«Σου δίνω την παρέλαση, μου δίνεις την Αμυγδαλέζα». Τόσο απλά είναι τα πράγματα, κυρίες και κύριοι, και μόνον οι αφελείς και οι αφελείς φανατικοί δεν κατανοούν τους λόγους που ανατράπηκε σε μια μέρα, την 25η Μαρτίου δηλαδή, η διαχρονική στάση του συνόλου των αυθεντικών ΣΥΡΙΖΑ. Η αιδήμων σιωπή του επικεφαλής του νεοπαγούς πολιτικού σχήματος «Αναγκαίο Καλό» στις προκλητικές και όχι μόνο για τη δική τους ιδεολογία δηλώσεις και πράξεις της «ανωμοτί» έως πριν από λίγες ημέρες αναπληρώτριας υπουργού Μετανάστευσης κυρίας Χριστοδουλοπούλου ήταν η καίρια απόδειξη για το ανώμαλο «compromis» της «πρώτη φορά Αριστερά» με τον μηχανοδηγό του τρένου που τσουλάει στην κατηφόρα του εθνικο-λαϊκο-ακροδεξιίζοντος κατήφορου.
Οι κόκκινες γραμμές όχι μόνο στο σακάκι του αυτοχειριασθέντος -απ’ ό,τι φαίνεται- πολυπράγμονος υπουργού Οικονομικών κ. Βαρουφάκη εξαλείφθηκαν από το πολιτικό του styling μετά την προσεγγιστική αλλαγή νοοτροπίας με την επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στη γερμανική καγκελαρία. Αχρωματοψία, επίσης, προσέβαλε και το σύνολο των ΑΝΕΛ που, ναι μεν, διαλαλούσαν την προεκλογική πραμάτεια των κόκκινων γραμμών, εμμένοντας -όπως αποδεικνύεται- στο κυρίαρχο στοιχείο του DNA τους που είναι η ροπή προς το γκρίζο, γιατί έτσι κι αλλιώς το μαύρο πρόλαβε να το κατοχυρώσει η Χ.Α.
Η βίαιη προσέγγιση παντελώς αντίθετων ιδεολογικών αντιλήψεων και πρακτικών υπήρξε και στο παρελθόν, υπό την τεράστια ομπρέλα του συνονθυλεύματος των αγανακτισμένων στον βωμό των αντιμνημονιακών εστιών που μετέτρεψαν την Πλατεία Συντάγματος για πολλές μέρες σε υπαίθριο αντικοινοβουλευτικό και αντιδημοκρατικό καφενείο. Ηταν οι μαύρες εποχές που ήδη η Ιστορία αρχίζει με μολύβι να σημειώνει όπου άνδρες, γυναίκες, αξιοπρεπείς, οικογενειάρχες και αναμφισβητήτως πατριώτες (οι βουλευτές εννοώ) υπομείναμε πεισματικά τις μούντζες, τις σεξιστικές, άθλιες ύβρεις, τα δακρυγόνα και τα χημικά, ψηφίζοντας με βαρύ πολιτικό κόστος αυτό το πακέτο που όχι μόνο έσωσε τη χώρα από την άτακτη χρεοκοπία, αλλά έγινε και δομικό υλικό για την πολιτική του έξαλλου, έως πρότινος, αντιμνημονιακού κ. Τσίπρα, ο οποίος το επικαλείται κατά 70% στις συνομιλίες του με τους εταίρους.
Η καγκελοποίηση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ως ασπίδα προστασίας προς τον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα, τον κ. Παπούλια, από το 2011 και μετά, μεταλλάχθηκε από την ανίερη αλλά και αντιαισθητική, όπως αποδείχθηκε, συμμαχία Καμμένου – Δούρου σε δήθεν δημοκρατική και πλέρια ελεύθερη, εθνικιστική πανήγυρη. Δεν πέρασε από πολλούς νοήμονες απαρατήρητη η δημιουργική (;) σιωπή των αμνών, Κουράκη, Φωτίου κ.ά. που στρογγυλοκαθήμενοι στις υπουργικές καρέκλες επιβεβαίωσαν τη λαϊκή ρήση «όταν τρως, δεν μιλάς»!
Και καλά η σιωπή αυτών που πρωτοστάτησαν στα βίαια επεισόδια κατά τη διάρκεια παρελάσεων, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά σχεδόν και σε όλες τις επαρχιακές πόλεις, πιθανόν μόνον απαξιωτική θυμηδία να προκάλεσε στους Ευρωπαίους φίλους μας (αλλά όργιο χλεύης στο Διαδίκτυο αλλά και στα ΜΜΕ), όμως πολύ πιο σοβαρή και επικίνδυνη είναι η κατάσταση, αφενός με τις «στεντορεία τη φωνή» διαψεύσεις τύπου κ. Παρασκευόπουλου και Κατρούγκαλου και αφετέρου με την αμήχανη σιωπή του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης και για τις δύο περιπτώσεις.
Κυριολεκτικά, άδειασε μπροστά στην κ. Μέρκελ ο κ. Τσίπρας τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλο, καθώς και τους αλαλάζοντες πολιτικούς του συμμάχους. «Ουδέποτε μίλησα για κατάσχεση του Ινστιτούτου Γκαίτε» πιθανόν γιατί ως νέος υπουργός δεν γνώριζε ότι οι ομιλίες από το Βήμα της Βουλής καταγράφονται εις το διηνεκές και ακόμα δεν έχει εφευρεθεί κυβερνητική μονταζιέρα για να τις εξαλείψει. Ο δε κ. Κατρούγκαλος, καθώς ακόμη προετοιμάζει τις προαναγγελθείσες εναντίον του ελληνικού και γερμανικού Τύπου αγωγές, διαψεύδεται καθημερινά με ατράνταχτα στοιχεία ως προς το πολιτικό του ανάστημα.
Την ώρα που η Ελλάδα αιωρείται στο κενό, την ώρα που αγωνιούμε όλοι για τη στιγμή της ασφαλούς προσγείωσης του πρωθυπουργού στην πραγματικότητα, μετέχοντες οι περισσότεροι οι Ελληνες σαν συγκυβερνήτες για να το επιτύχει, ξαναβγαίνει στον παγκόσμιο ορίζοντα και όχι μόνο τον ευρωπαϊκό -επικίνδυνο παράδειγμα η στάση του Κογκρέσου για ομόφωνο ψήφισμα για την 25η Μαρτίου- μια γκριζόμαυρη φιγούρα. Αυτή του βοηθού μηχανοδηγού που θέλοντας να τρέξει με ιλιγγιώδη ταχύτητα προς την εκπλήρωση των παιδικών του οραμάτων θεωρεί ότι η διεθνής διπλωματία είναι τηλεοπτικό παιχνίδι που εκτοξεύει πυραύλους με τζιχαντιστές, αλλόθρησκους τοκογλύφους και λαθρομετανάστες με χορηγούς στην πολυέξοδη εκστρατεία του τους μύθους της Ορλωφικής Επανάστασης και του Δρόμου του Μεταξιού.
* Η κ. Φωτεινή Πιπιλή είναι τέως βουλευτής Ν.Δ.