Όταν σκεφτόμαστε τις γυναίκες του Hollywood, η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό, είναι οι λαμπερές σταρ του κινηματογράφου. Ηθοποιοί μοναδικής ομορφιάς, όπως η Marilyn Monroe, η Monica Bellucci ή Elizabeth Taylor, που φορούν μεγαλοπρεπείς τουαλέτες στο κόκκινο χαλί και ερμηνεύουν μαγευτικές γυναίκες στην μεγάλη οθόνη. Φαινομενικά, οι γυναίκες είναι η καρδιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας, όμως στατιστικά οι γυναίκες που έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο τόσο μπροστά όσο και πίσω από τις κάμερες καταλαμβάνουν ένα μικρό ποσοστό. Το Hollywood αντιμετωπίζει προβλήματα διακρίσεων κατά των γυναικών, ένα θέμα που επανήλθε στην επικαιρότητα τόσο μέσα από τους αγώνες που κάνουν καταξιωμένοι ηθοποιοί, όπως η Meryl Streep, για τις μισθολογικές ανισότητες αλλά και μέσα από τις δημόσιες δηλώσεις των Jane Fonda, Geena Davis και Jodie Foster για τις λιγοστές γυναίκες που δουλεύουν στον κινηματογράφο.
Πριν λίγους μήνες, η άρνηση της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου να δώσει στην Ava DuVernay την υποψηφιότητα για Όσκαρ στην κατηγορία 'Καλύτερης Σκηνοθεσίας', στάθηκε αφορμή για να ξεκινήσει ένας κύκλος συζητήσεων και αντιδράσεων μέσα από τα social media για τις διακρίσεις, αφού η σκηνοθέτις του ‘Selma’ μπορεί να ήταν η πρώτη αφροαμερικανή γυναίκα σκηνοθέτις που κέρδισε μια υποψηφιότητα για Golden Globe, όμως στα Όσκαρ η υποψηφιότητά της περιορίστηκε στην κατηγορία ‘Καλύτερης Ταινίας’. Ταυτόχρονα, γεννήθηκε η ανάγκη για περισσότερες γυναίκες σε ρόλο σκηνοθέτη, δεδομένου ότι οι περισσότερες ταινίες παρουσιάζουν τους γυναικείους χαρακτήρες μέσα από την αντρική ματιά, λιγότερο πολύπλοκες και περισσότερο εξαρτημένες- στον τρόπο που συμπεριφέρονται- από τον συμπρωταγωνιστή τους.
Πρόκειται για μια λογική που πρωτοστατούσε στα πρώτα χρόνια της αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας, όταν ακόμα υπήρχε η πεποίθηση ότι οι θεατές προτιμούν άντρες στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το Hollywood μπορεί να μην έχει αλλάξει αρκετά από τότε, όμως οι κοινωνίες έχουν σίγουρα εξελιχθεί και παρά τον όποιο συντηρητισμό μπορεί να υποθάλπουν, οι γυναίκες έχουν καταφέρει να αποκτήσουν τον δυναμισμό αλλά και τα εφόδια που χρειάζονται για να αναλάβουν πρωταρχικό ρόλο στην δημιουργία ταινιών. Η Sofia Coppola, η Kathryn Bigelow αλλά και η Angelina Jolie έχουν αποδείξει ότι οι γυναίκες σκηνοθέτιδες μπορούν να προσφέρουν μια διαφορετική και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα οπτική τόσο στην διαδικασία παραγωγής μιας ταινίας όσο και στην διαμόρφωση γυναικείων χαρακτήρων.
Η Ida Lupino υπήρξε η πρώτη ηθοποιός που μετά από τις αρνήσεις της Warner Bros. να της δώσουν ρόλους σε ταινίες, εκμεταλλεύτηκε τον ελεύθερο χρόνο της για να κάνει μαθήματα σκηνοθεσίας, και κατάφερε να σκηνοθετήσει 8 συνολικά ταινίες από το 1949 μέχρι το 1966. Από τότε πολλές σταρ ακολούθησαν το παράδειγμά της με την Barbra Streisand, την Jodie Foster αλλά και την Elizabeth Banks (με το Pitch Perfect 2 που θα προβληθεί στις αίθουσες αυτή την άνοιξη) να καταξιώνονται και για τις σκηνοθετικές τους ικανότητες. Η Lina Wertmüller, με μέντορά της τον Federico Fellini, έγινε η πρώτη σκηνοθέτις που δέχτηκε υποψηφιότητα για Όσκαρ ενώ η Bigelow υπήρξε η πρώτη και μοναδική γυναίκα που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας από την αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου. Φέτος, η Sam Taylor-Johnson κατάφερε να γεμίσει τις αίθουσες με την μεταφορά του best-seller ‘Fifty Shades of Grey’ στην μεγάλη οθόνη, ενώ η σκηνοθετική οπτική της Michelle MacLaren για την νέα ταινία ‘Wonder Woman’ έχει ήδη προκαλέσει το ενδιαφέρον του κινηματογραφικού κοινού και των κριτικών.
Τα κινηματογραφικά στούντιο έχουν δεχθεί πολλές φορές αρνητική κριτική για το γεγονός ότι δεν προσλαμβάνουν γυναίκες σε ρόλο σκηνοθέτη, με τους New York Times να αναφέρουν σε άρθρο που υπογράφει η κριτικός κινηματογράφου Manohla Dargis: «ο σεξισμός λειτουργεί σαν ιός που διαδίδεται μέσω ιδεών, κουτσομπολιών και ιστοριών για γυναίκες και δημιουργεί ενδοιασμούς για το αν μπορούν να χτυπήσουν αυτόν τον ανδροκρατούμενο κόσμο». Και παρά τις όποιες αμφιβολίες, η μεγάλη εμπορική επιτυχία ταινιών όπως το ‘Unbroken’, το ‘Lost in Translation’, το ‘The Hurt Locker’ και το ‘Selma’, ανέδειξε όχι μόνο τις σημαντικές καλλιτεχνικές ανησυχίες των σκηνοθέτιδων αλλά τελικά και την ικανότητά τους να σημειώσουν εισπρακτική επιτυχία.