Εδώ και περίπου δύο χρόνια η συσκευή που υπολειτουργεί περισσότερο στο σπίτι μου είναι η τηλεόραση. Κάθεται ήσυχα απέναντί μου, με κατάμαυρη οθόνη και με αφήνει να διαβάζω απερίσπαστη βιβλία ή να ενημερώνομαι από το tablet μου. Ενίοτε συνδέεται με τον υπολογιστή μου για να δω καμιά ταινία.
Το «άτυπο» εμπάργκο εναντίον της ξεκίνησε όταν συνειδητοποίησα ότι, ανοίγοντάς την, έμπαζα στο σαλόνι μου κάθε λογής υστερία: μεσήλικες συνδικαλιστές που ούρλιαζαν σε πρωινές εκπομπές, περσόνες σε ελληνικά και τουρκικά σήριαλ που τσακώνονταν κι έκλαιγαν, πρωταγωνιστές σε αμερικανικές σειρές που είχαν σκοτώσει/βιάσει/κλέψει, αλλά οι αστυνομικοί με τη βοήθεια της τεχνολογίας τούς εντόπιζαν. Χειρότερα: Δεκάδες τηλεοπτικούς σεφ που μεγαλουργούν σε κουζίνες, μαδάνε γλάστρες με μυρωδικά και μουγκρίζουν ηδονικά δοκιμάζοντας τα φαγητά τους.
Παλαιότερα, επέστρεφα από το γραφείο με το κεφάλι έτοιμο να σπάσει από την κούραση κι έπιανα αυτόματα το τηλεχειριστήριο. Τώρα, αντιλαμβάνομαι ότι μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής είναι να επιλέγω εγώ πότε όλοι οι κινδυνολόγοι, βάρβαροι, νευρωσικοί θα εισβάλουν σπίτι μου και θα θρυμματίζουν την ησυχία μου, όπως το μηχανάκι με την κομμένη εξάτμιση που περνάει κάτω από το στενό μου.
Γέρασα; Μπορεί. Αντιλαμβάνομαι, πάντως, την τεράστια σημασία της «μικρής δόσης» αλλά και του προσωπικού γούστου, στην ειδησεογραφία και τη διασκέδαση. Παραλλήλως συνειδητοποίησα ότι αν κάποιος δεν έχει συνδρομητικές επιλογές, όπως εγώ, πρέπει να ψάχνει με το τουφέκι καμιά καλή ταινία, κάποιο ντοκιμαντέρ στο κανάλι της Βουλής και καμιά ψύχραιμη ανάλυση σε δελτία ειδήσεων…