Το διάβαζα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τασία Χριστοδουλοπούλου, σκέφτεται, όπως είπε στον Δημήτρη Αγγελίδη (Εφημερίδα Συντακτών) πριν από λίγες ημέρες, να έρθει σε συνεννόηση με το υπουργείο Παιδείας, «ώστε να πηγαίνουν οι καθηγητές τούς μαθητές στην Αμυγδαλέζα, όταν κλείσει». «Φτάνουν τα μουσεία»! δήλωσε χαρακτηριστικά. Ο τρόπος της να μάθουν τα παιδιά τι είναι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι, όπως υπογραμμίζει, «να δουν οι μαθητές τα σύγχρονα μνημεία του πολιτισμού μας, για να μάθουν πώς ζουν σήμερα κρατούμενοι οι ανήλικοι που έχασαν τους γονείς τους στον πόλεμο, για να δουν πώς ζουν αυτοί τους οποίους φοβούνται και κατηγορούν οι γονείς τους».
Μόνο που αν είσαι υπουργός, πρέπει να προσέχεις τι λες. Πολύ περισσότερο αν προέρχεσαι από τον χώρο της Αριστεράς, που τόσο πολύ επιμένει για την παιδεία και τον πολιτισμό (παρότι συγχώνευσε τα δύο υπουργεία σε ένα). Γιατί τα μουσεία, που επικαλείται με επιπολαιότητα η κ. Χριστοδουλοπούλου, είναι η ίδια η παιδεία.
Η προστασία των μεταναστών από την ανθρωπιστική κρίση, η δημιουργία θέσεων φιλοξενίας προσφύγων, η συμπεριφορά μας απέναντι σε όλους αυτούς που ξεβράζουν στα νησιά τα σαπιοκάραβα δεν μαθαίνεται με αυτόν τον τρόπο. Αρχίζει από το σπίτι, τη θέση των γονιών, τις συζητήσεις, τον διάλογο. Πρέπει να τα προετοιμάσεις τα παιδιά από μικρά να μοιράζονται, να κατανοούν, να μη γίνονται ρατσιστές στους ίδιους τους συμμαθητές τους, για να μπορούν να δεχτούν τέτοιες εικόνες και εμπειρίες. Γιατί, βέβαια, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να πετύχεις ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα. Και τότε, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα.
Επίσης, δεν μπορεί υπουργός να εξομοιώνει όλους τους γονείς. Να γίνονται υπόλογοι για κάθε Αμυγδαλέζα. Οχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Οσο για τα μουσεία, είναι ο πρώτος τρόπος για να μην έχουμε Αμυγδαλέζες.
Η θέση της υπουργού δεν είναι μακριά από την αντίληψη του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, χρόνια πριν, του κ. Κούβελα, ο οποίος έλεγε ότι οι ποιητές είναι «λαπάδες»…