«Οι αγγλικές ομάδες είναι σαν λιοντάρια το χειμώνα, που γίνονται αρνάκια την άνοιξη», είπε κάποτε ο Μισέλ Πλατινί, μια ατάκα που υπογραμμίζει το γεγονός ότι, έπειτα από 22 χρόνια, η πορεία των βρετανικών συλλόγων στα Κύπελλα Ευρώπης τερματίστηκε πριν από τις κληρώσεις των προημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ και του Γιουρόπα Λιγκ. Εκεί βρέθηκαν τέσσερις ισπανικές ομάδες, τρεις ιταλικές, δύο γερμανικές, δύο γαλλικές, δύο ουκρανικές, μία πορτογαλική, μία βελγική και μία ρωσική. Παράδοξο αν αναλογιστούμε ότι από το καλοκαίρι οι Αγγλοι επένδυσαν το ποσό ρεκόρ των 950 εκατ. λιρών. Γιατί ξοδεύτηκαν όλα αυτά τα χρήματα; Για να αποκλειστεί η Λίβερπουλ από τη Βασιλεία;
Η αποτυχία έφερε στο προσκήνιο έναν προβληματισμό ετών. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, οι αγωνιστικές δραστηριότητες στο «νησί» την περίοδο των εορτών δεν διακόπτονται καθόλου – συνυπολογίζοντας ότι η Πρέμιερ Λιγκ είναι ένα πολύ «φυσικό» πρωτάθλημα, είναι λογικό, φτάνοντας στην άνοιξη, οι ποδοσφαιριστές να νιώθουν τα πόδια τους πιο βαριά. Με το ίδιο πρόγραμμα, πάντως, την περασμένη δεκαετία, οι αγγλικές ομάδες κυριαρχούσαν. Υπάρχει, βέβαια, μία παράμετρος που δικαιολογεί την κούραση: κανένα πρωτάθλημα δεν εκπροσωπήθηκε στο Μουντιάλ με περισσότερους παίκτες από την Πρέμιερ Λιγκ. Με παίκτες δηλαδή,που κουβαλάνε μια έξτρα καταπόνηση από την περιπέτειά τους στη Βραζιλία. Τα περί κούρασης, λοιπόν, ίσως εξηγούν μια κάποια μειωμένη απόδοση τον τελευταίο καιρό, αλλά η αλήθεια είναι ότι καμία αγγλική ομάδα, σε οποιοδήποτε σημείο μέσα στη σεζόν, δεν θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια ούτε τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα ούτε την Μπάγερν και ίσως ούτε τις Παρί και Γιουβέντους. Και η καλύτερη εξήγηση είναι ότι έχουν σταδιακά χάσει την ταυτότητά τους.
Η Τσέλσι, η Σίτι και η Αρσεναλ παρατάχτηκαν στους επαναληπτικούς (και οι τρεις μαζί) με μόλις πέντε Αγγλους. Δεν βοηθάει ότι ο τελευταίος βρετανός παγκόσμιας κλάσης είναι ο 30χρονος Γουέιν Ρούνεϊ, αλλά είναι γεγονός ότι, διαχρονικά, οι ομάδες που πέτυχαν βασιζόμενες σε μισθοφόρους -ανεξαρτήτως ποιότητας- είναι ελάχιστες. Τα παχυλά τηλεοπτικά συμβόλαια και οι βαθύπλουτοι ιδιοκτήτες τους από κάθε μεριά της Γης τούς εξασφαλίζουν πλούσια ρόστερ, αλλά όχι και την απαραίτητη σύνδεση με τις ρίζες και τη βρετανικότητά της. Και το χειρότερο είναι ότι λίγο-λίγο αρχίζουν να χάνουν και τη βάση των οπαδών τους, οι οποίοι, απογοητευμένοι από τα πανάκριβα εισιτήρια, δίνουν τη θέση τους στις κερκίδες σε τουρίστες που αντιμετωπίζουν το βρετανικό γήπεδο ως ένα από τα αξιοθέατα του ταξιδιού τους.