Μπορεί όλος ο (τηλεοπτικός) πλανήτης να ζει τις τελευταίες εβδομάδες σε ρυθμούς «Game of Thrones», εν αναμονή του 5ου κύκλου που αρχίζει σύντομα, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κι άλλες αξιόλογες σειρές για να στρέψουμε την προσοχή μας, και μάλιστα στην αποδώ όχθη του Ατλαντικού. Τελευταία μας ανακάλυψη το «Peaky Blinders», η εξαιρετική σειρά εποχής του BBC, η οποία μας μεταφέρει στη Βρετανία του 1919 και συγκεκριμένα στον κόσμο των συμμοριών που σχετίζονται με τον στοιχηματισμό ιπποδρομιών. Ο αρχηγός μιας από αυτές, τον οποίο υποδύεται ο Σίλιαν Μέρφι (γνωστός από τη συμμετοχή του στην τριλογία του «Σκοτεινού Ιππότη»), είναι και ο κεντρικός ήρωας της σειράς· η (νόμιμη και παράνομη) κοινωνική ανέλιξη του βετεράνου του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μαζί με τις δύσκολες αποφάσεις, τα ρίσκα και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει στην πορεία χτίζουν αριστοτεχνικά έναν πολύπλευρο και ενδιαφέροντα χαρακτήρα. Αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο, μια και πίσω από τη δημιουργία της σειράς βρίσκεται ο Στίβεν Νάιτ του πολύ καλού «Σε λάθος χρόνο», που είδαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες το περασμένο καλοκαίρι.
Πέραν όμως της πλοκής, εκείνο που πραγματικά ξεχωρίζει το «Peaky Blinders» είναι η αισθητική του. Το σκοτεινό, μαύρο κυριολεκτικά από την καπνιά Μπέρμιγχαμ είναι τόπος ανομίας, ανισοτήτων και πολιτικών ζυμώσεων. Ο ΙRA, οι ανερχόμενοι κομμουνιστές, η βίαιη και διεφθαρμένη αστυνομία, αλλά και οι κάθε λογής συμμορίες παλεύουν, ορθώνονται και ξαναπέφτουν γύρω από τόνους αλκοόλ, τσιγάρων και άλλων… ουσιών, που καταναλώνονται μανιωδώς από τους πάντες. Και όλα αυτά υπό τους ήχους ενός μάλλον αναχρονιστικού αλλά απόλυτα ταιριαστού σάουντρακ, γεμάτου από τον βραχνό ηλεκτρισμό των Νικ Κέιβ, Τζακ Γουάιτ και Τομ Γουέιτς.