Η αποκατεστημένη μεσαιωνική αύρα

Η αποκατεστημένη μεσαιωνική αύρα

3' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στέκομαι μπροστά σε μία από τις πιο όμορφες επιτάφιες πλάκες που έχω δει, ένας σταυρός που περιβάλλεται από ερπετά και παγόνια. Σε αχνά γράμματα ξεχωρίζω την ημερομηνία: 4 Ιανουαρίου 1286, και δίπλα, στα γαλλικά, το όνομα: Αννα Κομνηνή, τρίτη και τελευταία σύζυγος του Γουλιέλμου Β΄ Βιλλεαρδουίνου. Από το βάθος της αίθουσας νιώθω να με κοιτάζουν δύο μάτια, πλησιάζω για να δω έναν greenman, το πρόσωπο ενός άντρα που σχηματίζεται από φύλλα, μια μορφή ιδιαίτερα δημοφιλής στη μεσαιωνική τέχνη της Δύσης. Δεν μπορώ ακόμη να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτό που ζω δεν είναι απλώς ένα όνειρο.

Πριν από περίπου δύο εβδομάδες επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Κάστρο Χλεμούτσι κοντά στην Ανδραβίδα, ένα από τα πιο καλοδιατηρημένα μεσαιωνικά κάστρα της Ελλάδας που ιδρύθηκε στα 1220-1223 από τον Γοδεφρείδο Α΄ Βιλλεαρδουίνο και αποτέλεσε το ισχυρότερο φρούριο του φράγκικου πριγκιπάτου της Αχαΐας. Είχα ακούσει από φίλους για το θαυμάσιο έργο αποκατάστασης που είχε γίνει στο Κάστρο και τη μοναδικότητά του να λειτουργεί μέσα στους χώρους του ένα μικρό μουσείο με μόνιμη έκθεση (θέμα της «Η εποχή των ιπποτών – Οι Σταυροφόροι στον Μοριά»).

Οι εργασίες στερέωσης και ανάδειξης και άλλων τμημάτων του Κάστρου συνεχίστηκαν τα τελευταία χρόνια με μεγάλο πάθος από την ομάδα των υπεύθυνων και χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ (τα παλαιότερα έργα τα είχαν στηρίξει το Β΄ και Γ΄ ΚΠΣ). Στο τέλος του 2014 ολοκληρώθηκε και η δεύτερη αίθουσα του μεγάλου χώρου του θρόνου υπό τη διεύθυνση της δρος αρχαιολόγου Αναστασίας Κουμούση, διευθύντριας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αχαΐας (πρώην 6ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων), η οποία είχε διευθύνει και την αποκατάσταση της πρώτης αίθουσας του θρόνου (2011-2012). Ενιωσα κάτι παραπάνω από τιμή να ανεβαίνω το μονοπάτι που οδηγεί στο Κάστρο δίπλα στην Αναστασία Κουμούση σε μια προσωπική ξενάγηση στο κάστρο όπου είχα βρεθεί μόνο με τη φαντασία μου όταν μικρή διάβαζα την «Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ» του Αγγελου Τερζάκη, η οποία, μεταξύ άλλων κάστρων της Πελοποννήσου, έζησε και σε αυτό, στο Chateau Clermont όπως το αποκαλούσαν τότε οι Φράγκοι.

Χτισμένο σε περίοπτη θέση, ώστε να ελέγχει τους χερσαίους και θαλάσσιους δρόμους, βρισκόταν κοντά στην πρωτεύουσα του πριγκιπάτου, την Ανδραβίδα, και είχε οπτική επαφή με το πολύ σημαντικό λιμάνι της Γλαρέντζας. Δεν είναι τυχαίο ότι στον δρόμο μας από μακριά και σε κάθε στροφή δεν χάνεις από τα μάτια σου το Χλεμούτσι.

Είναι μια βροχερή μέρα, όμως το νερό που πέφτει καθαρίζει την πέτρα, τη φωτίζει διαφορετικά, έτσι ακούω την Αναστασία Κουμούση να λέει και κοιτάζοντας παρατηρώ πως έχει δίκιο. Το αποτέλεσμα είναι πράγματι αιθέριο. Περπατάμε πάνω στην ταράτσα του κάστρου εκεί όπου κανείς επισκέπτης δεν μπορεί να ανεβεί και βλέπω τη θέα μέσα από την ομίχλη που φτάνει πέρα έως Ζάκυνθο και Κεφαλονιά… Στα δεξιά μας ο κάμπος της Ηλείας καταπράσινος στρέφει τη ματιά μας στην άλλη πλευρά, στην κάποτε φημισμένη Γαστούνη και στα πρόσχαρα χωριουδάκια του Βαρθολομιού και των Λεχαινών.

Μέσα στα πολλά που μου εξηγεί η Αναστασία Κουμούση για το κάστρο, ένα που συγκρατώ είναι ότι το Χλεμούτσι είχε χτιστεί ακολουθώντας την αρχιτεκτονική των κάστρων της Γαλλίας και κοιτάζω τα πολλά σημεία όπου διακρίνεται το περίγραμμα στους τοίχους από τα τζάκια που υπήρχαν στο κάστρο. Μία από τις πολύ ωραίες «εργασίες» που έχουν γίνει είναι η αποκατάσταση παραθύρων με το πέτρινο πεζούλι όπου κάθονταν οι πριγκίπισσες και κεντούσαν.

Στον αύλειο χώρο δύο βερικοκιές και μία ροδακινιά ανθισμένες όλες στέκονται εκεί από παλιά, μου λένε, κι εγώ αναρωτιέμαι πόσα χρόνια να είναι.

Στάση λίγο προτού φύγουμε στο κιόσκι της εισόδου, δίπλα στο οποίο υπάρχει σκεπασμένος χώρος με χάρτη και πληροφορίες για το κάστρο και σε γραφή braille (να σημειώσω επίσης ότι έχει διαμορφωθεί διαδρομή πρόσβασης ΑμεΑ στο Χλεμούτσι).

Ο δρόμος της επιστροφής είναι γεμάτος εικόνες, αισθήσεις, όνειρα για την επόμενη επίσκεψη. Θα ήταν ωραίο να δω το κάστρο όταν η άνοιξη θα βρίσκεται στο αποκορύφωμά της. Να περιπλανηθώ ξανά στα δωμάτιά του, να φανταστώ τα μπρούντζινα καντηλέρια να φωτίζουν στο μισοσκόταδο, να αφουγκραστώ τον απόηχο από τα τραγούδια των τροβαδούρων, να ανεβώ στα κρυφά σε ένα από τα πεζούλια που κάθονταν κάποτε οι κυράδες και να ατενίσω κι εγώ τη θάλασσα όπως έκαναν τότε, για ώρες πολλές…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή