Με ένα διήγημα του Αλμπέρ Καμί για οδηγό και με τον Βίγκο Μόρτενσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ο Γάλλος σκηνοθέτης Νταβίντ Ελχοφέν πέτυχε ένα μικρό θαύμα στο «Μακριά από τους ανθρώπους» (****): μεταμόρφωσε τη μονοτονία ενός ερημικού τοπίου σε υπόκωφη ένταση. Για την ιστορία, μόνο ο Λουκίνο Βισκόντι τόλμησε να μεταφέρει στην οθόνη έργο του Καμί, τον «Ξένο», το 1967, και απέτυχε.
Ο Καμί εξέφρασε την πιο φωτεινή πτυχή του υπαρξισμού περιγράφοντας την τραγωδία του ανθρώπου. Η περίπλοκη σκέψη του δεν εκφράστηκε με στεγνό ή δυσνόητο λόγο, την οδηγούσε η αισθαντικότητα ενός κόσμου ανάμεσα στη φτώχεια και στο άπλετο φως. Σε αυτόν τον δρόμο βαδίζει σήμερα ο Ελχοφέν μεταφέροντας στην οθόνη τη «Φιλοξενία», από τη συλλογή διηγημάτων «Η εξορία και το βασίλειο».
Βρισκόμαστε στην Αλγερία του 1954, χρονιά που άρχισε ο ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Αλγερινών εναντίον των Γάλλων. Ενας Γαλλοαλγερινός, πρώην ταγματάρχης του γαλλικού στρατού και νυν δάσκαλος, ζει σαν εξόριστος στα γυμνά βουνά, σε ένα απομακρυσμένο σχολείο που φαντάζει σαν φυλακή και ξεχωρίζει από μακριά από το άσπρο χρώμα του. Μια μέρα αναγκάζεται να συνοδέψει έναν Αραβα δολοφόνο μέχρι το δικαστήριο, μίλια μακριά. Ο μελλοθάνατος (η ποινή του θανάτου είναι βέβαιη) αντιδρά, συναισθηματικά και έντονα, στην πίεση του ουμανιστή δάσκαλου (που τον προτρέπει να δραπετεύσει, γιατί δεν θέλει να φορτωθεί ενοχές). Αρνείται την ελευθερία του, κατά συνέπεια τη ζωή του, λες και έχει επιλέξει συνειδητά την αυτοκτονία ως την πράξη που δίνει οριστική λύση στο παράλογο της ζωής.
Φαινομενικά, η ταινία φλερτάρει με το σπαγγέτι γουέστερν σε ένα ερημικό και βραχώδες φυσικό σκηνικό, μια περιοχή στην οροσειρά του Ατλαντα, που αποδείχθηκε ιδανικό για το λιτό και πυκνό σενάριο.
Ο πολυτάλαντος Μόρτενσεν (ποιητής, ζωγράφος, φωτογράφος και ηθοποιός με συνεχή παρουσία από το 1985 έως σήμερα) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Η εξαιρετική φωτογραφία είναι του Γκιγιόμ Ντεφοντέν.
Σχηματικά, το «Chappie» (**) του Νιλ Μπλόκαμπ είναι το «Ρόμποκοπ» αναβαθμισμένο, χάρη σε ένα τσιπάκι τεχνητής νοημοσύνης, και ριγμένο στο δυστοπικό περιβάλλον του «District 9» (η πρώτη ταινία του Μπλόκαμπ). Στο Γιοχάνεσμπουργκ, που μοιάζει απέραντο γκέτο στο έλεος των συμμοριών, την τάξη επιβάλλει μια στρατιά από ρομπότ. Ο εμπνευστής τους, ένας νεαρός Ινδός, επανασυναρμολογεί και αναβαθμίζει ένα διαλυμένο και έτσι γεννιέται ο Chappie. To ρομπότ, που έχει και συναισθήματα, πρέπει να μάθει να ξεχωρίζει το καλό από το κακό. Σε αυτές τις ηθικοπλαστικές συμπληγάδες ξεψυχά η δυστοπία.
Η «Απαγωγή του κ. Heineken» (**) του Ντάνιελ Αλφρεντσον βασίζεται σε αληθινή ιστορία, την απαγωγή του Ολλανδού μεγιστάνα της μπίρας Φρέντι Χάινεκεν το 1983. Παλιομοδίτικο ύφος και άνευρη σκηνοθεσία. Ο Αντονι Χόπκινς υποδύεται τον Χάινεκεν σαν να έχει στο μυαλό του τον Χάνιμπαλ Λέκτερ.
Μονότονο είναι το «1000 φορές καληνύχτα» (**) του Νορβηγού Ερικ Πόουπ. Δράμα γύρω από τα οικογενειακά προβλήματα μιας φωτογράφου που καλύπτει επικίνδυνες αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Με τη Ζιλιέτ Μπινός.
Στο βουλγαρικό «Πέρασμα» (**) του Στέφαν Κομαντάρεφ δεσπόζουν οι ενοχές ενός πρώην συνοριοφύλακα και νυν μεταφορέα λαθρομεταναστών από ανάγκη. Η σκηνοθεσία είναι προσεγμένη, το σενάριο όμως τη σπρώχνει στον γκρεμό.