Περνώντας χθες από την οδό Στουρνάρη, είχα την ευκαιρία να δω από κοντά το περίφημο πια γκράφιτι που καλύπτει τους τοίχους του ιστορικού κτιρίου του Πολυτεχνείου. Ομολογώ πως η αίσθηση είναι αυτή του δέους, υπό την έννοια εκείνου του κατακλυσμού της σκέψης και του νου από ένα ισχυρό μήνυμα, αυτό που στα αγγλικά με μεγάλη ακρίβεια χαρακτηρίζεται «overwhelming».
Για το θέμα, το οποίο ανέδειξε πρώτη η «Κ», έχουν τοποθετηθεί πια σχεδόν οι πάντες, άλλοι πιο ψύχραιμα κι άλλοι φωνάζοντας κι αγανακτώντας -ας μου επιτραπεί να πω- και με μια γερή δόση υποκρισίας.
Οπως το αντιλαμβάνομαι, το θέμα έχει δύο εκφάνσεις. Η πρώτη αφορά το αισθητικό κομμάτι, όπου δεν χωρά αμφιβολία νομίζω πως η δημιουργία ενός έργου τέχνης -ναι, είναι τέχνη και θα εξηγήσουμε παρακάτω- σε βάρος ενός άλλου (τέτοιο είναι το ιστορικό αρχιτεκτόνημα) είναι απλώς απαράδεκτη. Το δεύτερο και σπουδαιότερο κατά τη γνώμη μου κομμάτι είναι η στόχευση της συγκεκριμένης πράξης και η ερμηνεία της. Η τέχνη -και ειδικά η street art- αντίθετα από όσα δυστυχώς λέγονται αυτές τις μέρες από διάφορους ελάχιστα σχετικούς με αυτή, δεν είναι πάντα όμορφη, ούτε «ουδέτερη» και διακριτική. Ενίοτε μάλιστα μετατρέπεται και σε κραυγή της ίδιας της πόλης και των καταστάσεων που μέσα σε αυτή διαμορφώνονται.
Να καταδικάσουμε λοιπόν το αντιαισθητικό της υπόθεσης διότι είναι πράγματι τέτοιο· ας προσπαθήσουμε όμως να κατανοήσουμε και το μήνυμα που αυτό το «τερατούργημα» εκπέμπει. Σε μια τέτοια λογική νομίζω και ο αναπληρωτής υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης -ο οποίος επίσης καταδίκασε την πράξη- επεσήμανε πως «το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο απεικόνισε την κρίση στη χώρα, στην πόλη, στην οδό Στουρνάρη. Η σκοτεινιά του αναδύεται από το ζοφερό μικροκλίμα της περιοχής». Πολλοί βέβαια έσπευσαν να λοιδορήσουν και αυτή τη θέση, φοβάμαι ωστόσο πως έχουν λάθος. Η πραγματικότητα για εκείνους (Ελληνες και ξένους) που δεν βλέπουν αυτές τις περιοχές μόνο από την τηλεόραση ή δεν τις επισκέπτονται μόνο για να πάνε στο σινεμά, αλλά μένουν στα αλήθεια εκεί, είναι δυστυχώς κατά κανόνα μαύρη. Μοιάζει δηλαδή αρκετά με τους νέους, τρομακτικούς τοίχους του Πολυτεχνείου…