Ενα μέτρο της σαφήνειας στην πολιτική κάθε νέας κυβέρνησης και της προετοιμασίας της, καθώς και μέτρο της αρμονίας στους κόλπους της, είναι και οι διαψεύσεις που υποχρεώνεται να κάνει. Στην τωρινή περίσταση δεν έχουμε, βέβαια, να κάνουμε με μια συνηθισμένη κυβερνητική εναλλαγή. Με τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου έσπασε η παράδοση, προχουντική και μεταπολιτευτική. Τα ηνία πέρασαν στην παράταξη της Αριστεράς, που μέχρι τώρα δεν είχε ασκήσει την εξουσία παρά μόνο για ελάχιστο χρόνο, εκτάκτως και συμπληρωματικά· διά της ΔΗΜΑΡ πρόσφατα, διά του ενιαίου προσυριζικού Συνασπισμού πριν από δυόμισι δεκαετίες.
Το καινοφανές του πράγματος εξηγεί τον μάλλον υψηλό αριθμό διαψεύσεων που έχουν γίνει στις περίπου σαράντα μέρες της κυβέρνησης. Τον εξηγεί, αλλά δεν τον δικαιολογεί πλήρως. Αποδεκτό είναι το επιχείρημα της απειρίας, εντούτοις, τουλάχιστον στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ισχύει το επιχείρημα του αιφνιδιασμού. Αντίθετα με τους ΑΝΕΛ, που το τμήμα εξουσίας που τους αναλογεί ήρθε όντως απροσδόκητα (έως την ημέρα των εκλογών η αγωνία τους ήταν αν θα μπουν στη Βουλή, όχι αν θα κυβερνήσουν), στον ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαν, όφειλαν να γνωρίζουν, ότι έρχεται η στιγμή τους. Και να ετοιμάσουν τους φακέλους τους, τα πλάνα τους, πρώτα και δεύτερα. Ωστε να μη χρειάζεται να αυτοδιαψεύδονται (με τη σκουριασμένη μέθοδο της «παρανόησης των λεγομένων μου») ή να αλληλοδιαψεύδονται. Και να παίρνει έτσι σάρκα και οστά το (μη) ευαγγελικό «μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η πιο αριστερά σου».
Μπορούν βεβαίως να πουν ότι αναλαμβάνοντας βρήκαν τα πράγματα –εδώ και στην Ευρώπη– πολύ χειρότερα απ’ ό,τι πίστευαν, στα οικονομικά μεγέθη, στο θέμα των πιθανών συμμαχιών, στη φιλέκδικη ωμότητα των πιστωτών κτλ. Δεκτό. Αυτό όμως δεν απαγορεύει τη συνάντηση και τη συνεννόηση ανάμεσα σε συναρμόδιους που τα υπουργεία τους συστεγάζονται ή δεν τα χωρίζει ούτε και μισού τσιγάρου δρόμος (κλασικού τσιγάρου, όχι ηλεκτρονικού). Ούτε τη σαφήνεια στις εξαγγελίες.
Είναι εντελώς διαφορετική, πάντως, η διάψευση (και ανάκληση) της «διαταγής» που έφτασε σε αστυνομικούς και συνοριοφύλακες και διά της οποίας κάποιος υποστράτηγος της ΕΛ.ΑΣ. έδινε εντολή να αφεθούν ελεύθεροι όλοι οι μετανάστες από τα «Προαναχωρησιακά [!] Κέντρα Κράτησης» και τα Α.Τ. και του λοιπoύ να μη συλλαμβάνεται κανείς. Η «διαταγή» δεν ήταν της κυβέρνησης. Ηταν του υποστράτηγου. Οστις, αυτονομηθείς και αυτοσχεδιάσας, έκανε μια ωραία πάσα στους διανυκτερεύοντες εθνοφύλακες (Πλεύρης, Γεωργιάδης, Μουρούτης κ.ά.). Και αυτοί άρχισαν να θρηνωδούν για το τέλος της μικρής μας χώρας.
Αντάρτικο; Προβοκάτσια; Συμμόρφωση του υποστρατήγου προς όσα κήρυσσε προεκλογικά το βαρύ ακροδεξιό πυροβολικό, πως «δεν θα παραδώσουμε την πατρίδα στους κομμουνιστάς»; Μάλλον όχι. Απλώς ο υποστράτηγος γοητεύτηκε, έστω και αργά, από την αρχαιοελληνική όσο και χριστιανική εντολή φιλοξενίας.