Πώς λειτουργούσαν τα σιντριβάνια πριν από το ηλεκτρικό ρεύμα ή τις ατμομηχανές;
Ξεκινώντας από τους αρχαίους καιρούς, οι σχεδιαστές των σιντριβανιών στηρίζονταν στη βαρύτητα, μεταφέροντας νερό από μία υψηλότερη πηγή σε ένα κλειστό σύστημα για να δημιουργηθεί πίεση. Τα υδραγωγεία στην αρχαία Ρώμη μετέφεραν νερό από τα βουνά σε υπερυψωμένες υδροδεξαμενές για να το διανείμουν στη συνέχεια μέσω αγωγών, είτε για πόση, είτε για διακοσμητικούς σκοπούς. Ακόμα και κάποιες συγκριτικά πρωτόγονες κοινωνίες απολάμβαναν τέτοια σιντριβάνια, και πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι οι Μάγια πρέπει να ήταν μία από αυτές. Στις Βερσαλλίες, το σύμπλεγμα σιντριβανιών που παραγγέλθηκε από τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΔ΄ χρησιμοποιούσε ένα πελώριο σύστημα 14 τεράστιων τροχών –10 μέτρων σε διάμετρο ο καθένας– που αντλούσε ενέργεια από το ρεύμα ενός παραποτάμου του Σηκουάνα. Το σύστημα των Βερσαλλιών έμεινε γνωστό ως Μηχανή του Μαρλί, παίρνοντας το όνομά του από ένα μικρότερο ανάκτορο, το οποίο χρησιμοποιούσε το ίδιο σύστημα.