Πέρασαν πάνω από δύο μήνες από τις εκλογές και η κυβέρνηση πρέπει να σταματήσει να κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό της και να υιοθετήσει ένα πρόγραμμα με συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις, με λεπτομερείς εκτιμήσεις για το κόστος και όφελος της καθεμιάς, και να το παρουσιάσει στους Ελληνες και στους εταίρους μας. Για πάνω από δύο μήνες τώρα, χορτάσαμε ρητορεία, ξενύχτια και ταξίδια σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά κάθε αναφορά σε πιθανό νέο μέτρο ακολουθήθηκε από βουητό διαφωνιών και σύγχυση. Για να πετύχει, τουλάχιστον, κάτι απ’ όσα έχει εξαγγείλει η κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει και με ποιους θα προχωρήσει. Δεν μπορεί να αποφεύγει επ’ αόριστον τη ρήξη με τους διαφωνούντες εντός του κόμματός του, σε βάρος της οικονομίας και της χώρας.
Το μόνο αποτέλεσμα που είχαν έως τώρα οι χλιαρές δεσμεύσεις της κυβέρνησης να παρουσιάσει κατάλογο με προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις στους εταίρους και τους «θεσμούς» ήταν η καταδίκη της προσπάθειας εξεύρεσης συμβιβασμού από το 40% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και η επιδείνωση της οικονομίας. Στην προσπάθειά της να μην αλλάξει τίποτα, η κυβέρνηση θα μάθει ότι η δική της ακινησία δεν σημαίνει αντίστοιχη ακινησία στον κόσμο. Αυτό ήταν το οδυνηρό μάθημα της διακυβέρνησης Καραμανλή και θα είναι τραγικό να πρέπει να πάθουμε ακόμη χειρότερα για να το καταλάβουμε. Η κυβέρνηση δεν έχει πολλές επιλογές. Ή θα κάνει πως κινείται για να κοροϊδεύει τους εταίρους και τους Ελληνες (οδηγώντας στην καταστροφή) ή θα συγκρουστεί τώρα με όσους απορρίπτουν κάθε σκέψη συμβιβασμού και θα χαράξει μια πορεία που θα επιτρέπει ελπίδες για έξοδο από την κρίση. Η πρώτη περίπτωση θα την αφήσει να ακκίζεται ότι δίνει τα πάντα στους πάντες, έως τη στιγμή που θα χρεωθεί το αδιέξοδο· η δεύτερη θα έχει αυτομάτως πολιτικό κόστος αλλά, παρότι δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για επιτυχία, θα επιτρέψει κινήσεις για να αποφευχθεί το χειρότερο.
Για να προχωρήσει η κυβέρνηση, θα πρέπει να πείσει τους πολίτες αλλά και τους εταίρους ότι, ενώ δεν μπορεί να δώσει όσα απαιτούν οι δύο πλευρές, ξέρει τι θέλει να πετύχει και πώς. Εως τώρα, το όραμά της περιοριζόταν στην επιστροφή στο 2009, στα χρόνια που οδήγησαν στο αδιέξοδο. Τώρα, όμως, πρέπει να σκεφτεί εκτός του σημερινού πλαισίου: εάν υποθέσουμε ότι η χώρα μπορούσε να απαλλαγεί απ’ όλα τα χρέη της, πώς θα σχεδίαζε η κυβέρνηση την οικονομία, ώστε να πετύχαινε την ανάπτυξη που ευαγγελίζεται στην Ευρώπη; Με μεταρρυθμίσεις στη φορολογία και τη δημόσια διοίκηση, καθώς και με πόλεμο κατά της διαφθοράς; Παρά το γεγονός ότι τέτοια μέτρα δεν απαιτούν χρήματα, προϋποθέτουν την υιοθέτηση της αξιολόγησης και της πειθαρχίας, καθώς και την επιβράβευση της αριστείας – έννοιες ξένες στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έως σήμερα.
Εάν οι νόμοι και οι θεσμοί δεν λειτουργούν το ίδιο για όλους –προστατεύοντας και ελέγχοντας κάθε ομάδα και κάθε κάτοικο της χώρας με την ίδια επιμονή– δεν θα υπάρξει βελτίωση ούτε στην οικονομία, ούτε στην πολιτική, ούτε στη δημόσια διοίκηση, ούτε στην κοινωνία. Ας εμπιστευτεί ο κ. Τσίπρας τους συμπατριώτες του, αλλά και τους εταίρους, ότι θα δεχθούν έναν συμβιβασμό που θα κρατήσει την Ελλάδα όρθια.