Από τον Φρανκενστάιν της ρομαντικής λογοτεχνίας μέχρι το σημερινό χολιγουντιανό «Chappie», ο αναγνώστης ή ο θεατής γίνονται μάρτυρες της ασεβούς προσπάθειας του ανθρώπου να ξεπεράσει τον δημιουργό του. Στα εκατοντάδες κεφάλαια της «Ιστορίας του μέλλοντος» (τι εύστοχος χαρακτηρισμός για την επιστημονική φαντασία!) η εξερεύνηση του Διαστήματος διεύρυνε προς το άπειρο την περιπέτεια της επιστήμης. Παράλληλα, η δημιουργία τεχνητής ζωής και νοημοσύνης μεγέθυνε τον αρχετυπικό φόβο του ανθρώπου απέναντι στο τέρας.
Στο «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» των Αρθουρ Κλαρκ και Στάνλεϊ Κιούμπρικ, η τύχη του μελλοντικού ταξιδιώτη στο αχανές Διάστημα εξαρτάται από τη «συνείδηση» (πείτε το και εύρυθμη λειτουργία) της τεχνητής νοημοσύνης (ενός κομπιούτερ) που στοιχειώνει σαν πνεύμα το αστρόπλοιο. Ψήγματα της ίδιας προβληματικής είναι διάσπαρτα στο περσινό «Ιnterstellar» μαζί με ερωτήματα του τύπου ποιο «είδος» ανθρώπου (ή νοημοσύνης) θα μπορούσε να φτάσει στα παράλληλα σύμπαντα του χάους;
Τελικά, το ρομπότ είναι τέρας; Ή ο τίτλος ανήκει δικαιωματικά στον άνθρωπο; Συνήθως εξαρτάται από τη διάθεση του Χόλιγουντ. Στο «Εγώ το Ρομπότ», από σειρά διηγημάτων του Ισαάκ Ασίμοφ, οι μηχανές που σκέφτονται επιφυλάσσουν στον άνθρωπο μια σταλινική δυστοπία. Αντίθετα, στον «Ανθρωπο των δύο αιώνων» (από βιβλίο του Ασίμοφ) ένα οικόσιτο ρομπότ-μπάτλερ αποκτά ανθρώπινα αισθήματα και αυτομάτως γίνεται ευάλωτο. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει στο σημερινό και απλοϊκό «Chappie» του Νιλ Μπλόμκαμπ, όπου το ρομπότ αποκτάει συνείδηση αλλά και… πονοκεφάλους ηθικής. Στον φουτουριστικό «Προμηθέα» του Ρίντλεϊ Σκοτ, το ευφυές ρομπότ δεν φοβάται. Ο φόβος του reject, του θανάτου, είναι συνυφασμένος με τον εξανθρωπισμό του. Κινεί τα νήματα της «ζωής» του στο πρόσφατο «Από μηχανής» του Αλεξ Γκάρλαντ, αλλά και στο «Μπλέιντ Ράνερ», κορυφαίο νουάρ επιστημονικής φαντασίας, επίσης του Σκοτ.