Η Ευρώπη πολιτικοποιείται ραγδαία και ενοποιείται βήμα βήμα, δημιουργώντας τις θεμελιώδεις οικονομικές προϋποθέσεις και τις αναγκαίες πολιτικές συνθήκες που επιταχύνουν τις εξελίξεις αυτές. Την αφορμή βεβαίως προκάλεσε η μεγάλη οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων και οι συνεπακόλουθες αρνητικές συνέπειες. Σημαντικό ρόλο, μεταξύ άλλων, έπαιξαν η λιτότητα και η αναβίωση των διαφόρων εθνικιστικών και λαϊκίστικων κινημάτων στην Ευρώπη, όπως και η περίπτωση της Ελλάδας, η οποία βρέθηκε στο χείλος της αβύσσου, να πέσει δηλαδή εκτός ευρώ και να δημιουργήσει ένα πρώτο ρήγμα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Οταν στις Βρυξέλλες ο Βέλγος οδηγός ταξί σε ρωτάει –διαπιστώνοντας ότι είσαι Ελληνας– «πού το πάει η ελληνική κυβέρνηση;», συνειδητοποιείς ότι η ενοποίηση και η πολιτικοποίηση του δημόσιου χώρου στην Ευρώπη έχουν πάρει πλέον άλλες διαστάσεις και ωριμάζουν!
Τα γερά θεμέλια για την εξέλιξη της πολιτικής Ευρώπης μπήκαν ασφαλώς από τον Μάριο Ντράγκι. Από τον Ιούνιο του 2012, όταν προανήγγειλε την πρόθεσή του να παρέμβει δυναμικά στις αγορές ομολόγων, πράγμα που μετουσίωσε σε εφαρμοσμένη πολιτική (για τη θωράκιση και την ανάκαμψη της Ευρώπης) μόλις πρόσφατα. Η ευρύτητα στην αντίληψη και η αποφασιστικότητα στους χειρισμούς του Ντράγκι κάλυψαν το κενό πολιτικής ηγεσίας και στρατηγικής, το οποίο εμφάνιζε από την αρχή της μεγάλης κρίσης η Ευρώπη. Ο Ντράγκι διόρθωσε το αδικαιολόγητο σφάλμα, το οποίο διέπραξαν στη συνάντηση της Ντοβίλ η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, δείχνοντας τη δική του ξεκάθαρη θέση και τη σιδερένια του θέληση να μείνει η Ευρωζώνη ισχυρή και ενωμένη. Κόντρα στις οποιεσδήποτε άγριες διαθέσεις και τα κερδοσκοπικά παιγνίδια των διεθνών αγορών. Το ψευδο-δόγμα της Ντοβίλ, ότι μπορεί δηλαδή μια χώρα της Ευρωζώνης να χρεοκοπήσει, το διέλυσε η πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το δεδομένο πλέον είναι ότι πρέπει και μπορεί η ΕΚΤ να μην αφήσει καμία μα καμία χώρα-μέλος της Ευρωζώνης να πτωχεύσει. Αρκεί, ασφαλώς, να το θέλει και η χώρα η ίδια… Αυτή ήταν η αφετηρία του δρόμου για την οικονομική και την πολιτική ένωση.
Η Ευρώπη θα επιβιώσει στον ανελέητο παγκόσμιο ανταγωνισμό, όχι μόνο ως νομισματική ένωση. Κάθε άλλο. Ετσι μόνο, όπως απεδείχθη, θα κινδυνεύει να διαλυθεί ή να διασπαστεί. Η κρίση κατέδειξε την πιεστική ανάγκη να ανοίξει ο δρόμος για την οικονομική ολοκλήρωση και την πολιτική ενοποίηση. Αποφάσεις ενιαίες σε όλα τα πεδία πολιτικής, στη βάση κοινών πανευρωπαϊκών συμφερόντων, από υπερεθνικά (θεσμοθετημένα και αύριο εκλεγμένα) κυβερνητικά όργανα της Ευρωζώνης. Αυτή είναι η προοπτική ανάπτυξης της Ευρώπης, πρωτίστως ωστόσο και η στρατηγική επιλογή επιβίωσης στον σημερινό γεω-οικονομικό και γεω-πολιτικό παγκόσμιο χάρτη. Το σημαντικό είναι ότι οι ηγεσίες της Γηραιάς Ηπείρου δείχνουν τώρα ότι αυτό το έχουν συνειδητοποιήσει. Ακόμη και η καγκελάριος Μέρκελ… Δεν είναι καθόλου τυχαία η στροφή που άρχισε να σημειώνεται σταδιακά στην πυξίδα των ενδιάμεσων ευρωπαϊκών στόχων. Από την τραπεζική ένωση και το πακέτο Γιουνκέρ, έως τη δημοσιονομική ένωση αύριο, την ενεργειακή και πάει λέγοντας. Οι λεβιέδες της πολιτικής ένωσης της Ευρώπης, αναμφίβολα, άρχισαν να ενεργοποιούνται.