλα τα αρνητικά των προηγούμενων κυβερνητικών σχημάτων.