Το πιο επικίνδυνο bullying
Κύριε διευθυντά
Σχετικά με το bullying: Το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι ο ξυλοδαρμός, ο εκφοβισμός ή άλλες μορφές φυσικής και λεκτικής βίας. Αυτά, αν ξεπεραστούν οι αρχικές αναστολές και δισταγμοί, μπορούν να στοιχειοθετηθούν και να καταγγελθούν. Το διαβολικότερο bullying είναι εκείνο που δεν ορίζεται με ακρίβεια, το «σκούντημα», το «ψιθύρισμα», το «πάτημα», η αφαίρεση αντικειμένων, το κρυφό λέρωμα ρούχων, το «μαγάρισμα» του προσωπικού χώρου με δήθεν αθώες κινήσεις ή χειρονομίες… Στις περιπτώσεις αυτές το θύμα βρίσκεται σε αδιέξοδο, τι να περιγράψει σαν bullying; – «Eλα μωρέ, βλακείες, σκόνταψε το παιδί κι έπεσε απάνω σου!» θα του πει ο δάσκαλος… Η εμμονική, σχεδόν μανιακή επανάληψη των φαινομένων αυτών σε βάρος ενός παιδιού – στόχου, χωρίς δυνατότητα τεκμηρίωσης της κακόβουλης ενέργειας, μπορεί να οδηγήσει το θύμα πρώτα στον θυμό και μετά στην αυτοπεριφρόνηση με μόνιμα ίσως αποτελέσματα. Θα πρέπει να προσεγγιστεί το πλήθος των μορφών που μπορεί να πάρει το bullying και να δημοσιοποιηθεί σε έναν κατάλογο, που διαρκώς θα εμπλουτίζεται. Μόνο τότε θα υπάρξει το «Manual» της διαχείρισης του φαινομένου. Eτσι τα θύματα θα ενθαρρυνθούν να καταγγείλουν, οι ένοχοι θα φοβηθούν και οι δάσκαλοι θα έχουν ένα λόγο να εγκαταλείψουν τον βολικό σκεπτικισμό τους!
Φωτης Καλαμαντης – Αθήνα
Στη δίνη της κρίσης
Κύριε διευθυντά
Διάβασα πρόσφατα στο διαδίκτυο τις δηλώσεις για τον πρωτοφανούς μεγέθους (σε έκταση αλλά και σε νόημα) βανδαλισμό της πτέρυγας του ΕΜΠ στην οδό Στουρνάρη και Πατησίων, του πρύτανη του ιδρύματος και κάποιων καθηγητών της Αρχιτεκτονικής του Σχολής, διαπιστώνοντας με έκπληξη ότι δεν καταδίκασαν απερίφραστα την απίστευτη αυτή κακοποίηση.
Με τη δήλωση του κ. Πρύτανη δεν εκφράζεται «…ούτε ευαρέσκεια, ούτε δυσαρέσκεια», ενώ οι δηλώσεις των καθηγητών επικεντρώνονται στην αξιολόγηση της… αισθητικής επάρκειας της «παρέμβασης». Εμμεσα δηλαδή, δηλώνεται ότι αυτή δεν κρίνεται εξ ορισμού ως καταδικαστέα σαν βανδαλισμός ενός από τα σημαντικότερα αρχιτεκτονικά μνημεία του 19ου αιώνα και μάλιστα του κατ’ εξοχήν ιστορικού κελύφους της ανωτάτης παιδείας μας και σύγχρονου συμβόλου της ελευθερίας, αλλά από το κατά πόσον είναι επιτυχής ή όχι από εικαστική άποψη. Τέτοιες επικίνδυνα άτολμες και άνευρες αντιδράσεις, θεωρώ ότι ανοίγουν τους ασκούς για τον πολλαπλασιασμό παρομοίων κρουσμάτων και σε άλλα μνημεία της νεότερης ιστορίας μας και όχι μόνο. Διότι αν εδραιωθεί η στάση της απαθούς επιτρεπτικότητας σε τέτοια φαινόμενα, όπως την εισηγούνται οι λειτουργοί της τριτοβάθμιας εκπαίδευσής μας, τίποτε σε λίγο δεν θα μπορεί να αποτρέψει την ανάλογη μεταχείριση και των μνημείων και ιχνών του απώτερου παρελθόντος μας.
Και τούτο πλέον θα σημαίνει ότι όχι μόνο οι πρωτεργάτες αυτής της βαρβαρότητας (και οι πάσης φύσεως αρμόδιοι που σιώπησαν κατά την πραγματοποίησή της σε προβεβλημένο χώρο του κέντρου της πρωτεύουσας ή «σιωπούν» μετά από αυτήν) αλλά και το σύνολο της κοινωνίας μας, αδυνατεί να σεβαστεί και να προστατεύσει το παρελθόν της, οπότε είναι καταδικασμένη και μην έχει και μέλλον.
Κατά οξύμωρο αλλά και γλαφυρό τρόπο (και τούτο αποτελεί τη μόνη «επιτυχία» της προκειμένης κακοποίησης του Πολυτεχνείου) η προοπτική αυτή προαναγγέλλεται και συμβολίζεται τραγικά από τη νεκρόφιλη ατμόσφαιρα μιας μαύρης τρικυμιώδους «θάλασσας», στη δίνη της οποίας στροβιλίζεται το τεράστιο επιτοίχιο μόρφωμα.
