Ο νέος ανθρωπότυπος της εποχής βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Καλείται να υπερασπιστεί τις μηνύσεις κατά δημοσιογράφων, το στράγγισμα των αποθεματικών και τα τσάμικα στην πλατεία Συντάγματος, όπως και σπεύδει να γκουγκλάρει μερικά βασικά για την ιστορία της Πολωνίας ώστε να εννοήσει, τουλάχιστον για τον εαυτό του, τι εννοεί ο ποιητής όταν μιλάει «για παρεξήγηση».
Δεν είναι να ζηλεύει κανείς τη θέση αυτού του νέου ανθρωπότυπου. Ανήκει σε εκείνους που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ όχι τόσο από ιδεοληψία όσο από αγαθή πεποίθηση «ότι χειρότερα δεν γίνεται». Ανήκει σε εκείνο το ρευστό ιδεολογικό τόξο ανάμεσα στην κεντροαριστερά και τη μετεξέλιξη του ΚΚΕ εσ. και του Συνασπισμού. Αυτοπροσδιορίζεται αυθόρμητα ως αριστερός, φροντίζει όμως με ένα «αλλά…» να ξεκαθαρίζει τη θέση του. Μου έχουν πει συμπαθείς φίλοι αυτής της κατηγορίας: «Φυσικά και δεν έχω καμία σχέση με τους ΑΝΕΛ, φυσικά και είμαι κουμπωμένος με τον Κοτζιά, δεν εγκρίνω τις προθέσεις του Μπαλτά, θεωρώ εγωπαθή τον Βαρουφάκη, είμαι πολύ μακριά από τις θέσεις του Λαφαζάνη, ένιωσα ντροπή με τις δηλώσεις Φλαμπουράρη περί Πολωνίας, παρακολουθώ με αρνητικό δέος την πρόεδρο της Βουλής…». Ο κατάλογος δεν έχει τέλος.
Σκέφτομαι ότι αυτό το ποσοστό των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και να είναι (πάντως πολύ μεγάλο δεν είναι, είναι όμως κρίσιμο), έχει βρεθεί εγκλωβισμένο στο ελάχιστο διάστημα των δύο μηνών σε μια στενόχωρη στενωπό. Ο φυσικός εγωισμός δεν επιτρέπει την παραδοχή της λάθος ψήφου, αλλά η καθημερινότητα και τα όσα ακούμε κάθε μέρα από στελέχη της κυβέρνησης έχουν ήδη προκαλέσει τις πρώτες ρηγματώσεις.
Τα ρήγματα στη βεβαιότητα είναι το πρώτο στάδιο για τις μετακινήσεις ψηφοφόρων. Είναι, ίσως, νωρίς, αλλά όχι και τόσο. Η αμείλικτη οικονομική πραγματικότητα επιταχύνει τον χρόνο κατά τρόπο θεαματικό. Και ο νέος ανθρωπότυπος, αυτός ο αγαθός ψηφοφόρος της κυβέρνησης, που καλείται να πάρει θέση για τον εθνολαϊκιστικό χυλό και την απουσία οποιασδήποτε πρότασης για το μέλλον, προτιμά να σιωπά. Αυτός ο ψηφοφόρος της κυβέρνησης παρέχει ακόμη ανοχή, αλλά έχει ήδη περάσει στο δεύτερο στάδιο μετά την εμπιστοσύνη και τις διαδηλώσεις υποστήριξης. Κάθε μέρα έχει βάρος. Ακόμη και αν δεν το παραδέχεται, μέσα του αισθάνεται το ρήγμα.