Χθες το βράδυ, με πολύ κόσμο ολόγυρα σε μια παράσταση, μετά για φαγητό με φίλους, είχα την αίσθηση ότι από την ημέρα των εκλογών μάς χωρίζουν αιώνες. Παρατηρούσα τις παρέες, τους μοναχικούς, τα ζευγάρια, σκεφτόμουν την ίδια εικόνα σε λίγους μήνες.
Με όσους συζητώ, και όχι απαραιτήτως με ομοϊδεάτες, ολοένα και πιο έντονα εισπράττω την εικόνα της απομονωμένης χώρας. Είτε λόγω «ασχετοσύνης», «παλαβομάρας» και «εγκληματικής ιδεοληψίας» είτε «για να κερδίσουμε χρόνο ώστε να παραχθεί πολιτική (!)», όλοι χτίζουμε, καταναγκαστικά, μέρα τη μέρα, το νέο μας εθνικό αφήγημα. Αυτό μιας χώρας όχι σαν τις άλλες, μιας χώρας «περίπτωση», μιας χώρας που… οδηγεί αντίθετα στην Πανεπιστημίου.
Ποιος θα φανταζόταν ότι η ιδεολογία του «ανάδελφου» έθνους, τριάντα χρόνια μετά, θα προβιβαζόταν σε μοχλό εξωραϊσμού του εθνικού μας αναχρονισμού ως βασικής επιλογής. Και η επιλογή αυτή, γιατί περί επιλογής πρόκειται, υπηρετεί τον λαϊκισμό της κυβέρνησης με διαρκή ανατροφοδότηση. Ταΐζεται αφειδώς η κουλτούρα του «παραπλανημένου θύματος», του «περήφανου πτωχού» και του «ιδεολόγου γραφειοκράτη» μέσα από ένα νέφος ακατάσχετης φλυαρίας.
Οσο περνούν οι μέρες και γίνεται πλέον σαφής η απόκλιση της Ελλάδας από την ευρωπαϊκή οικογένεια όπως και η απόκλιση της κυβέρνησης από τους στοιχειώδεις κανόνες λογικής και δημοσίου συμφέροντος, αποκαλύπτεται ένα μεγάλο κενό. Το αφήγημα της περήφανης απομόνωσης που επέλεξε η κυβέρνηση είναι εκ προοιμίου βραχύβιο ως προς τη δημοτικότητά του και εξ ορισμού φαύλο ως προς το περιεχόμενό του. Κάθε «κατασκευή» με πρώτη ύλη εφήμερες συναισθηματικές εξάρσεις και ρευστές ιδεολογικές συγγένειες είναι προορισμένη να συντριβεί στον πρώτο χάρτινο τοίχο που θα συναντήσει.
Δυστυχώς, όμως, ο «τοίχος» δεν είναι χάρτινος. Οσο αναδεικνύονται σε πρωτεύουσα θέση η αναβλητικότητα, η εμμονή και η διγλωσσία, ως χαρακτηριστικά εθνικής κυβέρνησης χώρας σε χρεοκοπία, τόσο αυξάνεται ο κίνδυνος μιας γενικευμένης ταπείνωσης, που θα παρασύρει όλους: οπαδούς της κυβέρνησης, αντιφρονούντες και πολέμιους. Ο πάτος είναι μια κοινή πατρίδα. Η νέα αλληλεγγύη που έχει γεννηθεί ανάμεσα σε όσους είναι αντίθετοι στους χειρισμούς της κυβέρνησης, επιδρά, φυσικά ως μοχλός εκτόνωσης, αλλά εντείνει δραματικά την απουσία οργανωμένης αντιπολίτευσης.