Ας αποφασίσουμε έμπρακτα ότι, ενώ αποτελεί γνήσια έκφραση της βαθιάς σημερινής κρίσης ήθους και παιδείας στη χώρα μας, δεν προοιωνίζεται και την εξέλιξη του μέλλοντός μας.
Α. Δ. Τριποδακης – Αρχιτέκτων ΕΜΠ, Καθηγητής Πολ. Κρήτης
«Σαλαμοποίηση» των οδικών έργων
Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου για τον «τεμαχισμό» του διαγωνισμού για τον οδικό άξονα Πάτρας – Πύργου στις 21/3/15, έχω να παρατηρήσω τα εξής. Κατ’ αρχάς επισημαίνω την από 8ης-10-2014 επιστολή του Συνδέσμου Ανωνύμων Τεχνικών Εταιρειών (ΣΑΤΕ) με την οποία ζητούσε ακριβώς αυτό, δηλαδή τη διάσπαση του έργου και επεσήμαινε την πρόβλεψη των νέων οδηγιών που ψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο περί ανάγκης παρτιδοποίησης των έργων ώστε να συμμετέχουν και οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που είναι η ραχοκοκαλιά μιας σύγχρονης αστικής δημοκρατίας.
Επίσης, ο κ. Λιάλιος αναφέρει ότι η διάσπαση θα αυξήσει το κόστος για το Δημόσιο. Αυτό θεωρώ ότι είναι λάθος. Αν το έργο δημοπρατηθεί σε παρτίδες και συμμετέχουν αντί των 4 (μόνο πλέον) ενεργών εταιρειών 7ης τάξης και οι περίπου 20-40 ενεργές εταιρείες 6ης και 5ης τάξης (που θα πληθύνουν και άλλο αν χαμηλώσει ο πήχυς ώστε να συμμετέχουν και οι 130 εταιρείες 4ης τάξης), οι εκπτώσεις των έργων αντί του αναμενομένου 8%-10 % θα φτάσουν στο (επιδιωκόμενο για ένα αποδεκτό κέρδος) ποσοστό των 28%-30%, δηλαδή θα έχουμε εξοικονόμηση 20 x 448 = 90 εκατ. ευρώ! Oσο για την ανάγκη δημιουργίας παραπάνω μηχανισμών επιτήρησης, αυτή θα έπρεπε να μας χαροποιεί, καθώς αυτή τη στιγμή τα έργα επιβλέπονται πλημμελώς (είτε μικρά είτε μεγάλα) λόγω έλλειψης προσωπικού και πλέον έφτασε ο καιρός να εισαχθεί γενικευμένα η έννοια της ιδιωτικής – επί συμβάσει επίβλεψης από ειδικευμένες εταιρείες construction management.
Τέλος, για τα αναγραφόμενα για κίνδυνο μη ολοκλήρωσης, με φερόμενα παραδείγματα το Aκτιο – Αμβρακία και το πέταλο του Μαλιακού, ίσως αγνοείτε το γεγονός ότι το προς δημοπράτηση τμήμα Πάτρα – Πύργος ήταν ενταγμένο στα έργα παραχώρησης από το 2007 (έτος σύμβασης) και θα έπρεπε ήδη να είχε τελειώσει αν δεν υπήρχαν τα γνωστά θέματα χρηματοδότησης και τα περιβαλλοντικά εμπόδια. Τι χειρότερο θα συνέβαινε αν το Δημόσιο είχε δημοπρατήσει τόσα χρόνια όλα τα παραπάνω έργα παραχωρήσεων σε μικρότερες εργολαβίες; Τίποτα δεν θα μπορούσε να πάει χειρότερα, ενώ ίσως κάποια τμήματα να είχαν ήδη ολοκληρωθεί και μάλιστα πολύ φθηνότερα.
Γιωργος Kυριακοπουλος – Διευθύνων Σύμβουλος ΔΗΜ-ΕΡ Α.Ε.
Απάντηση
Οι απόψεις του ΣΑΤΕ είναι επόμενο να απηχούν τα συμφέροντα του κατασκευαστικού κλάδου, τα οποία όμως δεν είναι απαραίτητο ότι ταυτίζονται με το συμφέρον του Δημοσίου. Τα παραδείγματα των οδικών αξόνων Ακτίου – Αμβρακίας και του Μαλιακού που κόπηκαν σε 4-5 κομμάτια είναι χαρακτηριστικά του ρίσκου που ενέχει η «σαλαμοποίηση» των οδικών έργων: τα έργα «κόλλησαν» για πολλά χρόνια εξαιτίας της αδυναμίας κάποιας από τις εταιρίες που τα ανέλαβε. Οι μεγάλες εκπτώσεις δεν συνεπάγονται απαραίτητα θετικό αποτέλεσμα: στο Aκτιο-Αμβρακία οι εκπτώσεις κινούνταν από 50% έως 52% και το έργο δεν έχει τελειώσει ακόμα. Σε κάθε περίπτωση, το ενδεχόμενο υψηλού ρίσκου στον τεμαχισμό του Πάτρα-Πύργος είναι εκτίμηση των υπηρεσιών του υπουργείου και όχι η προσωπική μου άποψη. Τέλος, όσο για το αν αγνοώ το παρελθόν του Πάτρα-Πύργος, σας παραπέμπω στα δεκάδες ρεπορτάζ των τελευταίων 2 ετών για το θέμα (ενδεικτικά www.kathimerini.gr/499876/, www.kathimerini.gr/786590). Η «Καθημερινή» παρακολουθεί από κοντά τις συμβάσεις παραχώρησης και ασκεί συχνά κριτική για τις πλημμέλειές τους.
