Η καγκελάριος της Γερμανίας κ. Αγκελα Μέρκελ -μία ανακυκλωθείσα κομμουνίστρια με όχι ιδιαίτερη επίδοση, ως φοιτήτρια, στον κύκλο μαθημάτων περί του μαρξισμού και του λενινισμού- πήρε από το χέρι τον Ελληνα πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα -διαμορφώσεως κομμουνιστικής επίσης αλλά ελληνικών προδιαγραφών- και άρχισε να του αποκαλύπτει την κρυφή γοητεία της συμμετοχής στο ευρωπαϊκό κατεστημένο σύστημα.
Αγνοούμε έως ποιο σημείο προχώρησε η διαδικασία «προσηλυτισμού» του κ. Τσίπρα, αλλά δείπνο εργασίας πέντε ωρών δεν αξιώθηκε ποτέ Ελληνας πρωθυπουργός, στην ιστορία των σχέσεων του Βερολίνου με την Αθήνα.
Δεν θα επιχειρήσουμε να προεξοφλήσουμε τις εξελίξεις, το αποτέλεσμα της αυριανής συνόδου του Eurogroup και πλείστα άλλα κρίσιμα και μερικώς αδιέξοδα που θα ακολουθήσουν. Το βέβαιο είναι ότι στο πλαίσιο του αστικού κοινοβουλευτικού συστήματος υπάρχουν άλλα θέματα που διεκπεραιώνει αποτελεσματικότερα η δεξιά, και άλλα η αριστερά.
Η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, λόγου χάρη, μπορούσε να επιχειρηθεί μόνον από τη Νέα Δημοκρατία, έστω και εάν ο τρόπος που επελέγη ενδεχομένως παραβίαζε τη συνταγματική και κοινοβουλευτική τάξη πραγμάτων. Εάν κάτι ανάλογο επιχειρούσε μία αριστερή κυβέρνηση η χώρα θα οδηγείτο σε αιματοχυσία.
Αντίστοιχα, η ριζοσπαστική αριστερά, σε αυτήν τη συγκυρία απαξιώσεως του «ευρωπαϊκού οράματος», ήταν η μόνη που μπορούσε να προσδώσει στο ευρώ ένα «ανθρώπινο πρόσωπο», πλήττοντας κάποιους από τους «ολιγάρχες», που έχουν ήδη στοχοποιηθεί -από ηγέτες της Ε.Ε., την τρόικα και τον ευρωπαϊκό Τύπο- καθώς και τους «πολιτικούς συνδέσμους» τους στα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.
Αυτή ήταν προφανώς η «πολιτική» διάσταση των συζητήσεων στο Βερολίνο. Αλλά επειδή οι συνομιλίες ήταν «διμερείς», η καγκελάριος φρόντισε προφανώς να διασφαλίσει τις μελλοντικές γερμανικές επενδύσεις στο πλαίσιο των αποκρατικοποιήσεων, ίσως με τη μετοχική συμμετοχή και του ελληνικού Δημοσίου, αλλά όχι ασφαλώς τον έλεγχο.
Αλλά υπάρχει επί πλέον και μία απόκρυφη συγγένεια της αριστεράς με την Ε.Ε. Η κατάργηση των εσωτερικών συνόρων, η ελεύθερη διακίνηση των πληθυσμών, η ενιαία αγορά, το κοινό νόμισμα, υπονομεύουν ευθέως τον πυρήνα του εθνικού κράτους, που υπερασπίζονταν η αστική δεξιά τα τελευταία διακόσια χρόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αγωνίζεται βεβαίως για επιστροφή στην παλαιά τάξη πραγμάτων των εθνικών κρατών. Αυτή είναι η επιδίωξη κομμάτων της λεγομένης δεξιάς των άκρων – της κ. Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Μετώπου της Γαλλίας και των άλλων. Η αριστερά είναι από τη φύση της διεθνιστική και η Ε.Ε. παρέχει πλαίσιο «συντροφικής δράσεως».
Βεβαίως τίποτε δεν προεξοφλείται με ασφάλεια στην ανθρώπινη ζωή και στην πολιτική επίσης. Η έλλειψη εμπειρίας των στελεχών της κυβερνήσεως του κ. Τσίπρα είναι κραυγαλέα και ο πλήρης εκτροχιασμός δεν είναι δυνατόν να αποκλεισθεί.
Αλλά ο ρόλος ενός συστήματος είναι να απορροφά τις νέες τάσεις και ο ηγέτης της ανατροπής να προσαρμόζεται σταδιακώς. Η συνάντηση του Βερολίνου δημιουργεί την εντύπωση ότι μία διαδικασία ωσμώσεως έχει αρχίσει. Πρόκειται ενδεχομένως για αισιόδοξη ανάγνωση. Εάν επίκειται καταστροφή, για λόγους διατηρήσεως της ψυχικής μας ηρεμίας, θα την διαχειρισθούμε όταν και εάν συντελεσθεί. Ούτως ή άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί προς το παρόν στην πολιτική σκηνή. Είναι ταυτόχρονα κυβέρνηση και αντιπολίτευση.