Aλέν Μπαμπανκού
Αύριο γίνομαι είκοσι χρονών
εκδ. Εξάντας
Ο Μισέλ αντιλαμβάνεται τα πάντα, επιλέγει όμως να παίζει το παιχνίδι των μεγάλων, προσποιούμενος ότι δεν καταλαβαίνει τις «σοβαρές» συζητήσεις τους, ότι πιστεύει τις δικαιολογίες τους και δεν μπορεί να μοιραστεί τους προβληματισμούς τους. Τις νύχτες, κολλάει το αυτί του στην ψευδοτοιχία και ακούει τους γονείς του να μαλώνουν ή να μιλούν για τον ίδιο. Ακολουθεί τη μαμά Πολίν όταν πηγαίνει στην πόλη φορώντας το στενό πορτοκαλί παντελόνι της, ανήσυχος πως «κακοί άντρες» θα τη στριμώξουν «στο τέρμα της Λεωφόρου Ανεξαρτησίας». Και όταν μαθαίνει πως ο διάσημος «ξορκιστής» από τη συνοικία Βουνγκού της Πουάντ-Νουάρ τον καθιστά υπεύθυνο για την αδυναμία της μητέρας του να κάνει άλλα παιδιά, αντί να διακηρύξει την αθωότητά του, αναζητεί κρυφά το μαγικό αντικείμενο που θα λύσει το πρόβλημά της. Από τις εξιστορήσεις του μπαμπα-Ροζέ, ο οποίος παρακολουθεί ανελλιπώς τη «Φωνή της Αμερικής» από το μικρό μαύρο ραδιοκασετόφωνο –αξιοζήλευτο απόκτημα στο Κονγκό της δεκαετίας του ’70–, και τα κηρύγματα του εύπορου, κομμουνιστή θείου του, ο μικρός αφηγητής βομβαρδίζεται με πληροφορίες για τα τεκταινόμενα στην Αφρική, την Ευρώπη και την Αμερική, χωρίς απαραίτητα να τις κατανοεί. Με τις άλλοτε μπερδεμένες και άλλοτε εκπληκτικά ώριμες σκέψεις του, τις αφελείς απορίες και τις θραυσματικές γνώσεις του, προσφέρει στον αναγνώστη μια αίσθηση του ιστορικού πλαισίου, μέσα στο οποίο εκτυλίσσονται οι καθημερινές περιπέτειές του.
Ωστόσο, ούτε ο πόλεμος στην Αγκόλα, ούτε η πτώση του Σάχη του Ιράκ, ούτε το σκάνδαλο με τα διαμάντια και τον Γάλλο πρόεδρο Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν, ούτε οι Κόκκινοι Χμερ, ούτε καν η απροκάλυπτη προπαγάνδα του κογκολέζικου δικτατορικού καθεστώτος είναι δυνατόν να επισκιάσουν τα «δράματα» του ήρωα: Πώς θα κρύψει από τους γονείς του τον έλεγχό του; Θα καταφέρει να πάρει το απολυτήριο του δημοτικού και να πάει στο ίδιο γυμνάσιο με τον φίλο του; Και πώς θα ξανακερδίσει την αγάπη της Καρολίν;
Ανάλαφρο, αλλά ποτέ επιφανειακό, τρυφερό, αλλά όχι μελό, το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του συγγραφέα, δημοσιογράφου και πανεπιστημιακού Αλέν Μπαμπανκού «ξεχειλίζει» από τα χρώματα, τους ήχους και τις μυρωδιές της πόλης, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε. Ο κόσμος που περιγράφει, ίσως, ξενίζει τον σύγχρονο αναγνώστη: Ο θετός πατέρας του, Μισέλ, έχει μοιράσει την εβδομάδα του, έτσι ώστε να περνάει τον ίδιο χρόνο στα σπίτια των δύο γυναικών του, χωρίς αυτό να αποτελεί πρόβλημα για καμιά από τις εμπλεκόμενες πλευρές. Τα παιδιά της πόλης πληρώνουν 25 φράγκα για να παρακολουθήσουν τζαζ συναυλίες μέσα από μια τρύπα στον φράχτη του μπαρ Ζολί Σουάρ. Οι γιατροί και οι μάγοι χαίρουν αντίστοιχου σεβασμού, ο πρωθυπουργός είναι ταυτόχρονα Πρόεδρος της Δημοκρατίας και υπουργός Αμυνας, ενώ κάθε απόγευμα, το Ράδιο Κονγκό αναγγέλλει τους θανάτους της προηγούμενης ημέρας. Ταυτόχρονα, είναι ένας κόσμος απρόσμενα γνώριμος: Ο κόσμος της παιδικής ηλικίας με τα κοινά όνειρα, τα ερωτήματα και τις αγωνίες, που υπερβαίνουν τις εποχές και τα γεωγραφικά σύνορα.