Απ’ όλες τις άφθονες χορογραφίες της μεγάλης κυρίας του «μοντέρνου» ελληνικού χορού Ραλλούς Μάνου για το Ελληνικό Χορόδραμα, εκείνη που δεν θυμάμαι σχεδόν καθόλου είναι ο «Μαρσύας». Ηταν αρχές της δεκαετίας του ’50, στην Αίγινα, και είχα ενοχληθεί από την περίφημη photo με τους δύο πρωταγωνιστές… γυναίκες! Η Ραλλού «Μαρσύας» και η πανέμορφη, πολυτάλαντη (με ακατάλληλα για χορό πόδια) Αλέκα Κατσέλη «Απόλλων». Πέρασαν τα χρόνια και τους ρόλους χόρεψαν αστέρες και αστερίσκοι (Σ. Νομικός, Α. Πέρης, Ε. Τσουκαλά, Γ. Μέτσης, Β. Σειληνός) – μα να μη μου τύχει να τον… πετύχω πουθενά; Το σόλο πιάνο του Μάνου Χατζιδάκι ενορχηστρώθηκε, τα κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη αναπαλαιώθηκαν ή ανακαινίστηκαν, εγώ, τίποτε, στον κόσμο μου. Από τον «Μαρσύα» έχω μόνο μνήμες… φωτογραφικές. Και που βρίσκονται –τι απόκτημα!– στον περίφημο, πολύτιμο, μοναδικό για κάθε βιβλιοθήκη (άραγε τον έχει τον πολύπαθο, σαρακοφαγωμένο Θεατρικό Μουσείο εκεί κάτω από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων;) τόμο «Ελληνικό Χορόδραμα» 1950-1960 (ιδιωτική έκδοση 1961, printed in Greece by Jhon Makris – έτσι ακριβώς).
Και τώρα: η ανάσταση. Γιατί; Και από πού και ως πού και ως πότε βρέθηκε η έκτακτη σε άλλα κινησιολογικά – χορογραφικά μήκη κύματος Αγγελική Στελλάτου να καλείται για τη νεκρανάσταση; Η Αγγελική υπήρξε σχεδόν πάντα υπεύθυνη κίνησης (τώρα πια όλα τα λέμε χορογραφίες) μικρών ομάδων σε μικρούς χώρους. Το ότι υπήρξε βοηθός και σημαντικό στέλεχος των κινησιολογικών (επαναλαμβάνω τη λέξη) σχημάτων στην εκθαμβωτική έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων 2004 δεν αποτελεί δικαιολογία για ένα «μεγάλο μπαλέτο, σε μια μεγάλη σκηνή και με μεγάλη (έξοχη) συμφωνική ορχήστρα». Τόσα μεγάλα! Καμιά σχέση με τα σεμνά σύνολα του Ελληνικού Χοροδράματος.
Η ανατροπή, με το αστικό σαλόνι από τα πράσινα της χλόης και της πόας του Μαρσύα, στα γαλάζια του ουρανού και της θάλασσας του Απόλλωνα, έξοχη ιδέα. Κοστούμια αδιάφορα. Ιδανικός Μαρσύας ο Βαγγέλης Μπίκος (en costume), αστόχησε ο Μάικ Ντούλαν (Απόλλων), τα σύνολα ελαφρώς χάλια – δεν επιτρέπεται να «χάνουν» τις πιρουέτες ακόμη και κάποιοι από τους κορυφαίους, αρκεί πια. Μελέτη, το ξαναγράψαμε. Στο επόμενο: «Το ανύπαρκτο χαμόγελο της Τζοκόντας» (ΕΛΣ, 06/03).