Κάθε μέρα που περνάει η κυβέρνηση έρχεται αντιμέτωπη με τις εξαγγελίες της, τις υποσχέσεις της και τη στάση που κρατούσε σε διάφορα ζητήματα όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Ταυτόχρονα έρχεται αντιμέτωπη με τις ακραίες ιδεοληψίες διαφόρων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και με την παραλυσία που παρατηρείται πλέον έντονα στη διακυβέρνηση της χώρας, ξεκινώντας από την καθυστέρηση στον καθορισμό αρμοδιοτήτων στις δεκάδες υπουργών αναπληρωτών, που χρίστηκαν για να περάσει επικοινωνιακά η άποψη περί ολιγομελούς σχήματος. Τόσο ολιγομελούς, που υπερβαίνει τους 40 «νοματαίους» και τώρα προστίθενται σε αυτούς όχι μόνον αντίστοιχοι γενικοί γραμματείς, αλλά και αναπληρωτές γενικοί γραμματείς.
Αυτές, ίσως και η απειρία, είναι οι βασικές αιτίες των «αρρυθμιών» -με επιείκεια χρησιμοποιείται ο όρος- που χαρακτηρίζουν την κυβέρνηση κατά τις σχεδόν 40 πρώτες ημέρες της στην εξουσία. Την απειρία άλλωστε επικαλούνται όσοι προθυμοποιούνται να την αντιμετωπίσουν με μεγαλοκαρδία και ανεκτικότητα, αλλά υπάρχουν και άλλοι, πολλοί, που δηλώνουν ενθουσιασμένοι από τις επιδόσεις της, σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες δημοσκοπήσεις. Πρόκειται για τη μεγάλη μερίδα των πολιτών που νιώθουν υπερηφάνεια επειδή θεωρούν ότι ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στους… ανελέητους δανειστές. Εκ του ασφαλούς όμως, γιατί οι ίδιοι δηλώνουν επίσης ότι θέλουν την Ελλάδα μέσα στην Ευρωζώνη και τις τράπεζες ανοιχτές!
Θα μπορούσε να γραφεί ολόκληρη πραγματεία με ερμηνείες για το πώς και γιατί οι Ελληνες θέλγονται από τους «παλικαρισμούς», τους «τσαμπουκάδες» και τα «νταηλίκια» χωρίς ουσία. Αρκεί όμως να επισημανθεί ότι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία λειτουργεί κάπως έτσι σήμερα, από τα σχολεία μέχρι τα γήπεδα, και αυτό φαίνεται στην καθημερινότητα. Από εκεί και πέρα, τα σημάδια των αρρυθμιών και τα αδιέξοδα στα οποία καταλήγουν δηλώσεις, αποφάσεις και ενέργειες κυβερνητικών παραγόντων, μέσα και έξω από τη χώρα, είναι εμφανή. Πισωγυρίσματα και ασάφειες στα φορολογικά υπό την πίεση των άμεσων αναγκών, χάος στο μεταναστευτικό και επιστροφή στο καθεστώς που υπήρχε, τουλάχιστον προσωρινά, ερωτήματα για τις ιδιωτικοποιήσεις, οπισθοχώρηση στον κατώτατο μισθό, αντιπαραθέσεις στην παιδεία, περίεργες διατυπώσεις στο νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, προβλήματα στη δημόσια διοίκηση, εσωτερικές τριβές για τη ΔΕΗ, ελιγμοί στην υγεία, φραστικά τεχνάσματα, υπεκφυγές και προκλήσεις στις σχέσεις με τους δανειστές είναι μερικά από τα ζητήματα που προκαλούν αμηχανία, αναταράξεις και κλυδωνισμούς.
Ο Αλέξης Τσίπρας και το στενό επιτελείο του αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να κυβερνηθεί έτσι η χώρα. Τις τελευταίες ημέρες ο πρωθυπουργός έχει στείλει μηνύματα στα κυβερνητικά στελέχη ότι θα πρέπει να ασχοληθούν περισσότερο με τα θέματά τους και την καθημερινότητα που επιβαρύνεται με την πάροδο του χρόνου και λιγότερο με εξαγγελίες και δηλώσεις. Χθες μάλιστα κυκλοφορούσε η πληροφορία, ενισχυμένη από διάφορες ενδείξεις, ότι ζήτησε από τον Γιάνη Βαρουφάκη να αποσυρθεί από την κοινή θέα, καθώς με τις συνεχείς συνεντεύξεις του μετέτρεπε τη «δημιουργική ασάφεια» σε γενικευμένη ασάφεια, ερεθίζοντας παράλληλα τους εταίρους. Θα δούμε αν αυτό ισχύει. Από την άλλη πλευρά, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας θα πρέπει να αλλάξει τη ρητορική του, όσο είναι καιρός, αν θέλει να προσγειώσει τους υπουργούς του.
Η εικόνα της κυβέρνησης μέχρι τώρα δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι είναι υπό την ομηρία των εξαγγελιών της και της ρητορικής της. Η πραγματικότητα όμως είναι εντελώς διαφορετική και αν υποτεθεί ότι θέλει και πασχίζει να ξεφύγει από την ιδιότυπη αυτή ομηρία, θα πρέπει να ξεκαθαρίσει το τοπίο γρηγορότερα από όσο επιτρέπουν οι επικοινωνιακές ακροβασίες. Γιατί ο περιορισμένος χρόνος τρέχει ανελέητα.