Την εποχή που οι λέξεις ζουν τη δική τους ευφορία, μήπως πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε ή να διευρύνουμε και την έννοια της «ανθρωπιστικής κρίσης»; Δύο, σχεδόν, χρόνια μετά τους πυροβολισμούς στη Μανωλάδα Ηλείας (Απρίλιος του 2013) με τραυματίες αλλοδαπούς εργάτες, που δούλευαν στη συγκομιδή φράουλας και διεκδικούσαν τα ημερομίσθιά τους, νέοι πυροβολισμοί σε πτηνοτροφική μονάδα της Αχαΐας αυτήν τη φορά. Ο 51χρονος Ελληνας ιδιοκτήτης και ο 42χρονος Ρουμάνος συνεταίρος του (;) συνελήφθησαν ύστερα από καταγγελίες Ρουμάνων εργατών, για τις απάνθρωπες συνθήκες κάτω από τις οποίες ζούσαν οι ξένοι, κυρίως, υπήκοοι στην επιχείρησή τους. Υγιεινή, σίτιση, θέρμανση, μισθοί, ανύπαρκτα. Παράλληλα οι, κατ’ ευφημισμόν, εργαζόμενοι υφίσταντο το χόμπι του εργοδότη τους, να πυροβολεί στον αέρα ή στο έδαφος «για να τους εκφοβίσει» όπως λένε οι ίδιοι, αλλά μπορεί και για να ξεσκάσει ο άνθρωπος ή για να φροντίζει να τους κρατάει σε φόρμα.
Τα σωθικά της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι σε καθόλου καλή κατάσταση. Πυκνώνουν οι σπασμοί. Αν αθροίσει κανείς τα περιστατικά επιθέσεων εναντίον Ελλήνων και ξένων (με τη Χρυσή Αυγή όχι μόνο ως κόμμα αλλά και ως διάχυτη ιδεολογία να πρωτοστατεί), τις υποθέσεις bullying (ορισμένες με τραγική κατάληξη), τα ποικίλα «Κωσταλέξια» που αποκαλύπτονται, μάλλον θα έπρεπε να ασχοληθούμε, ως κυβέρνηση και ως κοινωνία, λίγο πιο σοβαρά με τη, διάχυτη, νόσο. Οι τοπικές κοινωνίες σιωπούν ή συνεργάζονται ενεργά, με κάθε είδους Αρχές, για τη συγκάλυψη κάθε μορφής κτηνωδίας. Η ελληνική ύπαιθρος, επί της ουσίας, εγκαταλελειμμένη από το επίσημο κράτος και την ίδια στιγμή υπό υψηλή πολιτική προστασία (κάθε νομός και τον βουλευτή του, κάθε χωριό και τον κομματάρχη του), ένας κόσμος χωριστά που ζει με τους δικούς του νόμους. Αναφερόμαστε στην ανθρωπιστική κρίση συνδέοντάς την αποκλειστικά με τη φτώχεια, «θρηνούμε» για το μεταναστευτικό, όμως απάνθρωπες δεν είναι μόνο οι συνθήκες κράτησης, παραμένουν, χρόνια τώρα, και οι συνθήκες εργασίας. Επινοούμε αδιάκοπα εχθρούς και θεωρίες συνωμοσίας, Ευρωπαίους που μας επιβουλεύονται, αναπαράγουμε εμφυλίους και διχασμούς. Μήπως κι από φόβο να κοιτάξουμε, να αντιληφθούμε τι ακριβώς συμβαίνει μέσα μας, δίπλα μας; Στο πτηνοτροφείο βρέθηκαν 1,5 εκατ. ευρώ. Κι όμως, πρόκειται για κρίση, που είναι, κυρίως, ανθρωπιστική.