Γ.Λ.
Παραδειγματική τιμωρία
Κύριε διευθυντά
Το τελευταίο κρούσμα σχολικής βίας με τον θάνατο του εικοσάχρονου μαθητή είναι καιρός να αφυπνίσει τα αρμόδια υπουργεία και τη σχολική κοινότητα στο σύνολό της.
Το γεγονός ότι η εγκληματική συμπεριφορά κάποιων μαθητών περνάει απαρατήρητη από τους προϊσταμένους των σχολείων φανερώνει την εγκληματική αδιαφορία των προϊσταμένων, οι οποίοι και θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά. Το αρμόδιο υπουργείο θα πρέπει να διατάξει τις περιφέρειες να προβούν σε μια γενικευμένη έρευνα και να ενημερώσουν τις εισαγγελικές αρχές ώστε να παρέμβουν άμεσα και αποτελεσματικά. Υποχρέωση των σχολικών προϊσταμένων είναι η ενθάρρυνση των μαθητών να καταγγέλλουν άμεσα οποιαδήποτε απόπειρα εκφοβισμού.
Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση. Είναι ο μόνος τρόπος για να σταματήσει αυτή η ντροπή στα σχολεία, παράλληλα με την παραδειγματική τιμωρία των φασιστοειδών υποκειμένων.
Σπυρος Τσακος – Πλοίαρχος Ε.Ν.
Πώς θα βρούμε τα λεφτά;
Κύριε διευθυντά
Στο Κυριακάτικο φύλλο 15/3/2015 φιλοξενήσατε την επιστολή αναγνώστη σας με τίτλο «πώς θα βρούμε τα λεφτά». Την απάντηση στο καυτό ερώτημα για τη σωτηρία της χώρας δίνει ο ίδιος στην πρώτη κιόλας γραμμή της επιστολής του πολύ σωστά και μονολεκτικά: «δουλεύντας». Συμφωνώ κατ’ αρχήν με τον επιστολογράφο, αλλά διαφωνώ απόλυτα με τις προτάσεις που κάνει στη συνέχεια για να τεκμηριώσει τις απόψεις του επί του καυτού ερωτήματος. Φαίνεται ότι ο επιστολογράφος προέρχεται από τον δημόσιο τομέα γιατί όπως ισχυρίζεται δεν φταίνε μόνο οι περιττοί δημόσιοι υπάλληλοι, όπως λένε, αλλά και οι υπεράριθμοι ελεύθεροι επαγγελματίες, τα εμπορικά καταστήματα, τα περίπτερα, τα φαρμακεία κτλ., κτλ. που είναι περισσότερα από ό,τι κανονικά χρειαζόμαστε. Του διαφεύγει προφανώς ότι στον ιδιωτικό τομέα η πίτα είναι μία και αυτήν θα μοιραστούν τα δύο αλλά και τα δέκα καταστήματα, φαρμακεία, περίπτερα κτλ., κτλ. Το ίδιο συμβαίνει και στο Δημόσιο; Στη συνέχεια της επιστολής προτείνει να γυρίσουμε στον πρωτογενή τομέα παραγωγής και προτρέπει τους Eλληνες να ξαναγίνουν αγρότες, κτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι, ψαράδες, κηπουροί, δενδροκόμοι. Στο σημείο αυτό όμως η επιστολή αλλάζει από πρώτο πληθυντικό πρόσωπο σε τρίτο πληθυντικό!.. «Να ξαναγίνουν…» και όχι «Να ξαναγίνουμε». Οι δουλειές αυτές φαίνεται είναι για τους άλλους. Για εμάς είναι μόνο οι δουλειές στο Δημόσιο, στις τράπεζες, στις ΔΕΚΟ. Και μία διόρθωση.
Δεν υπάρχει τίτλος «φυσικομαθηματικός» που χρησιμοποιεί ο επιστολογράφος για να δηλώσει την ειδικότητά του. Υπάρχει πανεπιστημιακή σχολή που ονομάζεται Φυσικομαθηματική και βγάζει φυσικούς, μαθηματικούς, χημικούς και φυσιογνώστες κάποτε. Σε περίπτωση κατοχής δύο πτυχίων, δηλαδή μαθηματικού και φυσικού, ο σωστός τίτλος ειδικότητας είναι: φυσικός-μαθηματικός.
Χρηστος Βαρδαλης – Καβάλα