Μετράει δεκαπέντε χρόνια και αντίστοιχα ονόματα ηθοποιών που τιμήθηκαν με το βραβείο αυτού του ενδοθεατρικού θεσμού. Πρόκειται για το βραβείο «Δημήτρης Χορν» που θεσπίστηκε από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Σταμάτη Φασουλή. Ενα βραβείο τιμής και ευθύνης, αφού ο βραβευμένος κάθε φορά παίρνει από τον προηγούμενο νικητή τον χρυσό σταυρό του ηθοποιού Δημήτρη Χορν, που έφυγε από τη ζωή το 1998.
Πρώτος νικητής, το 2001, ο Δημήτρης Ημελλος. Και ακολούθησαν: Αργύρης Ξάφης (2002), Χρήστος Λούλης (2003), Κώστας Βασαρδάνης (2004), Νίκος Καρδώνης (2005), Κώστας Γάκης (2006), Γιάννος Περλέγκας (2007), Θανάσης Αλευράς (2008), Μάκης Παπαδημητρίου (2009), Μιχάλης Οικονόμου (2010), Θάνος Τοκάκης
(2011), Δημήτρης Λάλος (2012), Χάρης Φραγκούλης (2013) και πέρυσι, το 2014, ο Γιώργος Χρυσοστόμου.
Χθες βράδυ πραγματοποιήθηκε, στο θέατρο «Δημήτρης Χορν» στην οδό Αμερικής, η δέκατη πέμπτη απονομή αυτού του ιδιαίτερου βραβείου, που έχει τιμήσει μερικούς από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της σύγχρονης θεατρικής σκηνής. Τέσσερις οι υποψήφιοι για φέτος: ο Μάνος Καρατζογιάννης για τον ρόλο του Κρίστοφερ στο έργο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» (σκηνοθεσία Τάκης Τζαμαργιάς), ο Ντένης Μακρής για τον ρόλο του Αμλετ στο ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ (σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη). Οι επόμενοι δύο φετινοί υποψήφιοι διεκδικούν το βραβείο για περισσότερες από μία ερμηνείες τους: ο Γιάννης Παπαδόπουλος για τις ερμηνείες του στο έργο «Room Service» (σκηνοθεσία Εκτορα Λυγίζου) και «Η προσευχή μιας κοπέλας που έπεσε μέσα στο πηγάδι και δε θέλει να πεθάνει» (σκηνοθεσία Χάρης Φραγκούλης), και ο Μιχάλης Σαράντης για τον ρόλο του Νότη Σερδάρη στη «Φλαντρώ» και για τον ρόλο του Αγγελιοφόρου στον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη (σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου και τα δύο).
Τη χθεσινή εκδήλωση χαιρέτισε ο εμπνευστής του θεσμού, Σταμάτης Φασουλής. Ο Μίμης Πλέσσας έπαιξε στο πιάνο επιτυχίες που πρωτοτραγούδησε ο Δημήτρης Χορν, ενώ η έκπληξη της βραδιάς ήταν το συγκρότημα Melisses με τη Μάρω Κοντού, συμπρωταγωνίστρια σε μεγάλες στιγμές του θεάτρου και του κινηματογράφου με τον Δημήτρη Χορν. Ο περυσινός νικητής, Γιώργος Χρυσοστόμου, φόρεσε στον λαιμό του φετινού νικητή Μιχάλη Σαράντη τον χρυσό σταυρό του μεγάλου Ελληνα ηθοποιού, όπως αποφάσισαν τα μέλη της επιτροπής (Κώστας Γεωργουσόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Ξένια Καλογεροπούλου, Λυδία Κονιόρδου, Αντιγόνη Κάραλη).
Παρόντες στην εκδήλωση και αρκετοί από τους παλαιότερους νικητές. Ρωτήσαμε δύο από αυτούς τι σήμαινε για τη συνέχεια της καριέρας τους αυτό το βραβείο.
Δύο ήδη νικητές
«Ημουνα για τρίτη φορά υποψήφιος και ήταν στο τσακ να μην πάω..», λέει αυθόρμητα ο Νίκος Καρδώνης. «Ημουνα προετοιμασμένος να μην το πάρω. Ημουνα πολύ συγκινημένος και ταραγμένος εκείνη τη στιγμή, ήταν και οι γονείς μου εκεί, και δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν. Θυμάμαι όμως ότι έκανα και χιούμορ ότι και το lower με την τρίτη το πήρα. Δεν επηρέασε την πορεία μου, γιατί ανήκα ήδη σε μια θεατρική οικογένεια, στην ομάδα του Στάθη Λιβαθινού. Σαφώς υπήρχε μια αναγνώριση στον χώρο, αλλά μέχρι εκεί. Υπήρχε, βέβαια, και το χρηματικό έπαθλο, 3.000 ευρώ, που ήταν και μια ένεση, ιδίως επειδή έχω διαλέξει τον δύσκολο δρόμο στο θέατρο».
Και ο Κώστας Βασαρδάνης είπε: «Το βραβείο, ναι, ήταν ανέλπιστο. Θυμάμαι συγκεκριμένα ότι όταν έμαθα τους συνυποψήφιους ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι θα το πάρει ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος. Αναμφίβολα σου δίνονται ευκαιρίες όταν βραβεύεσαι, και μάλιστα από μια επιτροπή καταξιωμένων ανθρώπων του θεάτρου.
Η χαρά επίσης που νιώθει κανείς είναι μεγάλη, είναι σαν κάποιος να σου κάνει ένα πολύ όμορφο δώρο. Ταυτόχρονα βέβαια, επειδή διακρίνεσαι ανάμεσα όχι μόνο στους συνυποψήφιούς σου, αλλά μ’ έναν τρόπο και σ’ όλους τους άλλους συνομήλικούς σου ηθοποιούς, εγείρεται (σε μένα τουλάχιστον συνέβη) και μια αμφιβολία:
“Αξιζα το βραβείο; Μετά απ’ αυτό τι; Θα φανώ αντάξιος;”. Την επομένη, μου τηλεφώνησε ο Τάσος ο Μπαντής, δάσκαλός μου στη Σχολή του “Εμπρός”, και μου είπε:
“Συγχαρητήρια, εύχομαι να συνεχίσεις αυτόν τον δρόμο. Οχι τόσο των βραβείων, όσο της συνέπειας και της αφοσίωσης”. Αν λοιπόν το βραβείο βραβεύει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε ναι, μακάρι να συνεχιστεί για πολλά πολλά χρόνια ακόμα».